دانلود مقالات ISI درباره حلزون صدف‌دار + ترجمه فارسی

حلزون صدف‌دار عبارتی است که در تزئین غذا و شیلات برای اشاره به استخوان ‌بندی بیرونی بی‌مهرگان آبزی که به عنوان خوراک استفاده می‌شوند، کاربرد دارد. از جمله این بی‌مهرگان می‌توان به نرم‌تنان، سخت‌پوستان و خارپوستان اشاره کرد. با اینکه بیشتر حلزون‌های صدف‌دار از آب‌های شور صید می‌شوند اما هستند مواردی که در آب‌های شیرین پیدا می‌شوند. نام حلزون صدف‌دار لزوماً برای اشاره به گونه‌ای ماهی نیست بلکه برخی جانورانی که در آب زندگی می‌کنند را پوشش می‌دهد. بسیاری از گونه‌های حلزون‌های صدف‌دار به ویژه سخت‌پوستان به خانواده حشرات و عنکبوتیان نزدیک تر هستند. از جمله نرم تنانی نام آشنایی که به عنوان خوراک برای انسان کاربرد دارند می‌توان به بسیاری از گونه‌های صدف دوکفه ای، صدف سیاه، صدف چروک، صدف پیرابند معمولی و اسکالوپ اشاره کرد. همچنین بیشتر سخت‌پوستانی که بیشتر توسط انسان خورده می‌شوند عبارتند از: میگو، شاه‌میگو، خارچنگ و خرچنگ. خارپوستان برخلاف سخت پوستان و نرم‌تنان کمتر برای خوراک شکار می‌شوند با این حال توتیای دریایی اشپل در بسیاری بخش‌های جهان به عنوان خوراک مصرف می‌شود. خوراک بیشتر حلزون‌های صدف‌دار را فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون تشکیل می‌دهد. حلزون صدف‌دار بیشترین میزان حساسیت غذایی را برای افراد ایجاد می‌کند. هر چند که این صدف بیشتر عمر خود را در زیر آب دریا می گذارند، اما هوا را تنفس می کند. او یک شش در زیر پهن ترین قسمت پوسته اش دارد و از راه سوراخ کوچکی که قابلیت باز و بسته شدن دارد، تنفس می کند. این حلزون از جلبک های میکروسکوپی که از روی گیاهان آبی می تراشد، تغذیه می کند. این حلزون اغلب در آکواریوم ها نگهداری می شود و دلیل آن این است که جلبکهای تشکیل شده روی شیشه را تمیز می کند و می خورد.