دانلود مقالات ISI درباره سیکلوکوکسیژناز2 + ترجمه فارسی

سیکلوکوکسیژناز2(به انگلیسی: Cyclooxygenase-2) از مهم ترین آنزیمهای ساختاری در تولید میانجیهای التهابی بدن یا پروستونوئیدها شامل پروستاگلاندین٬ پروستاسیکلین و ترومبوکسان است. بازداری فارماکولوژیک در برابر کوکس می‌تواند سمپتوم و نشانه‌های آلرژیک(التهابی) و درد را از بین ببرد. عملکرد داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی بازداری از این آنزیم است. آنزیم سیکلو اکسیژناز از مهمترین آنزیم های مسیر سنتز پروستاگلاندینها و پیدایش التهاب در بدن انسان است. در تازه ترین تحقیقات اثر تخریبی از انزیم سیکلو اکسیژناز- 2 بر سلولهای عصبی مغز انسان دیده شده است به طوری که این آنزیم احتمالا در پاتوفیزیولوژی بعضی بیماری های عصبی نظیر اسکلروز متعدد (MS)، آلزایمر و پارکینسون نقش اساسی دارد. آنزیم سیکلواکسیژناز در بسیاری از سلولهای بدن مانند گلبولهای سفید و سیستم ایمنی، سلولهای معده، کلیه ومغز یافت میشود. حداقل دو ایزوفرم سیکلواکسیژناز وجود دارد: Cox-۱ و Cox-۲ (برشی از ککس۱ بنام COX-۳ نیز وجود دارد) عمدتاً(Cox-۱ ) درسلولهای غیرالتهابی مانند سلولهای معده یافت می شوند و تولید آن یک فرایند مداوم است، درحالی که Cox-۲ در سلولهای التهابی و گلبولهای سفید یافت می شود و تولید آن ناشی از تحریک است. مهار Cox-۱ باعث اختلال در انعقاد خون می‌شود (به دلایل مختلف از جمله اختلال در تولید ترومبوکسان). داروهای قدیمی این گروه مانند آسپرین، بروفن، دیکلوفناک، پیروکسیکام و ایندومتاسین هر دو ایزوفرم آنزیم سیکلواکسیژناز را مهار می کنند ( البته Cox-۲ را بیشتر مهار می کنند ) لذا هرچند کمی اختلال در انعقاد خون ایجاد می کنند ولی بیشتر اثرات ضدالتهابی و تب بر دارند. داروهای جدید این خانواده مانند سلکوکسیب و رافلوکسیب مهارکننده اختصاصی Cox-۲ هستند و بنابراین عوارض گوارشی کمتری دارند هرچند عوارض کلیوی آنها مشابه مهارکننده‌های غیراختصاصی Cox-۲ بوده و عوارض قلبی عروقی آنها حتی ممکن است بیشتر باشد. آنزیم سیکلواکسیژناز (کوکس) در دو نوع ۱ و ۲ در بدن وجود دارند. آنزیم کوکس۱ در تمام ارگان‌ها مانند معده و جگر و غیره پاسخگوی نیاز ایمنی در برابر آسیب‌ها بوده ولی آنزیم کوکس۲ تنها در محل بروز التهاب وجود دارد. ضد التهاب‌های کلاسیک مانند بروفن (و در حالت ضعیف‌تر پاراستامول) با بلوک کردن هردونوع آنزیم، در کنار مهار التهاب پی‌آمدهای ناخواسته چون آسیب‌های گوارشی و غیره را نیز همراه دارند، حال‌آن‌که داروهای کوکسیب به‌خاطر شکل کوکس۲ (کیسه جانبی) با بلوک کردن آن باعث رفع التهاب می‌شوند ولی قادر به بلوک کردن کوکس۱ نیستند و بنابراین آثار تخریبی انسایدهای کلاسیک را ندارند هرچند که پژوهش‌های جدید، وجود آسیب‌های جدی دیگری را در استفاده از کوکسیب‌ها نشان می‌دهد. مطالعات بالینی در مقیاس‌های بالا نشان داده‌اند که مهارکننده‌های کاملاً اختصاصی کوکس–۲ احتمال فشار خون و حوادث عروقی مثل سکته قلبی و سکته مغزی را بالا می‌برند. مکانیزم این امر به دلیل مهار کوکس – ۲ در سلول اندوتلیال عروقی است. کوکس–۲ در اندوتلیوم عروقی آنزیم مورد نیاز برای تولید یکسری از پروستاگلاندین‌ها (Prostaglandins) بخصوص پروستاگلاندین آی2 (PGI2) یا همان پروستاسیکلین (prostacyclin) است که آثار ضدترومبوزی دارند و لذا با عدم تولید آنها، تعادل هموستاتیک به طرف تشکیل لخته میل نموده و سبب انسداد شریانی و حوادث عروقی از جمله سکته قلبی و مغزی می‌گردد. بنظر می‌رسد که در کلیه نیز از طریق مهار پروستاگلاندین‌هایی که در تنظیم عروق داخل کلیه نقش دارند، سبب اختلال در خونرسانی کلیه و آسیب حاد کلیه می‌گردد.