دانلود مقالات ISI درباره تنگی شریان های کلیوی + ترجمه فارسی

تنگی شریان های کلیوی Renal artery stenosis در واقع همان باریکی شریان هایی است که به خون را به سمت کلیه حمل می کنند. (شریانهای کلیوی). تنگی و یاریکی این شریان ها مانع از آن می شود که میزان طبیعی از خون سرشار از اکسیژن به کلیه ها برسد. کلیه ها نیز به منظور فیلترسازی مواد زائد و رفع مایعات اضافی به جریان خون کافی نیاز دارند. کاهش جریان خون می تواند فشار خون رادر تمام بدن افزایش دهد (فشار خون سیستماتیک) و به بافت های کلیوی آسیب رساند. علایم: ممکن است تنگی شریان کلیه، تا مراحل پیشرفته‌ی آن، نشانه‌ی تشخیصی نداشته باشد. بسیاری از بیماران هیچ نشانه یا علامت تشخیصی ندارند. بیماری ممکن است هنگام چک کردن بیماری‌های دیگر به طور اتفاقی تشخیص داده شود. اگر شرایط زیر را داشته باشید ممکن است پزشک شما به وجود مشکلی پی ببرد: 1- فشار خون بالا که ناگهانی شروع می‌شود. 2- فشار خون بالا که قبل 30 سالگی و بعد 55 سالگی شروع می‌شود. با پیشرفت تنگی شریان کلیه، سایر علایم و نشانه‌ها چنین هستند: فشار خون بالا که به سختی درمان می‌شود. صدای صفیر گلوله که به معنی جریان داشتن خون در یک رگ باریک است، پزشک با قرار دادن استتوسکوپ در روی کلیه‌های بیمار این صدا را خواهد شنید. افزایش سطح پروتئین در ادرار و یا سایر نشانه‌هایی که حاکی از اختلال عملکرد کلیه باشد. بدتر شدن عملکرد کلیه در طول دوره‌ی درمان برای فشار خون بالا. تجمع مایعات و خیز در بافت های بدن. نارسایی قلبی مقاوم به درمان. علل: دو دلیل اصلی تنگی شرایین کلیوی عبارتند از: 1- تصلب شریانهای کلیوی: تصلب شرایین همان انباشتگی چربی و کلسترول و سایر مواد (پلاک ها ) در دیواره های شریانها و یا بروی آن ها می باشد. هرچه این حجم این مواد بیشتر می شود، سخت تر شده و جریان خون را کاهش می دهند و زخم های کلیوی را بوجود می آورند. در بیشتر موارد تنگی شریانهای کلیوی به دلیل تصلب شرایین کلیوی بوجود می آید. 2- فیبروموسکولار دیسپلازی: در این بیماری، عضلات موجود در دیواره ی شریانها به صورت غیر طبیعی بزرگ می شوند و ممکن است شریان های کلیوی حاوی بخش های باریکی باشند که با به همراه بخش های بزرگ تر تغییر کنند و موجب شوند تا شریان ها در تصاویر مشابه مهره ها به نظر بیایند. درمان و دارو: روش های درمانی تنگی شریانهای کلیوی شامل تغییرات سبک زندگی، دارو درمانی و یا پروسیجر ها می باشد. گاهی اوقات ترکیبی از این روش ها بهترین رویکرد است. با توجه به وضعیت سلامتی و نشانه های بیمار، ممکن است فقط به بررسی نیاز باشد.