دانلود مقالات ISI درباره همکاری علمی + ترجمه فارسی

همکاری علمی یا همکاری پژوهشی شامل فعالیت‌های پژوهشی که توسط چند پژوهشگر با استفاده از یک روش کارآمد و هماهنگ در جهت رسیدن به اهداف پژوهشی منطبق با اهداف پژوهشی یا علاقه این افراد انجام می‌شود. نتایج حاصل از این تعریف این‌گونه برشمرده می‌شود: الف. هدف پژوهشی مشترک، الزاماً پیش‌فرضی برای همکاری نیست. یک پژوهشگر ممکن است با توجه به علاقه شخصی خود دست به همکاری بزند. یعنی ممکن است فقط تمایلی شخصی برای کمک به پژوهشگری دیگر منجر به همکاری پژوهشی شود؛ ب. همکاری‌ها با توجه به فعالیت‌ها تعریف می‌شوند و نه افراد همکار آن؛ به این ترتیب می‌توان تصمیم گرفت که آیا حامیان مالی، دستیاران فنی، و دیگر افرادی که در انجام یک پژوهش کمک کرده‌اند، شامل همکاران می‌شوند یا نه. با توجه به تعریف کلی ارائه شده، افرادی جزو همکاران پژوهشی به حساب می‌آیند که فعالیت پژوهشی را اداره کنند، یعنی فعالیتی که هدف از آن خلق دانش نوین است؛ و پ. مفهوم همکاری تنها زمانی باید به کار برده شود که فعالیت پژوهشی، تعاملات فردی را دربرگیرد. از این رو، ارتباطات رسمی یا استناد به پژوهشگران دیگر از این دسته به حساب نمی‌آید. اما چون برای انجام هر پژوهش از کارهای پیشین پژوهشگران استفاده می‌شود، هر پژوهش علمی در ابعادی که دارد می‌تواند نوعی از همکاری تلقی شود. حال آن که تولید دانش جمعی بر اساس ارتباطات رسمی متفاوت از همکاری انجام شده در قالب یک فعالیت اجتماعی است ابعاد تولید علم و همکاری علمی علم محصول کنجکاوی، تفکر، تعقل، خرد و تجربه فردی و گروهی است و تمام ملت‌های جهان در تولید آن نقش دارند. علم را از بُعد تولید می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: الف. تولید علمی فردی: فرایندی است که پدیدآورنده، از ایده اولیه تا ارائه محصول فکری خود به جامعه، کلیه فعالیت‌های علمی را به طور مستقل و به صورت انفرادی طی می‌کند. ب. تولید علمی گروهی: فرایندی است که یک گروه، مرکب از چند پدیدآورنده طی می‌کند تا یک اثر فکری به صورت گروهی تولید شود و به ثمر برسد. در این فرایند هر یک از اعضای گروه در تولید آن اثر انجام وظیفه می‌کنند. تولید علمی گروهی به معنای همکاری افراد مناسب، در زمان مناسب، برای انجام کار علمی مناسب است که موجب افزایش نوآوری، خلاقیت، پیشرفت و ترقی گروه می‌شود. این امر مستلزم ارتباط مداوم، متقابل و نزدیک بین اعضای گروه‌است نقش «نهضت همکاری علمی» جایگاه ویژه‌ای در فرایند توسعه علمی دارد. توسعه علمی و کسب دستاوردهای پژوهشی بزرگ به تعاون، مشارکت و همکاری همه پژوهشگران و دانشمندان نیازمند است. بدین سبب، مشارکت و همکاری یکی از سازوکارهای توسعه علمی به‌شمار می‌رود و نقش کلیدی در همه حوزه‌های علمی دارد و موجبات شکوفایی و بالندگی را فراهم می‌نماید. بهره‌گیری از شیوه همکاری علمی، رضایت نهایی را به همراه دارد. همکاری بین‌المللی در علم واقعیتی است که در گذشته و حال در سطح جهان مطرح بوده و هست، چرا که همواره فرض بر این بوده‌است که علم می‌تواند به سلامت و رفاه ساکنان کره زمین کمک کند. همکاری بین‌المللی به درک مسؤولیت‌های عمومی همه انسان‌ها و تبادل اطلاعات در زمینه حل گره‌گاه‌های مختلف کمک می‌کند. منشأ منشا و بنیان همکاری علمی را باید با مطالعه تاریخ گذشته آغاز کرد. همکاری علمی ویژگی مهم ساختار پژوهش علمی معاصر است، البته کار گروهی علمی از قرن بیستم نمود پیدا نکرده و در واقع همکاری علمی مفهومی تازه نیست، بلکه واکنشی در برابر پدیده «حرفه‌ای شدن» علم است. حرفه‌ای شدن، فرایندی است که گروهی از پژوهشگران را با مجموعه‌ای از گرایش‌ها -گرایش‌هایی را که هم فراگیر و هم منحصر به فرد هستند- سازمان می‌دهد، به این معنی که حرفه‌ای شدن، قواعد، حقوق، و راه و رسم دسترسی به یک گروه را در برمی‌گیرد؛ چه به این صورت که اعضای یک گروه را گرد هم آورد یا این‌که آن‌ها را از سایر افراد در جامعه بزرگ‌تری جدا سازدپیشینه همکاری‌های علمی پژوهشی ریشه در قرن هفدهم میلادی و مکاتبه‌های علمی میان دانشمندان در کشورهای انگلستان، فرانسه، و آلمان دارد. اما اوج همکاری‌های علمی را باید پس از جنگ جهانی دوم جستجو کرد. پس از جنگ جهانی دوم و به دنبال آن آغاز جنگ سرد، توجه کشورهای جهان به علم و فناوری دوچندان شد، چنان‌که پیشرفت در علم و فناوری از پیچیدگی‌های خاص خود برخوردار گشت. امور پژوهشی نیازمند بودجه‌های کلان، منابع انسانی متخصص در حد وسیع و در رشته‌های گوناگون، تجهیزات و وسایل پیچیده شد که در بسیاری از موارد تامین آن‌ها از عهده یک کشور خارج بود. این موضوع سبب شد تا کشورها به همکاری در زمینه‌های علوم و فناوری روی آورند و سازمان‌ها و مراکز علمی‌پژوهشی منطقه‌ای و بین‌المللی تاسیس شوند، برای مثال، می‌توان از فرهنگستان علوم جهان سوم یا سازمان پژوهش‌های هسته‌ای اروپا (سِرن) را نام برد