دانلود مقالات ISI درباره احتباس ادرار + ترجمه فارسی

احتباس ادرار یا شاش بند به عدم قابلیت دفع ادرار گفته می‌شود. این عارضه از اصلی‌ترین علل هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات است. احتباس ادرار ممکن است حاد یا مزمن باشد. در نوع حاد، درد ناگهانی در اثر عدم تخلیه ادرار بروز می کند و در نوع مزمن، مقداری ادرار با اشکال و ناراحتی خارج می شود ولی تخلیه ادرار به طور کامل صورت نمی گیرد و در نتیجه ادرار بدون ایجاد درد، در مثانه جمع می شود. احتباس ادراری در آقایان شایع تر از خانم ها است. علت ایجاد احتباس ادرار: شایع ترین علت ایجاد احتباس ادرار در آقایان، بزرگ شدن غده ی پروستات است. در خانم ها بزرگ شدن رحم در اوایل بارداری موجب وارد آمدن فشار بر پیشابراه و در نتیجه احتباس ادرار می شود. یبوست، سنگ یا تومور مثانه، آسیب دیدگی اعصاب مثانه (مثلاً در اثر بیماری ام اس، دیابت یا صدمات نخاعی) می توانند موجب احتباس ادرار شوند. احتباس ادراری مزمن ممکن است در اثر مصرف داروهای مدر و الکل یا به دنبال حضور در هوای سرد ایجاد شود و خود را به شکل حاد نشان دهد. داروهای ضدافسردگی، ضد پارکینسون و داروهای ضد سرماخوردگی و ضد آنفلوانزا همگی ممکن است موجب احتباس ادراری حاد شوند. علائم احتباس ادراری حاد عبارتند از: 1- درد شدید و ناگهانی در قسمت پایین شکم 2- احساس درد و فشار در مجرای دفع ادرار 3- احساس نیاز به دفع فوری ادرار بدون امکان دفع ادرار 4- علائم و مشکلات احتباسی ادراری معمولاً در عرض چند ساعت آشکار می شوند. علائم احتباس ادراری مزمن عبارتند از: 1- دفع مکرر ادرار با فواصل زمانی کوتاه (تکرار ادرار) 2- تورم و برآمدگی در ناحیه شکم 3- وجود اشکال در شروع دفع ادرار 4- ضعیف بودن جریان ادرار (کم فشار بودن دفع) که در آخر به حالت چکه چکه تبدیل می شود. 5- دفع بی اختیار و قطره قطره ادرار در فواصل بین دو مرتبه دفع. 6- برخلاف احتباس ادراری حاد، در احتباس ادراری مزمن هیچگونه دردی در بیمار وجود ندارد. تشخیص: کنترل جریان ادرار ممکن است در تشخیص نوع اختلال کمک کند. سونوگرافی از مثانه کنترل سرعت جریان و مقدار باقیمانده از ادرار در مثانه پس از ادرار کردن صورت می‌گیرد. نتیجه آزمون نرمال باید میزان جریان ادرار ۲۰تا۲۵ میلی‌لیتر در ثانیه را نشان دهد و نیز مقدار ادرار باقی مانده در مثانه نباید بیشتر از ۵۰ میلی‌لیتر باشد و مقادیر قابل توجه باقیمانده از ادرار پتانسیل عفونت‌های دستگاه ادراری را افزایش می دهد هرچند باید درنظر داشت که در بزرگسالان مسن‌تر از ۶۰ سال مقادیر تا ۱۰۰ میلی‌لیتر از ادرار باقی مانده(پس از هربار دفع ادرار) به دلیل کاهش انقباض عضله دترسور معمول و قابل چشم پوشی است. در احتباس مزمن ممکن است سونوگرافی از مثانه افزایش شدید در ظرفیت مثانه (ظرفیت عادی ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلی‌لیتر است) را نشان دهد. درمان: در احتباس ادراری حاد باید با زدن سوند یا در صورت لزوم با واردن کردن سوزن از روی شکم (در قسمت بالای مثانه ی پر) به وسیله ی پزشک یا پرستار، مثانه تخلیه شود. سپس پزشک علت ایجاد احتباس ادرار را با معاینه و درخواست آزمایش های تشخیصی پیدا می کند و به درمان آن می پردازد. چنان چه احتباس ادراری در اثر آسیب های عصبی ایجاد شده باشد ممکن است استفاده از سوندهای دایمی (مثل سوند بادکنک دار فولی) یا سوند موقتی (مانند سوند نِلاتون) یا سوند فلزی ضرورت پیدا کند.