دانلود مقالات ISI درباره لاکتات دهیدروژناز + ترجمه فارسی

لاکتات دهیدروژناز (به انگلیسی: lactate dehydrogenase یا به صورت مختصر شده LDH یا LD) آنزیمی است از گروه اکسیدوردوکتازها که در گیاهان، حیوانات و پروکاریوت‌ها یافت می‌شود. لاکتات دهیدروژناز دارای اهمیت پزشکی ویژه‌ای می‌باشد زیرا که به طور گسترده در بافت (زیست‌شناسی)های بدن، از جمله گلبول قرمز و عضلات قلب یافت می‌شود و به هنگام آسیب دیدن این بافت‌ها لاکتات دهیدروژناز درون خون آزاد می‌گردد و این ویژگی لاکتات دهیدروژناز، آن را به یک شاخص مهم برای شناسایی صدمات و بیماریهای شایع در بدن تبدیل می‌کند. دهیدروژناز (به انگلیسی: dehydrogenase) آنزیمی است که هیدرید (ترکیب هیدروژن دار) را از یک مولکول به مولکول دیگری منتقل می‌کند. لاکتات دهیدروژناز واکنش تبدیل پیرویک اسید (محصول نهایی قندکافت) به اسید لاکتیک و واکنش برعکس آن را فروکافت می‌نماید به هنگامی که واکنش اکسایش-کاهش نیکوتین‌آمید آدنین دی‌نوکلئوتید (به انگلیسی: NADH) رخ می‌دهد ((به انگلیسی: NADH) به (به انگلیسی: NAD+) تبدیل می‌شود و سپس معکوس آن رخ می‌دهد) لاکتات دهیدروژناز(LDH) جزو طبقه اول آنزیم‏ها بوده و روی گروه‌های CH–OH همراه با NAD+ به عنوان پذیرنده عمل می‏کند و انتقال هیدروژن را کاتالیز می‏کند. لاکتات دهیدروژناز یک آنزیم حاوی روی می‏باشد که بخشی از مسیر گلیکولیز را کاتالیز می‏کند. این آنزیم در سیتوپلاسم تمامی سلول‏ها و بافت‏ها در بدن یافت می‏شود. تترامری از دو زیرواحد فعال H (برای قلب) و M (برای عضله) با وزن ملکولی ۱۳۴ کیلو دالتون می‏باشد. ادغام زیرواحدها باعث ایجاد ۵ ایزوآنزیم می‏شود. LD1 به مقادیر زیادی در سلول‏های قلبی و گلبول‏های قرمز یافت می‏شود. LD2 نیز به طور طبیعی در سیستم رتیکولواندوتلیال یافت می‏شود. LD3 از ریه‏ها و سایر بافت‏ها منشأ می‏گیرد. منشأ LD4 نیز از کلیه‏ها، جفت و پانکراس می‏باشد. LD5 بیشتر در کبد و عضله اسکلتی دیده می‏شود. در حالت عادی و در افراد طبیعی، سطح LD2 بیشترین درصد از LDH توتال را به خود اختصاص می‏دهد؛ در حالی که در طی سکته قلبی، میزان LD1 نسبت به LD2 افزایش می‏یابد (Flipped ratio). برخلاف آنزیم‏هایی مثل AST،ALT و CK که تغییرات قابل ملاحظه‏ای در فعالیت آنزیمی بین بافت‏ها نشان می‏دهند، محدوده مقادیر LD بین بافت‏های با بالاترین مقدار (مانند کبد) و بافت‏های با کمترین مقدار (مثل کلیه) تنها حدود ۵/۱ برابر می‏باشد. فعالیت LD در اکثر بافت‏ها ۱۰۰۰-۵۰۰ برابر نسبت به LD یافت‏ شده در سرم طبیعی، بیشتر است، بنابراین افزایش چشمگیر مقادیر پلاسمایی با میزان کمی آسیب یا تخریب بافتی رخ می‏دهد. مقادیر LDH در نوزادان و شیرخواران بیشترین مقدار را دارد. مقادیر آن در افراد بالغ با سن تغییر حاصل نمی‏کند و هیچ اختلافی مربوط به سن و جنس وجود ندارد. همولیز خفیف و جزئی،LDH و بررسی ایزوآنزیم‏های آن را بی‏ارزش می‏کند. تماس با لخته، LDH را افزایش می‏دهد. همولیز هم LDH توتال و هم نسبت LD1 به LD2 را متأثر می‏سازد. پس از انتقال خون، LDH توتال می‏تواند به طور موقتی افزایش یابد، اما در عرض ۲۴ ساعت به مقدار اولیه خود بر می‏گردد. LDH سرم به طور متوسط ۳۰ واحد بیشتر از پلاسما می‏باشد که به واسطه آزادشدن از پلاکت‏ها می‏باشد. افزایش لاکتات دهیدروژناز سکته قلبی، بیماری‏های ریوی (مانند آمبولیسم ریوی، انفارکتوس ریوی، پنومونی، نارسایی احتقانی قلب)، بیماری‏های کبدی (مانند هپاتیت، سیروز فعال، نئوپلاسم)، بیماری‏های گلبول‏های قرمز (مانند آنمی همولیتیک، آنمی مگالوبلاستیک، آنمی ناشی از بیماری‏های مزمن، دریچه‏های مصنوعی قلب)، بیماری‏های عضلات اسکلتی (مانند دیستروفی عضلانی، ورزش‏های شدید اخیر، تروما به عضلات)، بیماری‏های پارانشیم کلیوی (مانند انفارکتوس کلیوی، گلومرولونفریت، نکروز توبولی حاد، دفع پیوند کلیوی، سندروم نفروتیک)، ایسکمی و انفارکتوس روده‏ای، تومورهای بیضه (Seminoma و Dysgerminomas)، لنفوما و سایر تومورهای سیستم رتیکولواندوتلیال، بدخیمی‏های ناشی از تومورهای توپر پیشرفته، پانکراتیت حاد، سرطان پروستات، اکلامپسی، سرطان‏های متاستاز داده شده (به ویژه اگر کبد درگیر شده باشد)، شوک، تشنج، لوکمی، هیپوکسی، شکستگی‏، انسداد مجاری ‏صفراوی، هیپوتیروئیدیسم، منونوکلئوز عفونی، هیپرترمیا و. . . سبب افزایش LDH می‏شوند. کاهش لاکتات دهیدروژناز از طریق اندازه‏گیری سطح LDH، به مؤثر بودن شیمی ‏درمانی علیه سرطان‏ها پی می‏برند، به طوری که انتظار می‏رود متعاقب یک شیمی‏ درمانی موفق، سطح LDH کاهش یابد.