دانلود مقالات ISI درباره اپشتین بار ویروس + ترجمه فارسی

اپشتین بار ویروسعامل بیماری مونونوکلئوز عفونی از گروه هرپس ویریده‌ها است. این ویروس با برخی از انواع سرطان مانند لنفوم هوچکین و لنفوم بورکیت وبیماریهایی مانند ایدز (HIV) و مولتیپل اسکلروز همراه است. اپشتین بار ویروس از خانواده هرپس ویروسها ژنوم DNA دورشته‌ای دارد و اندازه ویروس ۱۲۰ nm تا ۱۸۰ nm است. هرپس ویروس تیپ چهار (HHV-۴) نیز نامیده می‌شود. عفونت طبیعی EBV تنها در انسان رخ می‌دهد و بسیار شایع است. بررسیهای سرواپیدمیولوژی نشان می‌دهد که بیش از ۹۵٪ از بزرگسالان در جهان با ویروس EBV مواجه شده‌اند. جززیرخانواده گاماهرپس ویرینه است. علائم ابتلا به بیماری: معمولا 4 - 6 هفته بعد از ابتلا به EBVعلائم منونوکلئوز عفونی مشاهده می شود. خستگی شدید، سردرد و بدن درد، تب، التهاب و تورم گلو، تورم غدد لنفاوی در گردن و زیر بغل، طحال و کبد متورم و راش از علائم ابتلا به منونوکلئوز عفونی ناشی از EBVهستند. بزرگ شدن کبد و طحال با شیوع کمتری رخ می دهد ولی در برخی افراد تا پایان دوران بیماری، خستگی ناشی از بیماری مشاهده می شود. ممکن است علائم به آرامی ایجاد شود و ممکن است همه علائم هم زمان رخ ندهد. بسیاری از افراد در دوران کودکی با EBVآلوده می شوند اما معمولا عفونت EBVدر کودکان علامتی ایجادنکرده یا علائم از دیگر بیماری های خفیف و مختصر قابل تشخیص نیست. علائم عفونت معمولا در نوجوانان و بزرگسالان مشاهده می شود و طی 4 - 2 هفته بهبود می یابد. با این حال، بعضی افراد ممکن است تا چند هفته یا حتی ماهها احساس خستگی داشته باشند. گاهی اوقات علائم منونوکلئوز عفونی 6 ماه یا بیشتر ادامه می یابد. بعد از ابتلا به EBV، ویروس در بدن به حالت نهفته (غیرفعال) باقی می ماند. در بعضی موارد ممکن است ویروس دوباره فعال شود که همیشه باعث بروز علائم نمی شود اما در افراد با ضعف سیستم ایمنی احتمال مشاهده علائم بیشتر است. انتقال بیماری: عفونت با ویروس اپشتین بار توسط تماس با ترشحات بزاقی فرد آلوده به افراد دیگر انتقال می یابد، سیر عفونت به سطوح اجتماعی- اقتصادی، عوامل ژنتیکی، مناطق جغرافیایی و سن فرد در زمان اولین برخورد با ویروس بستگی دارد. بررسی های سرواپیدمیولوژیکی در مقیاس جهانی بیانگر انتشار گسترده ویروس اپشتین باردر مناطق مختلف جغرافیایی دنیا می باشد یافته ها نشان می دهد که در کشور های در حال توسعه اکثر کودکان تا سنین ۶ سالگی به ویروس اپشتین بار آلوده می شوند و دارای تیتر آنتی بادی علیه آن می باشند در حالیکه در کشور های توسعه یافته بیش از ۵۰% افراد تا سن بلوغنسبت بهویروس اپشتین بارحساس باقی می مانند. در کودکان عفونت اولیه با ویروس اپشتین بار اغلب پنهان و بدون علایم بالینی یا دارای علایم غیراختصاصی می باشد اما در ۷۵- ۳۵% نوجوانان و بالغین جوان این ویروس ایجاد منونوکلئوز عفونی می کند. تشخیص و درمان: پزشک مى‌تواند با آزمایش مونواسپات (Monospot) که پادتن ویروس اپشتین‌بار را شناسائى مى‌کند بیمارى را تشخیص دهد. برای این بیماری همانند بسیاری دیگر از عفونت‌های ویروسی درمان قطعی خاصی وجود ندارد. درمان بیشتر جنبه حمایتی داشته و استراحت بیش از معمول، رژیم غذایی سالم و خوردن مایعات فراوان توصیه می‌گردد. قرقره کردن آب نمک گرم برای تسکین گلودرد، مصرف ایبوبروفن و استامینیوفن برای کاهش تب و درد و تجویز آنتی بیوتیک در صورتی‌که عوامل باکتریایی نیز در بیمار مشاهده شود از دیگر توصیه‌های پزشکی است.