دانلود مقالات ISI درباره واکنش پذیری + ترجمه فارسی

واکنش پذیری (Reactivity) توانایی یک عنصر برای شرکت در واکنشهای شیمیایی است. در یک واکنش شیمیایی ممکن است عنصری الکترون بدهد و یا الکترون بگیرد. بنابراین برای فلزات واکنش پذیری بعنی تمایل عنصر برای از دست دادن الکترون و برای نافلزات، واکنش پذیری یعنی تمایل عنصر برای گرفتن الکترون. واکنش پذیری عناصر جدول تناوبی وابسته به ویژگی ها و خواص عناصر است. با این توضیح در گروههای فلزی مانند گروه های اول و دوم، از بالا به پایین خواص فلزی زیاد شده و چون فلز هستند، واکنش پذیری افزایش می یابد و برای گروههای نافلزی مانند گروه هالوژنها، از بالا به پایین واکنش پذیری کاهش می یابد. طبق قاعده هشتایی، اتم ها تمایل دارند با تبادل یا به اشتراک گذاشتن الکترون، تعداد الکترون های لایه آخر خود را کامل کرده و به آرایش الکترونی گاز نجیب پیش یا پس از خود برسند. هر چه تمایل اتم برای رسیدن به آرایش هشتایی بیشتر باشد، واکنش پذیری آن بیشتر است. این قاعده برای عناصر گروه های اصلی جدول تناوبی مطرح می شود و به کمک آن می توان میزان واکنش پذیری اتم ها را مشخص کرد. فلزات گروه های اصلی از قاعده هشتایی تبعیت می کنند یعنی تمایل بالایی به ترکیب شدن دارند و با از دست دادن الکترون لایه آخر خود به آرایش گاز نجیب دوره قبل از خود می رسند و به یون مثبت یا کاتد تبدیل می شوند. واکنش پذیر ترین گروه فلزات، فلزات قلیایی هستند که به سرعت با اکسیژن ترکیب می شوند. به همین دلیل فلزات قلیایی را زیر نفت نگه می دارند تا در تماس با اکسیژن قرار نگیرند. فلزات قلیایی در لایه آخر خود تنها یک عدد الکترون دارند و تمایل زیادی برای از دست دادن آن دارند. عناصر گروه دوم جدول تناوبی یعنی فلزات قلیایی خاکی در رتبه دوم قرار می گیرند. این عناصر در لایه آخر خود ۲ الکترون دارند و با از دست دادن آن به آرایش گاز نجیب دوره قبل از خود می رسند. گازهای نجیب مولکول های تک اتمی دارندو به علت کامل بودن تعداد الکترون های لایه آخر خود از نظر شیمیایی پایدار هستند. به همین علت به آن ها گازهای بی اثر می گویند چون میل ترکیبی بسیار بسیار کمی دارند. هر چه شعاع فلزات بیشتر باشد، واکنش پذیری آنها بیشتر است. چون فاصله هسته از لایه آخر زیاد بوده و جاذبه هسته بر الکترون های آن کمتر است. از این رو راحت تر الکترون لایه آخر خود را از دست می دهند. در جدول تناوبی هر چه در گروه ها از بالا به پایین برویم، شعاع اتم ها بیشتر می شود. به همین علت واکنش پذیری عناصر گروه اول و دوم جدول تناوبی، از بالا به پایین افزایش می یابد. واکنش پذیری فلزات قلیایی نیز بیش از فلزات قلیایی خاکی است زیرا از دست دادن یک الکترون ساده تر از، از دست دادن دو الکترون است. نافلزات برعکس فلزات تمایل به گرفتن الکترون دارند. یعنی لایه آخر آن ها برای هشتایی شدن یک یا دو الکترون کم دارد و اتم تلاش می کند با شرکت در واکنش این کمبود را جبران کند. نافلزات با دریافت الکترون به آرایش گاز نجیب هم دوره خود می رسند و به یون منفی یا آند تبدیل می شوند. هرچه شعاع اتم در نافلزات کوچکتر باشد، واکنش پذیری اتم بیشتر است چون فاصله هسته تا لایه آخر کمتر بوده و جاذبه قوی تری بر الکترون ها دارد. مجددا یادآوری می کنیم که در جدول تناوبی هر چه در گروه ها از بالا به پایین برویم، شعاع اتم ها بیشتر می شود.