دانلود مقالات ISI درباره کروماتوگرافی مایع + ترجمه فارسی

کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (High Efficiency Liquid Cgromotography) یا به طور اختصار (HPLC) یکی از پرکاربردترین روش‌های کروماتوگرافی است. فرآیند کروماتوگرافی به‌عنوان یک روش جداسازی که شامل انتقال جرم بین یک فاز ساکن و یک فاز متحرک است، تعریف می‌شود. روش HPLC با بهره‌گیری از یک فاز متحرک مایع، ترکیبات یک مخلوط را روی فاز ساکن جدا می‌کند. فاز ساکن می‌تواند مایع یا جامد باشد. ترکیبات ابتدا در یک حلال حل می‌شوند. سپس درون یک ستون کروماتوگرافی تحت فشار بالا جریان می‌یابند. در ستون، ترکیبات مخلوط از هم جدا می‌شوند. در طی سی سال گذشته تا به امروز، کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا از عمده‌ترین فناوری‌های کروماتوگرافی به‌کار رفته در آزمایشگاه‌های سراسر جهان است و یکی از دلایل گسترش این روش، پیشرفت ساخت مواد پرکننده ستون‌های کروماتوگرافی است که تأثیر عمده‌ای بر جداسازی دارد. از عمده‌ترین محدودیت‌های HPLC، کارایی نداشتن در مقایسه با کروماتوگرافی گازی یا الکتروفورز مویین به علت ضریب توزیع پایین در فاز مایع است که نفوذ آنالیت در فاز ساکن را آهسته می‌سازد. اساس UPLC استفاده از فاز ساکن با اندازه ذراتی کمتر از 2μm است در برابر HPLC که اندازه ذرات آن بین μm3-5 است. کروماتوگرافی مایع با عملکرد بالا سریع‌ترین رشد را در بین تمام روش‌های جداسازی تجزیه‌ای با فروش سالیانه در گستره بیلیون دلار داشته است. دلایل این رشد انفجارآمیز عبارتند از حساسیت روش، سازگاری سریع آن برای انجام اندازه‌گیری‌های کمی صحیح، شایستگی آن برای جداسازی مواد گونه‌های غیرفرار یا ناپایدار در مقابل گرما و مهم‌تر از همه، کاربرد گسترده آن برای موادی است که در صنعت، زمینه‌های مختلفی علوم و جامعه اهمیت درجه اول را دارند. HPLC یک فرآیند جذب سطحی پویا است. مولکول‌های مورد تجزیه، زمانی که از میان دانه‌های متراکم متخلخل حرکت می‌کنند، جذب سطحی می‌شوند. بسته به روش HPLC، انواع مختلفی از نیروهای جذب سطحی ممکن است در فرآیند بازداری موثر باشند. برهم‌کنش‌های آبگریز (غیراختصاصی)، اصلی‌ترین برهم‌کنش‌ها در جداسازی فاز معکوس، برهم‌کنش‌های دوقطبی-دوقطبی (قطبی)، اصلی‌ترین برهم‌کنش در روش فاز نرمال و برهم‌کنش‌های یونی نیز در کروماتوگرافی تبادل یونی، باعث بازداری ترکیبات می‌شوند. برهم‌کنش‌های مذکور همگی در رقابت با هم عمل می‌کنند. مولکول‌های مورد تجزیه با مولکول‌های حلال شوینده، برای جذب سطحی روی مکان‌های فعال فاز ساکن رقابت می‌کنند. بنابراین هر قدر مولکول‌های مورد تجزیه، برهم‌کنش قوی‌تری با سطح داشته باشند، برهم‌کنش شوینده ضعیف‌تر بوده و ماده مورد تجزیه زمان طولانی‌تری روی سطح فاز ساکن باقی می‌ماند. دو نوع خطا (سیستماتیک و تصادفی) در سیستم موجود است. برخی از این منابع ثابت را می‌توان با اضافه کردن یک استاندارد داخلی به نمونه‌ها و تقسیم ارتفاع پیک یا سطح زیر پیک مربوط به هر آنالیت بر همین مقادیر مربوط به استاندارد داخلی، حذف کرد. در انتخاب استاندارد داخلی باید به شباهت‌های ساختاری آنالیت با جزء انتخابی، نزدیک بودن زمان بازداری پیک آن به پیک نمونه و. . . ، توجه کرد. با انتخاب یک استاندارد داخلی مناسب می‌توان خطا را از 1 تا 2 درصد به 5. 0 تا 1 درصد کاهش داد.