دانلود مقالات ISI درباره پراسوگرل + ترجمه فارسی

داروی پراسوگرل Prasugrel که با نام افینت نیز شناخته می‌شود، از چسبیدن پلاکت های خون به همدیگر و ایجاد لخته‌ی خون، جلوگیری می‌کند. لخته های خونی ناخواسته، می توانند با گرفتگی رگ ها و بیماری های قلبی اتفاق بیافتند. داروی پراسوگرل برای جلوگیری از ایجاد لخته های خون در افرادی که سندروم کرونری حاد دارند و در حال انجام دادن اقدامات بعد از گذراندن یک سکته یا حمله‌ی قلبی هستند و یا افرادی که اختلالات قلب و یا اختلالاتی در شریان های خونی خود دارند، استفاده می شود. مکانیسم اثر پراسوگرل: یک پیش دارو بوده و بایستی توسط کبد به متابولیت فعال تبدیل شود. متابولیت فعال بطور برگشت ناپذیر به کلاس P2Y12 گیرنده های ADP روی گیرنده های سطحی پلاکت وصل شده بنابراین باعث مهار فعال شدن و تجمع پلاکتی وابسته به ADP می شود. گیرنده ADP بطور برگشت ناپذیر تغییر کرده و پلاکت هایی که تحت تاثیر پراسوگرل بوده اند همچنان برای باقیمانده طول عمرشان از پراسوگرل تاثیر می پذیرند. پراسوگرل یک مشتق تینوپیریدین بوده که از لحاظ ساختاری و فارماکولوژیکی به کلوپیدوگرل شبیه بوده و در مقایسه با آن مهار تجمع پلاکتی وابسته به ADP را سریع تر و بیشتر انجام می دهد. فارماکوکینتیک: جذب عملکرد پراسوگرل از راه خوراکی سریع انجام می شود (79 درصد) و توسط آنزیم های پلاسمایی و روده ای به متابولیت فعال و غیرفعال تبدیل می شود. دفع دارو عمدتا توسط ادرار صورت می گیرد (68%) و حدود 27% دارو دفع مدفوعی دارد. مهار تجمع پلاکتی وابسته به دوز است و مدت اثربخشی دارو برابر عمر پلاکت ها (5 تا 9 روز) می باشد و تا زمانی که پلاکت جدید ساخته نشود اثرات دارو برقرار است. نیمه عمر حذف پراسوگرل و متابولیت هایش حدود 2 تا 15 ساعت است. اتصال پروتئینی متابولیت فعال حدود 98 درصد می باشد.