دانلود مقالات ISI درباره اپیوئید + ترجمه فارسی

اپیوئید(به انگلیسی: Opioid) به مجموعه مواد طبیعی و شیمیایی مسکن شبیه به مرفین یا مواد افیونی گفته می‌شود که در سیناپس به گیرندهای عصبی اپیویید می‌چسبند. عملکرد همگی آن‌ها در بدن همانند کار انتقال‌دهنده‌های عصبی ضد درد اندورفین‌ها است که از طریق تأثیر بر سلسله اعصاب مرکزی موجب تخفیف احساس درد در بدن می‌شوندانواع متفاوت و متنوعی از مواد می توانند باعث اعتیاد شوند. آثارسومصرف و ناراحتی های ناشی از قطع مصرف و عوارض مصرف طولانی مدت هر یک از آنها با یکدیگر متفاوت است، در کشورمان شایع ترین مواد مورد مصرف مواد مخدر اپیوئیدی است اپییوئید ها: این گروه از نظر طبیعی یا صانعی بودن به دوگروه تقسیم می شوند: طبیعی: تریاک،شیره، پاراگوریک صناعی: مورفین، و اپییوئیدهای مشابه آن ( متادون، Laam پروپوکسی فن، Daroon )، مپردین و اپیوئیدهای مشابه آن ( پتیدین، آنیلیریدین، دیفنوکسیلات، لوپرامید، آلفاپرودین و دیگر اپیوئیدها نظیر پنتازسین، بوپره نورفین، ( تمجیزک و نام های مشابه تجاری مشابه ) بوترفانل، نالوکسان، نالترکسون،… نوع دیگر طبقه بندی مواد اپیوئیدی بر حسب آگونیست خالص یا آگونیست نسبی یا آنتاگونیست بودن آنهاست: اپیوئیدهای آگونیست خالص: مورفین، متادون، اکسی کدون، مپریدین، پروپوکسی فن، هروئین، تریاک، شیره، هیدرومورفین، و کدئین اپیوئید های آگونیست نسبی: پنتازوسین، نالبوفین، بوپره نورفین، بوتور فانول آنتاگونیست های اپیوئیدی: نالوکسان و نالترکسون سرچشمه: اپیوئیدها ضد نورآدرنالین عمل می‌کنند و مقدار نورآدرنالین را در بدن کاهش می‌دهند. از آنجایی که بدن انسان برای برگرداندن سطح تعادل (هومئوستازی) تلاش می‌کند، سطح تولید نورآدرنالین را افزایش می‌دهد تا مقدار از دست رفته نورآدرنالین را جبران کند. در زمان ترک ماده مخدر، به یکباره ماده ضد نورآدرنالین ناپدید می‌شود و از طرف دیگر نورآدرنالین با شدت و مقدار زیاد آزاد می‌گردد که باعث ایجاد عوارض ناخوشایند ترک می‌شود و تا زمانی که مقدار آزادسازی نورآدرنالین کاهش یافته و نورآدرنالین اضافی از بدن دفع شود ادامه می‌یابد که اصطلاحاً به آن، دوران خماری می‌گویند. در دوران ترک، سطح سنگین نورآدرنالین به گیرنده‌های عصبی خود α۱ و α۲ فشار وارد می‌کند و باعث پرکاری اعصاب سمپاتیک می‌شود. همچنین در بدن موادی به نام اندورفینها وجود دارند که مرفین طبیعی بدن نامیده می‌شوند و کاربردی مشابه دارند، در مواقع مختلف ترشح آنها افزایش می‌یابد و در شرایط عادی نیز در سطح تعادل در بدن یافت می‌شوند، در اثر مصرف طولانی مدت اپیوییدها و افزایش دوز مصرفی، سطح تولید اندورفینها به تدریج کاهش یافته یا قطع می‌شود، و با قطع اپیویید بازگشت به شرایط طبیعی به کندی صورت می‌پذیرد. چهار مدل مختلف از نشانه‌های ترک اپیویید: ۱. آبریزش بینی، اشک چشم، تعرق، لرز، سیخ شدن موی بدن، بزرگتر شدن مردمک چشم، خمیازه، کشش عضلانی، بی قراری، گرسنگی ماده مخدر Craving ۲. شدت یافتن موارد اول، لرز شدید، تعرق شدید، درد عضلانی، دل پیچه، مشکلات عروقی (تپش قلب و آریتمی)، تهوع، سردرد ۳. شدت یافتن موارد دوم همراه با استفراغ، اسهال، تعرق بسیار شدید، گرفتگی عضلانی دردناک، شکم گرفتگی، تپش قلب، فشار خون بالا، مشکل در سر پا ایستادن ۴. شدت یافتن مراحل سوم، از هوش رفتن خطرناک، از هم گسیختگی عروق همراه با شوک عروقی، از دست رفتن نمک خون و شرایط بسیار خطرناک برای مغز موارد اول تا سوم را می‌توان با مصرف ماده مخدر پایان بخشید ولی در مورد چهارم باید اقدامات خاص پزشکی نیز انجام پذیرد. داروهای مخدر اپیوئید به مجموعه مواد طبیعی و شیمیایی مسکن شبیه به مرفین یا مواد افیونی گفته می‌شود. این مواد از مشتقات تریاک هستند. برخی از مواد این گروه شامل: فنتانیل،پتیدین،متادون،مپریدین،کدئین،مورفین،بوپرنورفین،ترامادول برخی از این مواد با توجه به خواصی که دارند برای ایجاد بی دردی در اعمال جراحی یا بیماران بسیار بدحال یا غیر قابل علاج استفاده می شوند،اما استفاده طولانی از آنها نیز می تواند اعتیاد آور باشد.