دانلود مقالات ISI درباره سیمواستاتین + ترجمه فارسی

سیمواستاتین یک داروی پایین آورنده چربی خون است. این دارو مهار کننده رقابتی 3 – هیدروکسی،3 – متیل گلوتاریل کوآنزیم A ردوکتاز( HMG – COA ردوکتاز) است، آنزیمی که تعیین کننده سرعت سنتز کلسترول است. مهار این آنزیم منجر به کاهش سنتز کلسترول در کبد و کاهش غلظت درون سلولی کلسترول می شود، این امر باعث افزایش گیرنده های LDL موجود در سطح هپاتوسیت ها شده، کلیرانس از جریان خون را افزایش می دهد. مهارکننده های HMG - COA ردوکتاز غلظت کلسترول تام، کلسترول LDL و کلسترول VLDL را در پلاسما کاهش می دهد. همچنین به دلیل کاهش سنتز VLDL باعث کاهش TG می شوند، در حالی که HDL اندکی افزایش یافته یا بدون تغییر می ماند. سیمواستاتین یک پیش داروی لاکتونی است که پس از جذب از دستگاه گوارش به فرم فعال بتاهیدروکسی اسید، هیدرولیز می شود. سیموستاتین در عبور اول از کبد که محل اصلی اثر آن است، تحت تاثیر سیتوکروم p450 و ایزو آنزیم 3A4 قرار می گیرد. 95% سیمواستاتین و متابولیت فعال آن در اتصال با پروتئین های پلاسما هستند. سیموستاتین عمدتاٌ به صورت انواع متابولیت ها از طریق صفرا دفع می شود و از آنجا که دفع کلیوی آن تنها 15 - 10% است، تعدیل دوز در بیماران بانارسایی خفیف تا متوسط کلیوی لازم نیست. نیمه عمر متابولیت فعال آن حدود 9/1 ساعت است. سیمواستاتین در درمان انواع هیپرلیپیدمی شامل هایپرکلسترولمی ها، هیپرلیپیدمی مختلط با هیپرلیپوپروتئینمی نوع IIa یا IIb، هیپرتری گلیسریدمی (نوع IV )و دیس بتا لیپوپروتئینمی اولیه( نوع II)، به منظور کاهش LDL – کلسترول، آپولیپتوپروتئین B، TG و افزایش کلسترول HDLبه کار می رود. استاتین ها می توانند به عنوان درمان کمکی در بیماران دچار هیپرکلسترولمی هموزیگوت فامیلی که مقداری فعالیت گیرنده LDL دارند، موثر باشند. همچنین سیمواستاتین به صورت پروفیلاکسی در بیماران هیپرکلسترولمیک مبتلا به بیماری ایسکمی قلبی به کار می رود. سیمواستاتین اثرات مثبت خود را عمدتا از طریق تنظیم مسیر RANK/RANKL/OPG برجای گذاشته و از طریق کاهش RANK و افزایش OPG تاثیرات مثبتی بر روی استخوان سازی و بازجذب استخوان بر جای می گذارد. همچنین سیمواستاتین از طریق افزایش بیان ژن BMP-2 دارای نقش استئواینداکتیو می باشد. مطالعات نشان دادند که سیمواستاتین باعث افزایش پرولیفراسیون استئوبلاست ها شده، از آپوپتوز آن ها جلوگیری می کند، و از طرف دیگر مانع از استئوکلاستوژنز و تمایز استئوکلاست ها شده و پروسه آپوپتوز استئوکلاست ها را تسریع می کند. برای درمان پوکی استخوان سیمواستاتین عمدتا از طریق سیستمیک (تجویز oral ) استفاده شده است که میزان عدم موفقیت در درمان حدود 20% بود. بیشتر مطالعاتی که از سیمواستاتین برای درمان شکستگی های استخوانی و بهبود روند ترمیم استفاده کرده بودند، از روش های مهندسی بافت برای رهایش دارو و عمدتا از داربست ها و میکروسفر ها درون نقیصه های استخوانی استفاده کرده بودند که این روش به طور موثر تری نسبت به روش سیستمیک در ترمیم استخوان موثر بود و علاوه بر این دوز مصرفی دارو را کاهش داد. میزان عدم موفقیت در درمان در روش موضعی (local) حدود 8% بود. عمده تناقضات بین مطالعات مختلف وابسته به نحوه تجویز، دوز و دوزاژ دارو، و نیز نوع حامل و داربست دارویی بود که از آن برای رهایش سیمواستاتین درون محیط استخوانی بهره گرفته شده بود. بیشترین زیست مواد به کار رفته در رهاسازی سیمواستاتین شامل PLGA، PLA، کلاژن و ژلاتین بود. ضمنا سیمواستاتین تنها در یک دامنه مشخصی از دوز و دوزاژ دارای اثرات مثبت در متابولیسم استخوان بود.