دانلود مقالات ISI درباره ضد انعقاد + ترجمه فارسی

پژوهشگران حوزه پزشکی در یک بررسی جدید متوجه شدند داروهای ضدانعقاد که برای کاهش خطر لختگی خون در ریه‌ها تجویز می‌شوند، در عین حال می‌توانند خطر خونریزی را تشدید کنند داروهای ضد انعقادخون داروهایی هستند که جهت پیشگیری از لخته شدن خون یا پیشگیری از بزرگ تر شدن لخته موجود تجویز می شوند. آنها می توانند از ایجاد لخته های خطرناک در قلب، سیاهرگ ها و سرخرگ ها جلوگیری نمایند. لخته ها می توانند سبب انسداد جریان خون شده و منجر به بروز سکته مغزی یا حمله قلبی شوند. در اغلب آزمایشات هماتولوژیک و همچنین تعدادی از آزمایشات بیوشیمی احتیاج به تهیه خون غیر منعقد داریم. جهت جلوگیری از انعقاد پس از گرفتن نمونه از سه روش استفاده می شود: 1) از بین بردن کلسیم یونیزه (Ca++): وجود کلسیم یونیزه جهت فعال شدن فاکتورهای انعقادی ضروری است. جهت خارج کردن کلسیم یونیزه از نمونه خون، می توان آنرا بصورت سنگ نامحلول درآورده و رسوب داد. (مثلا با استفاده از اگزالاتها) یا آنرا به فرم غیر یونیزه در آورد(مثلا با استفاده سیترات یا EDTA ) در هر حال با خارج شدن کلسیم یونیزه از محیط قابلیت فعال شدن فاکتورهای انعقادی و نهایتا تشکیل لخته مختل می شود. 2) استفاده از هپارین (Heparin): هپارین یک موکوپلی ساکارید با اثر آنتی ترومبین است یعنی به فاکتور انعقادی ترومبین متصل شده و جلوی فعالیت آنرا می گیرد. ترکیبات هپارینی به طور طبیعی در بعضی از بافتهای پستانداران مانند: ریه، مخاط روده و کبد وجود دارد و فرآورده های آزمایشگاهی جهت جلوگیری از انعقاد خون از این بافتها به دست می آید لذا از نظر تجارتی هپارین از سایر آنتی کواگولانتها گرانتر است. 3) دفیبریناسیون: در این روش به کمک گلوله های شیشه ای کوچک یا میله های باریک شیشه ای انعقاد خون تسهیل می شود و در نتیجه پس از تشکیل فیبرین و چسبیدن آن به شیشه مزبور نمونه خون باقی مانده فاقد فیبرینوژن بوده و منعقد نخواهد شد.