دانلود مقالات ISI درباره بوپرنورفین + ترجمه فارسی

بوپرنورفین (Buprenorphine) یک داروی مسکن مخدر با احتمال وابستگی و اعتیاد مانند مورفین، کدئین، هروئین و متادون است و عوارض جسمانی و روانی مشابه و جدی دارد. این دارو که عمدتا برای درمان اعتیاد به مواد مخدر استفاده می‌شود، مصارف درمانی دیگری از جمله تسکین دردهای شدید، قبل از بیهوشی، کنترل و برگرداندن مهار تنفسی ناشی از فنتانیل در بیهوشی نیز دارد. کاربرد بوپرنورفین مانند کاربرد متادون در جهت درمان اعتیاد و ترک اعتیاد به صورت سرپایی در مطب پزشک می‌باشد. باید توجه داشت این دارو نیز به عنوان جایگزین در سو مصرف مواد مخدر مورد استفاده قرار می‌گیرد و می‌تواند در بیماران وابستگی بسیار شدیدی را ایجاد کند. قابل ذکر است که ترک با بوپرنورفین می‌تواند به دلیل وجود علایم نشئگی و لذت ناشی از مصرف قرص و شرایط مشابه ترک با متادون بسیار طولانی شود و بیمار و خانواده ایشان را متحمل هزینه و انرژی زیادی کند، که معمولا بیماران در این روش نیز درمان کامل را تجربه نمی‌کنند و وابستگی به شکل متفاوتی ادمه پیدا می‌کند. بوپرنورفین با فرمول شیمیایی C29H41NO4 یک ماده مخدر نیمه صناعی مشتق از تبائین (thebaine) است که خود از آلکالوئیدهای خشخاش Papaver somniferum بدست آمده است. بوپرنورفین یک آگونیست نسبی partial agonist است. این به این معنی که، اگر چه بوپرنورفین (بوپرکسین) یک ماده مخدر است، و به طبع آن می تواند عوارض معمول مواد مخدر و عوارض جانبی آنرا مانند افت تنفسی و نئشگی را سبب شود، امّا ماکزیمم اثر آن کمتر از آگونیست های کامل مانند هروئین و متادون است. در دوزهای پایین بوپرنورفین، اثرات آگونیستی کافی برای توانا ساختن افراد معتاد به مواد مخدر، به قطع سوء استفاده از داروهای مخدر را بدون نشانه های ترک فراهم میکند. اثرات آگونیستی بوپرنورفین (بوپرکسین) بطور خطی با افزایش دوز دارو افزایش می یابد، تا زمانی که به یک پلاتو (کفه) برسد و در آنصورت با افزایش بیشتر در دوز، این آثار افزایش نمی یابد. این مسأله بنام سقف اثر یا ceiling effect موسوم است. بنابراین، بوپرنورفین (بوپرکسین) حامل پتانسیل خطر کمتری از سوء استفاده، اعتیاد و عوارض جانبی در مقایسه با مواد مخدر آگونیست کامل است. در واقع، بوپرنورفین (بوپرکسین) می تواند اثر آگونیست های کامل را بلوک کند و در نتیجه سبب بروزعلایم ترک شدید در یک بیمار مصرف کننده مواد مخدر شود. این در حقیقت نتیجه میل بالای بوپرنورفین (بوپرکسین) به گیرنده های مخدر است. بوپرنورفین (بوپرکسین) در مقایسه با مواد مخدرمیل بالاتری برای اتصال به گیرنده های مواد مخدر دارد. این مسأله منتج به غلبه بر سایر مخدر و پیروزی در رقابت برای اتصال به این گیرنده ها میشود. در حال حاضر تعداد بسیار زیادی از بیمارانی که برای ترک اعتیاد به مراکز مربوطه مراجعه می‌کنند، به موادی مانند متادون و بوپرنورفین اعتیاد داشته و قادر به ترک آن نیستند. در حالی که این افراد قبلا به ماده دیگری مانند تریاک اعتیاد داشته و برای درمان آن از این داروها استفاده کرده‌اند. اما بعد از مدتی با دوز بسیار بیشتر نسبت به ماده اعتیادآور قبلی خود به این داروهای شبه مخدر اعتیاد پیدا می کنند و حتی در بسیاری از موارد، بیمار دوباره به سمت ماده مخدر قبلی بازگشته و مصرف مجدد را با دوز بیشتر شروع می‌کند تا جایی که این سیکل مخرب و ویرانگر تا مرز نابودی بیمار پیش می‌رود. افراد گاها با این دید که متادون به اندازه ماده مخدر ضرر ندارد مبادرت به استفاده طولانی مدت از آن می‌کنند. اما شاید اگر درباره عوارض آن بدانند دیگر هرگز به سراغ این ماده اعتیادآور نروند.