دانلود مقالات ISI درباره گلی بن کلامید + ترجمه فارسی

داروی گلی بن کلامید glibenclamide از مشتقات سولفونیل اوره است که یکی از قدیمی ترین و مهمترین داروهای ضد دیابت خوراکی را تشکیل می دهند. قرص گلی بن کلامید در بیماران دیابتی که دیابت نوع 2 دارند استفاده می شود. گلی بن کلامید در سال ۱۹۶۶ برای اولین بار تولید شد. نام دیگر این دارو گلی بوراید است ولی در ایران به نام گلی بن کلامید شناخته می شود. گلی بن کلامید در دیابت نوع ۲ کاربرد دارد و در دیابت نوع ۱ بی تاثیر است. مصرف طولانی مدت گلی بن کلامید مقاومت به انسولین را کاهش می دهد و به همین دلیل در بسیاری از مواقع گلی بن کلامید همراه با متفورمین استفاده می شود. ترکیب این دو دارو به دلیل تحریک هم زمان لوزالمعده برای تولید انسولین بیشتر و کاهش حساسیت سلول های بدن نسبت به انسولین است. مکانیسم اثر گلی بنکلامید: سولفونیل اوره ها از جمله گلی بنکلامید به کانال های پتاسیمی حساس به ATP سطح سلول پانکراس متصل شده و هدایت پتاسیم را کاهش می دهدو سبب دپلاریزه شدن غشا می شود. دپلاریزاسیون هجوم یون کلسیم از کانالهای کلسیمی وابسته به ولتاژ را تحریک می کند، افزایش درون سلولی یون های کلسیم، که ترشح انسولین را القاء می کند و یا سبب برون ریزی انسولین می شود. فارماکوکینتیک: جذب گلی بنکلامید سریع ولی بسیار متغیر است. جذب قابل توجه پس از یک ساعت و حداکثر غلظت پلاسما پس از 2 تا 4 ساعت بدست می آید. شروع اثر پس از یک ساعت اتفاق می افتد. داروی تغییرنیافته حدود 99% به پروتئین های پلاسما متصل می شود. متابولیسم دارو عمدتا کبدی (بطور عمده توسط سیتوکروم P450 3A4) می باشد. گلی بنکلامید بصورت متابولیت و از طریق صفرا و ادرار(تقریبا هر کدام 50%) دفع می گردد. نیمه عمر برای داروی تغییرنیافته بتنهایی 1. 4 تا 1. 8 ساعت و برای دارو شامل متابولیت 10 ساعت می باشد. طول اثر دارو 12-24 ساعت می باشد. عوارض جانبی: گلی بن کلامید اصولاً داروی کم عارضه‌ای تلقی می‌شود. عارضه اصلی آن افت قند خون و افزایش وزن است. سایر عوارض: سردرد، تهوع، ناراحتی معده، اسهال یا یبوست و افزایش وزن، افت هوشیاری، تشنج، زردی چشم‌ها یا پوست، تیرگی ادرار یا کم رنگی مدفوع، تب، گلودرد، بثورات جلدی، خارش یا کهیر، تورم زبان، لب‌ها یا صورت، حساسیت به نور آفتاب، خونریزی یا کبود شدگی غیر معمول.