دانلود مقالات ISI درباره آپومرفین + ترجمه فارسی

آپومورفین با فرمول مولکولی C۱۷H۱۷N۱O۲ و جرم مولی 267. 322 g/mol برای تشخیص و درمان بیماری پارکینسون مخصوصا درکنترل اثر on-off استفاده می شود. این دارو برای کنترل نوسانات سرکش حرکتی در بیماری پارکینسون (دوره off) مقاوم به لودوپا یا سایر داروهای دوپامینرژیک تجویز می شود. به منظور تشخیص افتراقی انواع سندرم پارکینسون نیز مصرف می شود. همچنین برای تشخیص پاسخ دهی سیستم دوپامینرژیک در انواع سندرم پارکینسون به کار می رود، تا پاسخ دهی بیمار نسبت به لوودوپا مشخص گردد. مکانیسم اثر آپومورفین: آپومرفین محرک قوی گیرنده های دوپامینی D2 است که اثرات بالینی و فارماکولوژیک آن شبیه لوودوپا می باشد، ولی اثرش سریعتر ایجاد می شود. بهبودی علائم پارکینسون با استفاده از آپومرفین، پاسخ دهی مثبت بیمار به لوودوپارا نشان می دهد، آپومرفین همچنین با تحریک در chemoreceptor tigger zone مغز در حدود چند دقیقه می تواند باعث استفراغ شود. فارماکوکینتیک آپومورفین: به منظور جلوگیری از اثر اولین عبور، این دارو باید از راه تزریق زیر جلدی تجویز شود. شروع اثر این دارو 10-5 دقیقه می باشد. دارو دارای متابولیسم کبدی و دفع کلیوی است. عوارض: اختلال حرکتی در طول دوره های on بیماری پارکینسون (درموارد شدید ممکن است نیاز به قطع داروباشد)، ناپایداری وضعیتی و سقوط (ناتوانی در صحبت کردن و تعادل ممکن است بهبود نیابد)، افزایش ناتوانی های ادراکی، تغییر شخصیتی، تهوع و استفراغ، گیجی و توهمات، خواب آلودگی، کاهش فشار خون وضعیتی، کاهش ضربان قلب، سرخوشی، سبکی سر، بیقراری، لرزش، کم خونی همولیتیک(در صورت مصرف همزمان با لوودوپا) و واکنش های پوستی از عوارض جانبی این دارو هستند. تداخل های دارویی: اثرات درمانی آپومرفین ممکن است بوسیله داروهای ضد جنون یا سایر مهارکننده های دوپامین در CNS مهار شود.