دانلود مقالات ISI درباره جسمانی کردن + ترجمه فارسی

موضوع جسمانی کردن سایه ای از ابهام و سردرگمی را در رشته پزشکی مربوط به ذهن و جسم انسان می افکند. از دیدگاه رسمی جسمانی کردن Somatization مکانیزم دفاعی روان شناختی است که در آن از اعضای بدن برای انتقال پیام های هیجانی یا بین فردی استفاده می شود. کسانی که مشکلاتی ظاهرا غیر واقعی مانند فیبرومیالژیا یا کوفتگی مزمن دارند در مورد پدیده جسمانی کردن جبهه می گیرند به ویژه اگر به آن ها برچسب روان تنی زده شود. روان تنی یعنی ارتباط هم زمان میان جسم و روان ما. در گفتار معمولی این کلمه در مورد شخصی به کار می رود که فقط تصور می کند بیمار است در صورتی که نباید چنین تصوری داشته باشد یا کسی که بیماری اش کاملا جعلی است. چنین برداشتی هم برای مبتلایان به بیماری و هم برای کسانی که تلاش می کنند آن بیماری را بشناسند غیر عادلانه است. این مکانیسم با خودبیمار انگاری متفاوت است که فرد برای جلب توجه دیگران از یک بیماری موهوم شکایت می کند. در خود بیمار انگاری فرد بطور ناخوداگاه تکانه های ناپذیرفتنی را به شکل نگرانی جسمی بی مورد بروز می دهد. خود بیمار انگاری نیز با تمارض متفاوت است در تمارض نشانه های بیماری عمدا ایجاد می شوند. این اختلال معمولا برای اولین بار قبل از ۳۰ سالگی آشکار می شود. آنها از اینکه مشکلات روانی شان به صورت جسمانی ابراز می شوند، آگاه نیستند. در اغلب موارد در نوجوانی پدیدار می شود و به صورت یک دوره همیشگی افت و خیزدار در می آید که طی آن، رویدادهای استرس زا می توانند نشانه ها را تشدید کنند. افراد مبتلا به ندرت یک سال را بدون درخواست درمان پزشکی برای مشکل جسمانی غیر قابل تشخیص سر می کنند. افراد مبتلا از طبقات اجتماعی – اقتصادی پایین هستند و سطح تحصیلات یا فرهیختگی روانی آنها نسبتا پایین است. ممکن است در خانه ای بزرگ شده اند که شاهد بیماری مکرر در پدر یا مادر خود بوده اند و خودشان از بیماری جسمانی رنج برده اند. این افراد مشکل خود را هیجانی نمی دانند و داوطلبانه در صدد روان درومانی بر نمی آیند.