دانلود مقالات ISI درباره آئروسل + ترجمه فارسی

آئروسل(به انگلیسی: Aerosol) به جوی اطلاق می شود که حاوی ذراتی است که در مدت زمان در هوا معلق می مانند. به عبارت دیگر، آئروسل سیستم کلوئودی است که فاز پیوسته آن گاز باشد. مه نمونه از یک آئروسل است. وقتی دمای اتاق اشباع از رطوبت، کاهش می یابد، تجمع آب بر روی ذرات غبار باعث تشکیل مه می شود. وقتی لایه ای از هوای اشباع شده از رطوبت در نزدیکی سطح زمین در مدت شب سرد می شود، شبنم شکل می گیرد. فشار بخار اعمال شده توسط یک سطح منهنی بالا تر از یک سطح صاف است. این تاثیر انحناء سطح به اثر کلوین معروف است و در پایداری و دوام قطرات کوچک مایع مهم می باشد. اگر یک قطره خیلی کوچک در فضایی که نسبت به سطح صاف فشار بخار ماکزیمم را دارا است قرار گیرد، به علت فشار بخار بیشتر، تبخیر سطح قطره صورت می گیرد. به این ترتیب قطرهکوچک تر شده و انحنای سطح افزایش پیدا می کند و تبخیر ادامه دارد. اثر کلوین باید در مورد پایداری قطرات آئروسل مایع کوچک در مجرای تنفسی مورد نظر قرار گیرد. از طرفی دیگر از قطره ای از یک محلول مائی که فشار بخاری کمتر از فشار بخار آب خالص را دارد، در مجاورت هوای اشباع از بخار آب قرار گیرد اندازه آن افزایش می یابد. این عمل را رشد هیگروسکپیک می نامند. قطره ای از محلول ماده ی حل شدنی غیر فعال که فشار بخار کمتری از هوایی که در معرض آن است، دارا می باشد. در اثر تجمع آب بر روی سطحش رشد می کند. به همین علت غلظت محلول در قطره کاهش یافته و فشار بخار اعمال شده توسط آن افزایش می یابد. وقتی فشار بخار محلول با فشار بخار مساوی شود، قطره پایدار می گردد. شاید تعجی آور باشد که با وجود اثر کلوین چگونه می توان یک قطره را پایدار در نظر گرفت. تبخیر با سردی و تجمع با گرمی هوای اطراف قطره همراه است. در شرایطی که جریان هوا متلاتم است هدایت گرما از اطراف سطح قطره یا ذرات شدت یافته و سرعت رشد هیگروسکپیک بیشتر از شرایط جرجیان هوای آرام می باشد ۳-۱- مکانیسم جذب آئروسل ها در مجاری تنفسی بخشی از ذرات اتنشاق شده در مجاری تنفسی رسوب می کنند. توجه به شیوه رسب ذرات به دلیل احتمال رسوب ذرات رادیو اکتیو بعد از جنگ جهانی دوم شدت یافت. در مدل هایی که در اینزمینه ارائه شده، مجرای تنفسی به سه بخش تقسیم شده است. مجرای بینی (مجرای فوقانی). نای و نایژه ها (مجاری میانی) و ریه (مجاری تحتانی). این نتایج مشخص می کند که برای ذرات کروی به فقر بیش از ۲ میکرون، بیشتر حجم رسوب در مجاری بینی صورت می گیرد. اگر چه بخش قابل ملاحظه ای جذب ریه می شوند که به تدریج با افزایش قطر ذرات افزایش می یابند. رسوب ذرات با قطر ۰٫۰۱ میکرون در نای و نایژه قابل ملاحظه بوده ولی در مورد قطر های بلاتر به شدت کاهش می یابد اطفاء حریق آئروسل یا آیروسل، مشابه اطفاء حریق گازی یا اطفاء حریق شیمیایی خشک، به روشی ذره محور برای مهار آتش است. مایع تعلیقی، از عامل اطفائی متشکل از ذرات بسیار ظریف و مواد گازی شکل برای مهار آتش استفاده می کند. ریز ذرات تعلیقیِ چگالیده یا همان آئروسل و گازهای منتشرشده توسط واکنش گرما زا تشکیل می شوند؛ تاقبل از خروج از دستگاه، ذرات ور وضعیت بخار هستند. سپس داخل دستگاه سرد و "چگالیده" می شوند و به شکل ذرات جامد، پخش می شوند. در قیاس با مهارکننده های گازی، که تنها گاز و عامل های شیمایی اطفاء که ذرات غبار مانندی با اندازه بزرگ (25-150 میکرومتر) هستند، منتشر می کنند، آئروسل طبق تعریف "انجمن ملی محافظت در مقابل آتش" انتشار منظم جامد هایی به قطر کمتر از 10 میکرومتر است. این ذرات جامد، قطر آئرودینامیکی میانه جرم (MMAD) کمتری از عامل های اطفاء شیمیایی خشک دارند، مدت بسیار طولانی تری در هوا معلق می مانند، و پسماند های بسیار کمتری در منطقه تحت پوشش به جا می گذارند. درحالی که سیستم های شیمیایی خشک باید مستقیماً سمت آتش هدف گیری شوند، آئروسل متشکل از عامل هایی سیل آسا است و لذا صرف نظر از مکان و ارتفاع آتش، موثر واقع می شود. سیستم های مرطوب شیمیایی، مثل انواع مرسوم مهارکننده های کفی، باید مثل سیستم های شیمیایی خشک، مستمقیاً سمت آتش افشانه شوند. عامل آئروسل را می توان به وسیله ابزار مکانیکی، الکتریکی یا ترکیب الکترو-مکانیکی پخش کرد. روش های اطفاء حریق آئروسل مهارکننده های تعلیق چگالیده، مثل مهارکننده های گازی، از چهار روش برای اطفاء حریق استفاده می کنند. این مهارکننده ها بر مبنای چهار عنصر مربع آتش عمل می کنند، اجزای مهمی که ترکیب آن ها، واکنش شیمیایی مولد آتش را به وجود می آورد. چهار عنصر اطفاء حریق عبارتند از: کاهش یا انزوای سوخت-کاهش حرارت-کاهش یا انزوای اکسیژن-