دانلود مقالات ISI دربارهفیبرینوژن + ترجمه فارسی

فیبرینوژن(به انگلیسی: Fibrinogen)پروتئینی محلول در خون می‌باشد که هنگام انعقاد خون بر اثر آزاد شدن و فعال شدن آنزیم‌ ترومبین به رشته‌های نامحلول فیبرین تبدیل می‌شود و در انعقاد خون نقش مهمی دارد. فیبرینوژن در کبد ساخته می‌شود و سطح خونی آن در شرایطی مانند بارداری و التهاب افزایش می‌یابد. - ارزیابی پویایی فیبرینوژن برای تشخیص نارساییهای انعقادی و خونریزی دهنده - ارزیابی احتمال ابتلا به بیماری های قلبی - به همراه آزمایش های دیگر مانندPT،PTT،FDPوD-Dimer برای تشخیص لخته منتشره داخل عروقی (DIC) یا فیبرینولیز - رویداد اپیزودهای خونریزی یا ترومبوز - طولانی شدن زمان PT یا PTT - پیشینه ی فامیلی نارساییهای انعقادی (مانند: فقدان مادرزادی فیبرینوژن، نارسایی در پویایی فیبرینوژن) چه وقت این تست گرفته می شود؟در مواردی که سطح فیبرینوژن در پلاسما از حداقل نرمال پایینتر رفته: فیبرینولیز، آمبولی حاد ریه، بیماریها و عفونتهای کبدی، کوآگولوپاتی مصرفی حاد، اختلالات مادرزادی فیبرینوژن مثل: آفیبرینوزنمیا، هیپوفیبرینوژنمیا و دیس فیبرینوژنمیا، مارگزیدگی، سقط جنین، DIC واکنشهای انتقال خون، آنمی همولیتیک، سوختگی های شدید، اکلامپسی، ماکروگلوبولینمیا، تروما، مسمومیت با فنوباربیتال، مولتیپل میلوما، سپتی سمی، TTP، کرایوگلوبولینمیا، کارسینوم پروستات، ریه و سایر حالاتی که در آنها مقدار فیبرینوژن خون کاهش می یابد. افزایش فیبرینوژن نیز در این حالات دیده میشود: بارداری، دیابت ملیتوس، حالاتی که نکروز وسیع بافتی رخ داده مثل: بدخیمی ها و درمان وسیع با مواد کموتراپیک، التهابات شدید، بیماریهای کلیوی، ترومبوفلبیت، آرتریواسکلروزیس، هپاتیت، عفونتهای حاد، قاعدگی و سایر حالاتی که در آنها مقدار فیبرینوژن خون افزایش می یابد. برای کنترل خونریزی همراه با انعقاد داخل عروقی از این دارو به گونه تزریقی بهره می‌گیرند. دیگر کاربردهای آن می‌تواند در جراحی‌های بزرگ قفسه سینه یا لوزالمعده، جدا شدن زودرس جفت، مرگ جنین در رحم، و آمبولی مایع آمنیوتیک باشد فیبرینوژن در کبد تشکیل می‌شود و بیماری‌های کبدی گاهی غلظت فیبرینوژن موجود در گردش خون را کاهش می‌دهند. فیبرینوژن به علت اندازه مولکولی درشتش در حال طبیعی فقط به مقدار مختصری به داخل مایعات میان بافتی نشت می‌کند و چون یکی از فاکتورهای اساسی در روند انعقاد خون به شمار می‌رود لذا مایع بین سلولی در حال عادی لخته نمی‌شود. اما هنگامی که نفوذپذیری مویرگها بطور مرضی افزایش می‌یابد در این حال فیبرینوژن واقعا به مقادیر کافی به داخل مایعات بافتی نشت می‌کند و اجازه می‌دهد که این مایعات نیز به همان روش پلاسما و خون کامل، لخته شوند. فیبرینوژن نقشی حیاتی در دستیابی و نگهداری هموستاز، به ویژه در بیمارانی که به میزان قابل ملاحظه‌ای خون از دست داده اند، دارد. به نظر می‌رسد غلظت فیبرینوژن پلاسما که یک گلیکوپروتئین کلیدی در آبشار انعقادی است، به طور مستقل با خونریزی مرتبط باشد و انفوزیون پروفیلاکسی کنستانترة فیبرینوژن باعث کاهش خونریزی شود. سطح فیبرینوژن به عنوان یک عامل تعیین کننده در پیشگویی مرگ و میر 28 روزه بیماران مبتلا به خونریزی شدید ترماتیک معرفی شده است. تزریق کنستانتره فیبرینوژن در مقایسه با FFP نتایج بهتری در بهبود پیامد و کاهش نیاز به سایر اجزای خونی داشته و موجب افزایش احتمال بقا بدون افزایش ریسک ترومبو آمبولی وریدی شده است. برای اندازه‌گیری فیبرینوژن، پلاسمای بیمار را 1: 5 رقیق کرده و با محاسبه زمان ترومبین یا رپتیلاز غلظت فیبرینوژن را از روی گراف تعیین می‌کنیم. دقت کنید که چنانچه پلاسما یا استاندارد رقیق نشوند اشتباه یک ثانیه‌ای در خواندن زمان انعقاد تأثیر زیادی روی غلظت فیبرینوژن دارد، ولی با رقیق سازی و طولانی کردن زمان این حساسیت از بین می‌رود. مقدار نرمال فیبرینوژن 350-150 میلی گرم درصد است. فیبرینوژن جزء گلوبولین‌های بتا است. فیبرینوژن را می‌توان بر پایه آزمایش‌های انعقادی مانند زمان ترومبین و زمان رپتیلاز اندازه‌گیری کرد. آنزیم ترومبین با جدا کردن فیبرینوپپتیدهای A و B از مولکول فیبرینوژن‌، آن‌را به فیبرین تبدیل می‌کند در حالی‌که آنزیم رپتیلاز تنها با جدا کردن فیبرینوپپتید A از فیبرینوژن آن‌را به فیبرین تبدیل می‌کند