دانلود مقالات ISI درباره گلیوما + ترجمه فارسی

گلیوما (Glioma) نوعی تومور بوده که در مغز و نخاع دیده می‌شود. این تومورها از سلول‌های حمایت‌کننده‌ی گلیال ایجاد می‌شوند. سلول‌های گلیال سلول‌های عصبی را احاطه کرده و به عملکرد آن‌ها کمک می‌کنند. سه نوع سلول گلیال توانایی تولید تومور داشته و گلیوماها بر حسب نوع سلول ایجادکننده، طبقه‌بندی می‌شوند. انواع گلیوما شامل موارد زیر می‌باشد: 1- آستروسیتوماها از جمله آستروسیتوما، آستروسیتومای آناپلاستیک و گلیوبلاستوما 2- اپاندیموماها از جمله اپاندیمومای آناپلاستیک، اپاندیمومای میکسوپاپیلاری و ساب‌اپاندیموما 3- الیگودندروگلیوماها از جمله الیگودندروگلیوما، الیگودندروگلیومای آناپلاستیک و الیگوآستروسیتومای آناپلاستیک گلیوما منشا تومور از سلولهای یاخته گلیال است. شایعترین محل تومور گلیوما مغز است. گلیوما ۳۰٪ کل تومورهای سیستم مرکزی عصبی و ۸۰٪ تومورهای بدخیم مغز را تشکیل میدهد. علائم تومور بستگی به محل آن دارد و شامل سردرد، تهوع، تشنج، اختلالات اعصاب جمجمه ای، تاری دید، تحریک پذیری، افزایش فشار داخل جمجمه ای و. . . میباشد. گلیوماها می‎توانند عملکرد مغز را تحت تأثیر قرار داده و بسته به موقعیت و میزان رشد، زندگی انسان را به خطر بیاندازند. این نوع تومورها از شایع‌ترین انواع تومورهای مغزی اولیه (با منشأ مغزی) می‌باشند. نوع گلیوما، پیش‌آگهیِ مرتبط با عارضه و گزینه‌های درمانی پیش‌رو را تعیین می‌کند. در حالت کلی، گزینه‌های درمانی گلیوما شامل جراحی، رادیوتراپی، شیمی‌درمانی، دارودرمانی هدف‌دار و آزمایش‌های بالینی تحقیقاتی می‌باشند. از عوامل خطر بروز گلیوما، به موارد زیر می‌توان اشاره کرد: 1- سن: خطر بروز تومور مغزی با بالا رفتن سن افزایش یافته و گلیوما بیشتر در بین افراد ۶۰ تا ۸۰ ساله شیوع دارد؛ اگرچه این عارضه می‌تواند در هر سنی دیده شود. انواع خاص گلیوما هم‌چون اپاندیموما و آستروسیتومای پیلوسایتیک در میان کودکان و جوانان شایع‌تر هستند. 2- قرار گرفتن در معرض تشعشعات: خطر تومور مغزی در افرادی که قبلاً در معرض نوع خاصی از پرتوها تحت عنوان پرتوهای یونیزان قرار گرفته‌اند، بالاتر است. از این پرتوهای یونیزان می‌توان به پرتوهای رادیوتراپی که برای درمان سرطان استفاده می‌شوند و پرتوهای ناشی از بمب اتمی اشاره کرد. تابه‌حال اثر مضری در این زمینه از انواع رایج‌تر این تشعشات شامل امواج جریان‌های انرژی، امواج رادیویی گوشی‌های همراه و اجاق‌های مایکروویو ثبت نشده است. 3- سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به عارضه: گلیوما به‌ندرت عارضه‌ای موروثی است؛ اما داشتن سابقه‌ی خانوادگی این بیماری، می‌تواند خطر بروز آن را به میزان دو برابر افزایش دهد. برخی ژن‌ها تاحدودی با گلیوما مرتبط‌ می‌باشند؛ اما برای اثبات ارتباط میان واریاسیون‌های ژنی و تومورهای مغزی، تحقیقات بیشتری موردنیاز است. درمان گلیوما به نوع، اندازه، درجه و موقعیت تومور و هم‌چنین سن، سلامت عمومی و انتخاب بیمار بستگی دارد. علاوه‌ بر برداشت خود تومور، درمان گلیوما معمولاً داروهایی را نیز برای کاهش علائم و نشانه‌های بیماری دربرمی‌گیرد. پزشک احتمالاً برای کاهش تورم و فشار وارده بر بافت مغزی، داروهای استروئیدی نیز تجویز می‌کند. گاهی داروهای ضدتشنج نیز برای کنترل تشنج توصیه می‌گردد.