دانلود مقالات ISI درباره یادگیری حرکتی + ترجمه فارسی

یادگیری حرکتی(Motor learning) به صورت های مختلف تعریف می شود. یکی از این تعاریف اینست: «تغییرات نسبتا پایدار در رفتار حرکتی که در نتیجه تمرین و تکرار بوجود آمده باشد. » یادگیری بطور کلی به عنوان «تغییرات نسبتا پایدار در رفتار فرد» تعریف می شود. یادگیری فرآیندی پیچیده است که در سیستم عصبی رخ می دهد و مستقیما قابل مشاده نیست. برای استنباط یادگیری، متخصصان به رفتار قابل مشاهده فرد توجه می نمایند. یادگیری می تواند انواع مختلف داشته باشد. مانند یادگیری مهارت های ذهنی نظیر ریاضی. در اینجا هدف ما بررسی یادگیری مهارت های حرکتی است. یادگیری مهارت هایی نظیر شنا کردن، دوچرخه سواری، نوشتن و. . . یادگیری حرکتی نوعی از یادگیری است و زمانی حاصل می‌شود که محتوای آموخته شده بوسیله فرد شامل مهارتهای حرکتی است. به عبارتی زمانیکه فرد تلاش می‌کند سلسله‌ای از حرکات را یاد بگیرد تا بتواند مهارتی را به صورت مناسبی انجام دهد از یادگیری حرکتی استفاده کرده است. یادگیری شنا کردن، پرتاب توپ، دوچرخه سواری و. . . نمونه‌ای از یادگیریهای حرکتی هستند. یادگیری حرکتی می‌تواند طیفی از یادگیریهای حرکتی را شامل می‌شود. برخی از این یادگیری ساده و سطحی‌تر هستند، مثل پرتاب یک توپ، برخی پیچیدگی بیشتری دارند، مثل شنا کردن و برخی از پیچیدگی و ظرافت خیلی بالایی برخوردار هستند، مثل نواختن یک ساز مانند ویولون، که مستلزم یادگیری حرکتی به مقدار زیاد است. تمرین در این نوع یادگیری اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. هر چه میزان تمرین فرد در این نوع حرکات بیشتر باشد مهارت او عمیق خواهد بود. بر این اساس یادگیری حرکتی دارای مؤلفه ها و ویژگی های زیر است: 1. یادگیری حرکتی همراه با کسب توانایی ها و مهارت های حرکتی است. یادگیری حرکتی مجموعه ای از فرآیندها است که وقتی با هم جمع می شوند به حالت ها یا تغییرات خاصی منجر می شود. به همین ترتیب، تمرین و یادگیری مجموعه ای از فرآیندهای مشابه هستند که وقتی در کنار هم رخ می دهند به کسب قابلیت حرکتی منتهی می شود. 2. یادگیری نتیجه مستقیم تکرار و تمرین است. یادگیری منجر به کسب توانایی لازم برای حرکت (عادت) می شود. همانند تمام فرآیندها، یادگیری منجر به حالت یا محصول می شود. در کنترل حرکتی این حالت افزایش پاسخ ماهرانه در موقعیتی ویژه است. 3. یادگیری فرآیندی درونی است که بطور مستقیم قابل مشاهده نیست، بلکه از روی رفتار بیرونی و قابل مشاهده فرد فقط قابل استنباط است. فرآیندهایی که تغییرات در توانایی را در بر می گیرند و ماهیت این توانایی، پدیده پیچیده ای در سیستم عصبی مرکزی است مانند راه هایی که در آن خبرهای حسی سازماندهی می شوند، یا در طرح یابی اعمال مربوط به عضلات تغییر ایجاد می شود. به همین علت یادگیری به ندرت قابل مشاهده است و وجود آن را باید از طریق تغییر در رفتار حرکتی استنباط کرد. این ویژگی یادگیری منجر به دشوار شدن مطالعه آن می شود. زیرا آزمایش ها باید طوری طرح ریزی شوند که تغییرات مشاهده شده در رفتار به شکلی منطقی به این نتیجه که تغییری در برخی از حالت های درونی صورت گرفته است، منجر شود. 4. یادگیری منجر به تغییرات نسبتا پایدار در رفتار می شود. بنابراین رفتارهای ناشی از تغییرات در خلق و خو و حالت های درونی (نظیر خستگی) و یا تحت تأثیر مصرف مواد دارویی و دوپینگ نمی تواند جزء یادگیری محسوب شوند، زیرا بعد از رفع اثرات موقتی این عوامل رفتار دستخوش تغییر می شود. به زبان دیگر وقتی فرد چیزی را یاد می گیرد دیگر همان فرد سابق نیست زیرا یادگیری سبب تغییرات نسبتا دائمی در فرد می شود.