دانلود مقالات ISI درباره کامپتوتسین + ترجمه فارسی

کامپتوتسین یک آلکالوئید پنج حلقه ای استخراج شده از درخت چینی Camptotheca acuminata است که در اوایل سال 1960 توسط Wall و همکاران جداسازی شد. این دارو یک داروی ضد سرطان قوی با طیف وسیعی از آثار ضد توموری در مدلهای حیوانی سرطان ریه، پروستات، سینه، کولون، معده، مثانه، تخمدان و ملانوماست و از طریق مهار آنزیم توپوایزومراز 1 اثر خود را اعمال می نماید. ساختار کامپتوتسین؛ الف) فرم کربوکسیلات، ب) فرم لاکتون کاربرد درمانی این دارو به واسطه ناپایداری آن در pH های خنثی، حلالیت پایین در محیط های آبی (mg/ml 8/3) و آثار سمیت ناخواسته آن محدود شده است. بسته به pH، کامپتوتسین به دو فرم وجود دارد؛ فرم لاکتونی و کربوکسیلات. در pH پایین تر از 5، دارو به فرم لاکتونی است که فرم فعال داروست و آثار ضد توموری آن به وجود حلقه لاکتونی بستگی دارد. فرم کربوکسیلات در pH فیزیولوژ یک محلول بوده، پایدارترین فرم دارو در pH 7. 4 می باشد و از لحاظ آثار ضد توموری بی اثر است. تصور می رود که گروه OH شماره 20 این دارو در افزایش سرعت هیدرولیز حلقه لاکتون کامپتوتسین در pH فیزیولوژیک شرکت دارد و سرم آلبومین به طور انتخابی به فرم کربوکسیلات کامپتوتسین متصل می شود و این عمل نیز به نوبه خود تعادل لاکتون/کربوکسیلات را به نفع فرم کربوکسیلات پیش می برد. فرم کربوکسیلات در pH لومن های کلیوی که نزدیک به 5 می باشد، مجددا به فرم لاکتونی تبدیل شده، در لومن ها رسوب می نماید و به نوبه خود سبب سیستیت هموراژیک، یکی از شدیدترین عوارض جانبی کامپتوتسین، می شود. برای بهبود حلالیت این دارو ملح سدیم آن ساخته شد اما هیچ مزیتی در کاهش آثار سمیت غیر خونی و مغز استخوان آن نداشته است. همچنین آنالوگهای OH – 10 کامپتوتسین با نامهای ایرینوتکان و توپوتکان با هدف افزایش حلالیت، سنتز شدند که در سال 1997 هر دو برای استفاده در انسان توسط FDA مورد تایید قرار گرفته اند. این پیش داروها به یک فعالیت اندوپلاسمیک احتیاج دارند تا به متابولیت فعال تبدیل شوند و این عمل معمولا در کبد و خارج از بافت سرطانی انجام می شود و به همین دلیل در عوارض جانبی پیش داروها کاهشی مشاهده نمی شود. در ضمن اینکه این پیش داروها تنها مشکل حلالیت را حل می نمایند در حالی که مشکل تبدیل فرم لاکتون به کربوکسیلات به قوت خود باقی است. علاوه بر مشتق سازی شیمیایی کامپتوتسین، تحقیقات متعددی در زمینه میسل های پلیمری حامل کامپتوتسین گزارش شده است که علاوه بر برطرف نمودن مشکل حلالیت دارو و ناپایداری آن در pH فیزیولوژیک، بالقوه، قادر به هدفمندکردن، کاهش مقاومت دارویی، کاهش کلیرانس و. . . ، می باشند. قیمت ارزان، فراوانی، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری کایتوزان، آن را نسبت به دیگر حاملین پلیمری متمایز می کند. از دیگر سو حلالیت کم در pH فیزیولوژیک یکی از محدودیت های اصلی کایتوزان است. مشکل حلالیت را می توان با انتخاب وزن مولکولی مناسب برطرف نمود. در حالی که کیتوزان با وزن مولکولی بالا حل می شود، کایتوزان با وزن مولکولی پایین مشکل حلالیت نداشته، به میزان زیادی در محلول های بافر فیزیولوژیک حل می شود و از این نظر بر کایتوزان با وزن مولکولی بالا مزیت دارد. با اینکه سیستم های میسلی متعددی از کایتوزان جهت انتقال دارو های هیدروفوب از جمله کامپتوتسین ساخته شده است. بنابراین استفاده از خود دارو به عنوان بخش هیدروفوب میسل موجب افزایش میزان دارو در واحد وزن نانومیسل خواهد شد.