دانلود مقالات ISI درباره حمل و نقل + ترجمه فارسی

حمل و نقل(به انگلیسی: Transportation) ابزاری برای جابجایی کالا، اجناس و انسان ها محسوب می شود. بعبارت دیگر حمل و نقل به جابجایی یا انتقال انسان، حیوان یا کالا٬ از جایی به جای دیگر گفته می‌شود. رشته حمل ونقل دارای جنبه‌های گوناگونی است. در یک رده‌بندی کلی می‌توان آن را به سه بخش زیرساخت، وسایل نقلیه، و بهره‌برداری بخش نمود. زیرساخت شامل شبکه‌های حمل و نقل جاده‌ها، خطوط راه‌آهن، راه‌های هوایی، راه‌های آبی، خطوط لوله حمل مواد، و غیره مورد استفاده و همچنین گره‌ها یا پایانه‌ها مانند فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های راه آهن، ایستگاه اتوبوس، و بندرها است. وسایل نقلیه عموماً در شبکه‌ها حرکت می‌کنند، مانند خودروها، قطارها، و هواپیماها. بهره‌برداری، دربرگیرنده فعالیتهایی است که کنترل سامانه را انجام می‌دهند (مانند چراغ‌های راهنمایی و شیب‌سنج‌ها، خط گردان‌های راه‌آهن، کنترل شدآمد هوایی، و جز اینها)، و همچنین سیاست‌هایی مانند چگونگی اداره امور مالی ترابری مانند استفاده از عوارض جاده‌ای یا مالیات سوخت در ترابری بزرگراهی. در حالت کلی، طراحی شبکه در حوزه مهندسی عمران و برنامه‌ریزی شهری، طراحی وسایل نقلیه در حوزه مهندسی مکانیک و گرایش‌های تخصصی آن، مانند مهندسی دریا و مهندسی هوا-فضا، و بهره‌برداری‌ها نیز معمولاً ویژه‌گرانه (تخصصی) شده‌اند؛ هرچند که ممکن است متعلق به پژوهش بهره‌برداری یا مهندسی سامانه‌ها باشند. طبقه بندی های حمل و نقل • غیر انسانی: حمل و نقل با استفاده از نیروی حیوانات • هوانوردی • حمل و نقل کابلی • حمل و نقل انقالی • حمل و نقل با نیروی انسانی • حمل و نقل پیوندی • حمل و نقل جاده ای موتوری • حمل و نقل غیر جاده ای موتوری • ترانزیت سریع شخصی شبیه یک سرویس تاکسی خودکار • حمل و نقل لوله ای • حمل و نقل ریلی • حمل و نقل دریایی • حمل و نقل فضایی • حمل و نقل در سایر سیاره ها • حمل و نقل پیشنهاد شده برای آینده • برخی از مشکلات بر سر راه سیستم های حمل و نقل 1-بخش خصوصی برای سرمایه گذاری نیازمند برنامه ریزی دراز مدت میباشد و با واگذاری فعالیتها و انعقاد قرار دادها و پیمانها بصورت یکساله صرفه اقتصادی برای سرمایه گذاری ندارد فلذا بخش خصوصی حاضر به سرمایه گذاری نیست. 2-اصولا در کشورهای مترقی مالکیت خودروها در اختیار شرکت های حمل و نقل میباشند و رانندگان به استخدام شرکتهای مذکور درمیآیند و بعضا سهام آنها را در اختیار دارند. در ایران ناوگان حمل و نقل در مالکیت رانندگان بوده و شرکتهای حمل و نقل نمی توانند در فعالیتهای خود به اندازه کافی ابتکار عمل داشته باشند. لذا به جای اینکه مدیران شرکت های حمل و نقل با بینش و آیندهنگری و با هماهنگی با سیاستهای کلی کشور ناوگان حمل و نقل را اداره نمایند، این رانندگان هستند که به نظام حمل و نقل کشور جهت میدهند. 3-با نو شدن ناوگان امکان افزایش کارکرد ناوگان و اشتغال مستقیم ? نفر به ازای هر کامیون نیز فراهم گردیده و نگرانی از بابت بیکاری رانندگان نیز وجود نخواهد داشت. 4-رقابت بخش دولتی با بخش غیردولتی حضور شرکتهای دولتی رقیب بخش خصوصی در حمل بار از طریق جاده، کشتیرانی و هواپیمایی منجر به تنگ شدن عرصه بر شرکتهای خصوصی شده است. از سوی دیگر حضور شرکت های به ظاهر خصوصی که به انحاء مختلف از طریق دستگاههای دولتی حمایت می شوند نیز مانع مهمی برای بخش خصوصی محسوب می شود. 5-دلیل اساسی عدم رشد سیستم های حمل ونقل بار ایران را باید در پرداخت های رشوه و پورسانت دید و باید گفت که حتی شرکتهای دولتی هم به این امر روی آورده اند و پرداخت پورسانت جزء اصلی کار شده است. برای مثال با کارکنان خود قرارداد یکساله با مبلغ حداقل حقوق می بندند و 10 یا 30 درصد از سود هر بار را هم به عنوان پورسانت به آنها می دهند.