دانلود مقالات ISI درباره دیابت نوع۱ + ترجمه فارسی

دیابت نوع۱(به انگلیسی: Type 1 diabetes)، که به عنوان دیابت نوجوانان و یا دیابت وابسته به انسولین شناخته شده است، یک بیماری مزمن است که در آن پانکراس (لوزالمعده) یا انسولین تولید نمی کند و یا به میزان کمی انسولین تولید می کند. انسولین هورمونی است که جهت ورود قند (گلوکز) به داخل سلول ها به منظور تولید انرژی مورد نیاز است. نوع شایع تر دیابت، دیابت نوع 2، زمانی رخ می دهد که بدن نسبت به انسولین مقاوم می شود و یا به میزان کافی انسولین تولید نمی شود. عوامل متعددی از جمله ژنتیک و نیز مواجه با برخی از ویروس های خاص در ایجاد دیابت نقش دارند. اگرچه دیابت نوع 1 به طور معمول در دوران کودکی و نوجوانی بروز می کند، اما ممکن است در دوران بزرگسالی نیز آغاز گردد. با وجود تحقیقات گسترده، دیابت نوع 1 هیچ درمانی ندارد. اما می توان آن را مدیریت کرد. با درمان مناسب، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 می توانند انتظار زندگی طولانی تر و سالم تری را نسبت به بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در گذشته داشته باشند. دیابت نوع یک اختلالی است که راه تشخیص آن مشاهده ی سطوح بالای قند خون می باشد. در این نوع دیابت، سلول های تخصصی در پانکراس به نام سلول های بتا، تولید انسولین را متوقف می کنند. انسولین میزان گلوکز(نوعی قند) انتقالی از خون به سلول ها برای تولید انرژی را کنترل می کند. فقدان انسولین موجب عدم توانایی برای بهره گیری از گلوکز در راستای تولید انرژی یا کنترل مقدار قند در خون می شود. دیابت نوع یک در هر سنی ممکن است رخ دهد. با این وجود، این بیماری در اوایل بلوغ و عمدتاً در نوجوانی رخ می دهد. اولین علائم و نشانه های این بیماری که می تواند شامل دفع مکرر ادرار (پلی اوری)، تشنگی مفرط (پلی دیسپزیا)، چاقی، تار شدن دید، مور مور شدن یا از دست دادن قدرت لامسه در دست ها و پاها و از دست دادن وزن باشد، در نتیجه ی قند خون بالا ایجاد می شود. این علائم در صورت عدم کنترل قند خون به وسیله درمان یا جایگزینی انسولین ممکن است پیشرفت نماید. کنترل نامناسب می تواند موجب کاهش شدید سطح قند خون (هایپوگلایسمی) بشود. این وضعیت زمانی پیش می آید که نیازهای بدن (مثلاً در طول ورزش یا در حالت ناشتایی) تغییر می کند. هایپوگلایسمی می تواند موجب سردرد، سرگیجه، گرسنگی، لرزش، عرق کردن، ضعف و بی قراری شود. علت دیابت نوع یک ناشناخته است. با اینوجود چندین فاکتور شناسایی شده که گمان می رود باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری می شوند. خطر ابتلا به دیابت نوع یک توسط برخی واریانت های ژن های HLA-DQQA1، HLA-DQB1 و HLA-DRB1 افزایش می یابد. این ژن ها پروتئین هایی تولید می کنند که نقش مهمی در سیستم ایمنی بازی می کنند. ژن های HLA-DQQA1، HLA-DQB1 و HLA-DRB1 عضو یک خانواده ژنی به نام کمپلکس آنتی ژنی لوکوسیت انسانی (HLA) (Human leukocyte antigen complex) می باشند. HLA به تشخیص پروتئین های خودی بدن از پروتئین های ساخته شده توسط عوامل خارجی مثل ویروس ها و باکتری ها به سیستم ایمنی کمک می کند. تمام افراد مبتلا به دیابت نوع 1 در تمام طول زندگی خود نیاز به انسولین درمانی دارند. ممکن است بعد از تشخیص، دوره ی "honeymoon" یا ماه عسل رخ دهد. در این دوره قند خون بدون انسولین و یا با میزان کم انسولین کنترل می شود. با این حال این مرحله پایدار نخواهد بود. انسولین انواع مختلفی دارد که شامل موارد زیر است: • انسولین سریع الاثر • انسولین طولانی اثر • انسولین متوسط الاثر تجویز انسولین انسولین برای پایین آوردن قند خون نمی تواند از طریق دهان مصرف شود چرا که آنزیم های معده با عملکرد آن تداخل می کنند. از همین رو، انسولین یا بابد از طریق تزریق و یا از طریق پمپ انسولین تجویز گردد. • تزریق. شما می توانید از یک سوزن ظریف و سرنگ و یا یک قلم انسولین جهت تزریق انسولین به زیر پوست خود استفاده کنید. قلم انسولین مشابه قلم خودکار است و در انواع یکبار مصرف و یا دوباره پرکردنی موجود است. سوزن نیز در انواع سایزها موجود است، بنابراین شما می توانید مناسب ترین آن را برای خود پیدا کنید.