دانلود مقالات ISI درباره پنتوکسی فیلین + ترجمه فارسی

داروی پنتوکسی فیلین Pentoxifylline یک مشتق گزانتین می باشد که در درمان بیماری های عروق محیطی کاربرد دارد اگرچه اغلب جزء گروه وازودیلاتورها طبقه بندی می شود ولی فعالیت اولیه آن کاهش ویسکوزیته خون می باشد که احتمالاً از طریق اثر بر قابلیت تغییر شکل گلبولهای قرمز و چسبندگی و تجمع پلاکتی می باشد. این دارو باعث افزایش جریان خون در بافت های ایسکمیک و بهبود اکسیژن رسانی بافتی در بیماران دچار به بیماری های عروق محیطی و بهبود اکسیژن رسانی کورتکس مغز و مایع مغزی نخاعی در اختلالات عروقی مغز می شود. پنتوکسی فیلین همچنین باعث مهار تولید سیتوکین ها و فاکتور آلفای نکروز کننده تومور( TNFالفا )می شود که این خصوصیت در مورد تعدادی از بیماری ها تحت بررسی است. فارماکوکینتیک: بدنبال تجویز خوراکی، پنتوکسی فیلین به آسانی و تقریبا کامل از دستگاه گوارش جذب می شود. اتصال به پروتئین های پلاسما 70% است. پنتوکسی فیلین دارای اثر متابولیسم گذر اول کبدی است. بعضی از متابولیت های پنتوکسی فیلین، فعال هستند. دفع آن تقریبا بطور کامل از طریق ادرار صورت می گیرد. نیمه عمر پنتوکسی فیلین 0. 4 تا 0. 8 ساعت است. هشدارها: 1- بیماران دارای انسداد سرخرگی مزمن اندام جنبشی متعاقبا بیماری آرترواسکلریک دیگری را بروز می دهند. 2- در اولین نشانه های واکنش آنافیلاکتیک، باید مصرف پنتوکسی فیلین قطع گردد. 3- مقدار مصرف پنتوکسی فیلین باید در مبتلایان به نارسایی کبد و نارسایی کلیه کاهش یابد. عوارض جانبی پنتوکسی فیلین: این دارو می تواند منجر به حالت تهوع، اختلالات گوارشی، سرگیجه و سردرد شود. همچنین ممکن است گرفتگی، آنژین، طپش قلب، آریتمی های قلبی و واکنش های افزایش حساسیت رخ دهند. ندرتاً حوادث خونریزی به ویژه در ارتباط با وجود عوامل خطر خونریزی رخ داده است. مصرف بیش از حد این دارو می تواند باعث ایجاد تب، ضعف، گر گرفتگی، افت فشار خون، خواب آلودگی، اضطراب و صرع شود.