دانلود مقالات ISI درباره رالوکسیفن + ترجمه فارسی

رالوکسیفن Raloxifene با نام تجاری اویستا Evista یک تعدیل کننده انتخابی گیرنده ی استروژن است که در پوکی استخوان به مورد استفاده قرار می گیرد و در درمان و پیشگیری از پوکی استخوان (نازک شدن استخوان) در زنان یائسه به کار می رود؛ این دارو به منظور کاهش خطر سرطان سینه تهاجمی با مسدود کردن استروژن در سرطان سینه و بافت رحم عمل می کند. به زبان ساده رالوکسیفن مانند هورمون استروژن در بدن بیمار عمل می کند؛ و فرایند کاهش تراکم استخوانی در زنان یائسه را متوقف می کند. مزیت این دارو بر استروژن این است که باعث تحریک رحم و پستان نمی شود. و نقطه ضعف آن این است که مانند استروژن نمی توند سایر مشکلات یائسگی مثل گرگرفتگی را نیز درمان کند. فارماکوکینتیک: جذب: به سرعت جذب می شود. غلظت پیک به تبدیل سیستمیک و گردش کبدی-روده ای دارو و متابولیت هایش بستگی دارد. بعد از مصرف حدود 60% دارو جذب می شود. فراهمی زیستی مطلق دارو 2% است. پخش: حجم پخش ظاهری دارو L/kg2348 است که وابسته به دوز نیست. دارو اتصال پروتئینی بالایی بخصوص به آلبومین و آلفا-1 اسیدگلیکوپروتئین دارد ولی تداخلی با وارفارین، فنی توئین یا تاموکسیفن از این جهت ندارد. متابولیسم: دارو تحت عبور اول کبدی بالایی قرار گرفته و به متابولیت های گلوکورونید کنژوگه می شود. موارد منع مصرف: مصرف رالوکسیفن ممکن است خطر ابتلا به لخته خون در پا، ریه و یا چشم را در شما افزایش دهد. رالوکسیفن نیز می تواند خطر ابتلا به سکته مغزی را افزایش دهد، که به نوبه خود می‌تواند کشنده باشد. این خطر می‌تواند جدی‌تر باشد اگر بیماردارای بیماری عروق کرونر قلب و یا عوامل خطر ساز معینی مانند (یائسگی، دیابت، سیگار کشیدن، اضافه وزن، داشتن فشار خون بالا یا کلسترول بالا، داشتن سابقه خانوادگی بیماری عروق کرونر ) می‌باشد. رالوکسیفن هرگز نباید توسط یک مرد و یا جنس مذکر مورد استفاده قرار گیرد. عوارض جانبی: گر گرفتگی، خونریزی واژن، توقف قاعدگی، خارش فرج، اختلالات گوارشی، التهاب تومور، کاهش تعداد پلاکت ها، احتباس مایعات، طاسی، فیبروم رحم، اختلالات بینایی (تغییرات قرنیه، آب مروارید و رتینوپاتی) کاهش پلاکت ها یا گلبول های سفید خون، به ندرت کاهش نوتروفیل ها و تغییرات آنزیم های‌کبدی از عوارض جانبی دارو هستند. تداخل دارویی رالوکسیفن: مصرف همزمان این دارو با لووتیرکوسین، اثر بخشی لووتیروکسین را کاهش می دهد. مصرف همزمان با الکل، اثر بخشی آن را کاهش می دهد. مصرف هم زمان با کلستیرامین موجب کاهش اثر بخشی رالوکسیفن می شود. مصرف داروهایی با اتصال پروتئینی بالا مانند کلوفیبرات، دیازپام، دیازوکساید، ایبوپروفن، ایندومتاسین و ناپروکسن می تواند با رالوکسیفن بر سر ‏اتصال به جایگاه های پروتئینی رقابت کنند.