دانلود مقالات ISI درباره فوروزماید + ترجمه فارسی

فوروزماید Furosemide از داروهای مدر موثر بر قوس هنله می باشد که مانع جذب بیش از حد نمک توسط بدن می شود. فوروزماید در درمان ادم (همراه با نارسایی احتقانی قلب، سیروز کبدی، بیماری کلیوی) و کم ادراری ناشی از نارسایی کلیوی و افزایش خفیف تا متوسط فشار خون و به عنوان داروی کمکی در درمان بحران افزایش فشار خون کاربرد دارد. مکانیسم اثر فورسماید: لوپ دیورتیک. با اثر بر پمپ بازجذب سدیم-کلراید در بخش بالارو لوله هنله و توبول های پروگزیمال و دیستال موجب افزایش ترشح آب، سدیم، کلراید، منیزیم و کلسیم می گردد. فارماکوکینتیک: تقریباً 60 تا 70 درصد فوروزماید پس از مصرف خوراکی جذب می ‏شود. غذا ممکن است سرعت جذب را بدون تغییر اثر مدری، کم کند. پیوند فوروزماید به پروتئین بسیار زیاد است. نیمه‏ عمر دارو نیم تا یک ساعت است. متابولیسم دارو کبدی است. اثر دارو از راه خوراکی پس از 20 تا 26 دقیقه و از راه تزریق وریدی پس از 5 دقیقه شروع می ‏شود. زمان لازم برای رسیدن به اوج اثر مدر دارو، از راه خوراکی 1 تا 2 ساعت و از راه وریدی طی 30 دقیقه است. اوج اثر کاهنده ی فشارخون این دارو تا چند روز پس از شروع درمان ظاهر نمی ‏شود. طول اثر دارو از راه خوارکی 6 تا 8 ساعت و از راه وریدی 2 ساعت است. 88 درصد فوروزماید از راه کلیه و 12 درصد آن از راه صفرا و مدفوع دفع می ‏شود. عوارض جانبی فورسماید: کمی سدیم خون، کمی پتاسیم خون و کمی منیزیم خون، آلکالوز ناشی از کمی کلرور خون، افزایش دفع کلسیم، کاهش فشار خون،تهوع، اختلالات گوارشی، افزایش اوره خون و نقرس، افزایش موقت غلظت کلسترول و تری گلیسرید پلاسما بامصرف این دارو گزارش شده است. تداخل های دارویی: مصرف هم زمان لیتیم با فوروزماید ممکن است موجب بروز مسمومیت ناشی از لیتیم شود. اثرات ضدانعقادی داروهای ضدانعقاد مانند آسپیرین، در صورت مصرف هم زمان با فوروزماید ممکن است افزایش یابد.