دانلود مقالات ISI درباره اپی نفرین + ترجمه فارسی

اپی نفرین(به انگلیسی: Epinephrine)یک هورمون و انتقال دهنده عصبی است از دسته کاتکول‌آمینهای درون‌ساز است. این ماده باعث افزایش ضربان قلب، انقباض عروق و انبساط راه‌های هوایی شده و در بروز واکنش جنگ و گریز سیستمعصبی سمپاتیک مؤثر است. این هورمون معمولا در مواقعی که فرد هیجان بالا را تجربه می کند در بدن ترشح می شود. اپی نفرین یک داروی مقلد سمپاتیک است که به طور مستقیم روی گیرنده‌های آلفا و بتا- آدرنرژیک اثر می کند. اپی نفرین عضلات صاف نایژه را با اثر بر گیرنده‌های بتا – دوآدرنرژیک شل می کند و از طریق گیرنده‌های آلفا- آدرنرژیک،شریانچه های نایژه را منقبض می نماید. در نتیجه موجب از بین اسپاسم نایژه، احتقان و خیز می شود. اپی نفرین با اثر برگیرنده‌های آلفا آدرنرژیک پوست و غشا‌های باعث انقباض عروقی و در نتیجه جذب داروی بی حس کننده موضعی همراه را کاهش داده و طول اثر آن را افزایش می دهد. به علاوه، با اثر برگیرنده‌های آلفا آدرنرژیک با اثر گشادی عروق عوامل آلرژی‌زا به ویژه در عروق محیطی مقابله می نماید و با اثر بر بتا آدرنرزیک مانع از آزاد شدن واسطه ‌های فوری حساسیت همچون هیستامین و لوکوترین‌ها از ماست‌سل‌ها می‌شود. اپی‌نفرین به طور مستقیم بر روی گیرنده‌های آلفا و بتا- آدرنرژیک در سیستم اعصاب سمپاتیک اثر می‌کند. اثر عمده درمانی این دارو عبارتند از شل کردن عضلات صاف نایژه‌ای، تحریک قلب و گشاد کردن عروق عضلات اسکلتی. اثر گشادکننده نایژه: اپی‌نفرین با تحریک گیرنده‌های 1 آدرنرژیک موجب شل شدن عضلات صاف نایژه‌ای می‌شود. اپی‌نفرین با تحریک گیرنده‌های آلفا- آدرنرژیک سبب تنگ شدن شریانچه‌های نایژه‌ای شده و به از بین رفتن اسپاسم نایژه‌ای، احتقان و ادم منجر می‌شود و ظرفیت حیاتی و حجم باقیمانده ریه را افزایش می‌دهد. همچنین، این دارو با مهار آزادسازی هیستامین، ممکن است سبب از بین رفتن انقباض نایژه‌‌ای و ادم شود. اثر تنگ کننده عروق و اثر قلبی- عروقی: اپی‌نفرین به‌عنوان یک محرک قلبی با اثر بر روی گیرنده‌های 1 در قلب موجب اثرات اینوتروپیک و کرونوتروپیک مثبت می‌شود و به افزایش برون‌ده قلبی، ‌افزایش مصرف اکسیژن میوکارد، نیروی انقباضی، و کاهش کفایت قلبی منجر می‌شود. گشادی عروق ناشی از اثرات این دارو بر روی گیرنده‌های 1 و تنگ شدن عروق ناشی از اثر این دارو بر روی گیرنده‌های آلفا- آدرنرژیک است. هشدار ها اپی نفرین 1- این دارو در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود: پرکاری تیروئید، دیابت، بیماری قلبی- عروقی و شوک کاردیوژنیک،تروماتیک یا خونریزی. 2- از تزریق اپی نفرین به داخل عضلات سرینی باید اجتناب نمود، زیرا ممکن است موجب بروز گانگرن شود. 3- لازم است همزمان با تزریق اپی نفرین، حجم مایعات از دست رفته نیز جبران شود. 4- تزریق اپی نفرین به داخل شریان به علت انقباض شدید عروق و احتمال بروز گانگرن توصیه نمی شود. 5- اپی نفرین از جفت عبور می کند و به داخل شیر نیز ترشح می شود. 6- افزودن اپی نفرین به بی حس کننده‌های موضعی برای تزریق در نواحی از بدن که توسط آرتریولهای انتهایی خون رسانی می شوند یا اینکه خون محدودی را دریافت می نماید ( انگشتان، زبان، بینی، گوش، آلت تناسلی مردانه )، توصیه نمی شود. 7- مصرف این دارو برای درمان اسپاسم برونشیال حاد ( به دلیل اثر انتخابی کمتر بر گیرنده‌های بتادو) عموماً توصیه نمی شود، زیرا دارای توان بالقوه برای تحریک بیش از حد قلب به ویژه در مقادیر زیاد می باشد. توصیه های دارویی اپی نفرین 1- این دارو در موارد اظطراری برای درمان واکنش های آلرژیک باید بلافاصله مصرف شود. 2- محلول تزریقی اپی‌نفرین با غلظت mg/ml1، قبل از تزریق داخل قلبی یا وریدی باید رقیق شود. برای این منظور 5/0 میلی لیتر از محلول اپی نفرین باید با محلول تزریقی کلرور سدیم به حجم 10 میلی لیتر رسانده شود. 3- اپی‌نفرین می‌تواند توسط خود بیماری که سابقه شوک آنافیلاکتیک را دارد ( به محض بروز علایم ) تزریق گردد. عوارض جانبی اپی نفرین(Epinephrine) اعصاب مرکزی: ترس، اضطراب، تهییج، بی‌قراری، سردرد، لرزش، سرگیجه، منگی، عصبانیت، بی‌خوابی، تحریک‌پذیری، ضعف، آشفتگی پسیکوموتور، عدم درک زمان و مکان، اختلال در حافظه، هراس، توهمات، تمایلات خودکشی، خونریزی و سکته مغزی. قلبی- عروقی: تغییرات الکتروکاردیوگرام (EKG) (کاهش ارتفاع موج T)، اختلال در ریتم و ضربان قلب (طپش قلب، تاکیکاردی)، آنژین صدری، آریتمی، سنکوپ، زیادی فشار خون، فیبریلاسیون بطنی، شوک. دستگاه گوارش: تهوع، ‌استفراغ. سایر عوارض: تعریق، رنگ پریدگی، اشکال در تنفس، احتقان واجهشی بینی، ضعف تنفسی، آپنه، درماتیت تماسی، نشت دارو از رگ به بافتهای اطراف می‌تواند موجب نکروز موضعی و خونریزی در محل تزریق شود. متابولیک: افزایش قند خون.