دانلود مقالات ISI درباره عضلات گرداننده شانه، روتاتور کاف + ترجمه فارسی

عضلات گرداننده شانه یا روتاتور کاف گروهی از عضلات شانه و تاندون‌های آنها هستند که مفصل شانه را تثبیت نموده و بازو را در جهات مختلف می‌چرخانند. این عضلات از یک طرف به استخوان کتف متصل شده و از طرف دیگر توسط تاندون مشترکشان به کمی پایین‌تر از سر استخوان بازو متصل می‌شوند. این عضلات مانند یک چادر یا یک سرپوش دورتادور سر استخوان بازو را احاطه می‌کنند. انقباض این عضلات موجب می‌شود سر استخوان بازو در حفره گلنوئید فشرده شده و مفصل شانه محکم و پایدار شود. این عضلات همچنین کمک می‌کنند تا بازو به بالا برود یا بچرخد. عضلات کلاهک گرداننده ازبهم‌ پیوستن کپسول مفصل گلنوهومورال با تاندون‌های ساب اسکاپولاریس، سوپرااسپیناتوس، اینفرااسپیناتوس و عضلات تِرِس مینور تشکیل می‌شود. هر یک از این عضلات به ایجاد استحکام در حرکت بازو کمک می‌کنند: عضله ساب‌اسکاپولاریس در چرخش داخلی، عضله سوپرااسپیناتوس در بالابردن و عضلات اینفرااسپیناتوس و ترس مینور در چرخش خارجی. مفصل شانه به دلیل وجود روتاتور کاف ثابت است اما این مفصل نسبتا ضعیف است. آسیب های شدید یا فشارهای مکرر بر روی آن می تواند سبب تورم و پارگی تاندون ها شود. بیشتر اوقات آسیب روتاتور کاف به دلیل فشارهای مکرر بر روی این عضله اتفاق می افتد. همچنین با افزایش سن و انجام مکرر فعالیت های بدنی خاص، عضلات و تاندون ها دچار فرسایش و فساد می شوند. این فشارهای تکراری می تواند شامل فشار ناشی از ورزش به خصوص ورزش هایی باشد که نیازمند حرکات شانه هستند مثل بیس بال، تنیس، شنا و وزنه برداری. با افزایش سن، ذخیره ی خون عضلات چرخاننده شانه کاهش پیدا می کند و این بدین معنی است که آسیب وارد شده خود به خود ترمیم نمی شود. خار استخوانی (زائده های استخوان) نیز می تواند تاندون ها را ضعیف سازد و در نهایت به پارگی منجر شود. همچنین آسیب های شدید ناشی از افتادن بر روی بازو یا بلندکردن اشیای سنگین می تواند به این پارگی روتاتور کاف بیانجامد.