دانلود مقالات ISI درباره روش پاسخ فیزیکی + ترجمه فارسی

روش پاسخ فیزیکی (Total Physical Response) یا TPR روشی کاربردی برای یادگیری زبان است. در این متد، از حرکات فیزیکی بدن برای انتقال معنا در زبان استفاده می شود که بر اساس پدیده ی جانبی شدن مغز (Lateralization) که همان اختصاصی شدن دو نیم کره چپ و راست در انجام برخی فعالیت ها است، بنا شده است. حرکات فیزیکی بدن انسان توسط نیم کره راست مغز پردازش و هدایت می شود. از طرفی نیم کره ی چپ مربوط به زبان و پردازش اطلاعات زبانی می باشد. بنابراین تلاش این متد در بهره گرفتن از هر دو نیم کره ی مغز برای یادگیری زبان است که خود باعث یادگیری و هم چنین یادآوری بهتری می گردد. این متد برای آن دسته از فراگیرانی که هوش حسی-حرکتی(Kinaesthetic) قوی تری دارند، بسار مفید واقع می شود. مواد اصلی این متد، جملات و مجموعه کلمات امری می باشد. وقتی معلم وارد کلاس می شود، ابتدا بایستی به زبان مادری این متد را برای زبان آموزانش توضیح دهد و بعد پروسه ی آموزش را آغاز کند که این کار جهت پیش آگاهی و پایین آوردن استرس زبان آموزان ضروری است. آغاز کار به این ترتیب است که معلم در ابتدا جملات امری ساده مثل Stand up، Turn around و Sit down را با صدای رسا می گوید و هم زمان انجام می دهد. یعنی بلند می شود، می چرخد و می نشیند. معلم معمولا هر بار سه جمله یا مجموع کلمات (Chunk) را آموزش می دهد. وقتی معلم چند بار جملات را تکرار کرد و انجام داد، از زبان آموزان می خواهد که برای کمک به او داوطلب شوند و در بین داوطلبان چهار نفر را انتخاب کرده و به پایین می فرستد که رو به روی دیگر زبان آموزان بایستند. حال، معلم هم زمان با چهار فرد منتخب، آن سه جمله را دوباره می گوید و عمل می کند. سپس می نشیند و فقط جملات بیان می کند تا آن ها جملات امری را اجرا کنند(بدون آنکه چیزی بگویند). بعد از این مرحله، معلم بر می خیزد و جملات امری تمرین شده را با ترتیب های مختلف رو به بقیه کلاس تکرار می کند که می بیند سایر زبان آموزان نیز آن جمله ها رابه درستی اجرا می کنند. توجه شود که معلم هر بار جمله های جدید را اضافه می کند و با جملات قبلی ارتباط می دهد. در مثالی که گفتیم،می توان Jump را اضافه کرد. از آن جا که این متد سعی بر پایین آوردن استرس دارد، در بین جملات معمولا سعی می کند از جملاتی استفاده کند تا یادگیری زبان را مفرح نشان دهد و این مساله خصوصا در مورد زبان آموزان کم سن و سال در مقاطع ابتدایی اهمیت بیشتری می یابد. این متد محدودیت هایی در آموزش مفاهیم انتزاعی دارد چراکه انتقال معنا اغلب با حرکات بدنی و وسایل کمک آموزشی انجام می گیرد که این ها بیشتر در بیان مفاهیم عینی مناسب هستند تا انتزاعی. از آن جایی که اساس کار این متد جملات امری است، مواد آموزشی زبان آموزان محدود به این گونه جملات می شود. در صورتی که ساختار های بسیار دیگر نیز در هر زبان هست که بایستی مورد توجه قرار بگیرد.