دانلود مقالات ISI درباره الکترومیوگرافی + ترجمه فارسی

الکترومیوگرافی، (Electromyography) به صورت مخفف (EMG) روشی است که در آن پاسخ یا فعالیت الکتریکی عضله را در پاسخ به تحریک عصب عضله اندازه‌گیری می‌کنند. این تست به صورت تهاجمی انجام می شود و برای کمک به تشخیص اختلالات عصبی‌عضلانی به کار می‌رود. الکترومیوگرافی نوعی فرآیند تشخیصی برای ارزیابی سلامت عضلات و سلول‌های عصبی کنترل‌کننده‌ی آن‌ها (نورون‌های حرکتی) می‌باشد. اختلال در کارکرد عضله میتواند ناشی از مشکلات و بیماری های خود عضله، بیماری های عصبی که به عضله میرود، اختلالات الکترولیتی و یا به علل دیگری باشد. عضله همیشه در حال تولید الکتریسیته است ولی میزان این تولید متغیر است. در حین استراحت و یا موقعی که عضله منقبض میشود مقادیر متفاوتی الکتریسیته در عضله بوجود میاید. در حین انجام این تست، یک یا چند سوزن کوچک (که الکترود نامیده می‌شوند) از طریق پوست، وارد عضله می‌شوند. سپس، فعالیت الکتریکی عضله که به‌وسیله الکترودها برداشت می‌شوند، روی مانیتوری که فعالیت الکتریکی را به صورت امواج نشان می‌دهند، نمایش داده می‌شود. این امواج با کمک یک دستگاه تقویت کننده صوتی هم قابل شنیدن می‌شوند. دستگاه الکترومیوگرافی فعالیت الکتریکی عضله را حین استراحت، انقباض خفیف و انقباض شدید اندازه‌گیری می‌کند. بافت عضله به‌طورطبیعی در حین استراحت سیگنال‌های الکتریکی تولید نمی‌کند، اما وقتی الکترودها جایگذاری می‌شوند، دوره کوتاهی از فعالیت روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اما پس از آن، دیگر سیگنالی نباید وجود داشته باشد. پس از جایگذاری الکترودها، از شما خواسته می‌شود که عضله خود را منقبض کنید، مثلا با بلندکردن یا خم کردن پای خود. پتانسیل عمل (اندازه و شکل امواج) که روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اطلاعاتی را در مورد توانایی عضله برای پاسخ، در زمان تحریک عصب، به پزشک می‌دهد. هنگامی که عضله با شدت بیشتری منقبض می‌شود، تعداد بیشتری فیبرهای عضلانی فعال شده و پتانسیل عمل بیشتری تولید می‌کند. کسی که این تست را انجام میدهد از شما میخواهد تا گاهی عضله خود را شل کرده و گاهی آنرا منقبض کنید. در هر کدام این حالات امواج بخصوصی تولید میشود. انجام دهنده تست سعی میکند تا با مشاهده و تفسیر شکل امواج دریافت و ثبت شده متوجه این نکته شود که آیا عضله یا عضلان مورد نظر به خوبی کار میکنند یا خیر. EMG فرآیندی کم‌خطر بوده و عوارض آن نادر است. تنها خطر کمی در ارتباط با خون‌ریزی، عفونت و آسیب عصب در محل وارد شدن الکترود سوزنی گزارش شده است. زمانی که عضلات دیواره‌ی قفسه‌ی سینه با الکترود سوزنی ارزیابی می‌شوند، خطر ناچیز نفوذ هوا به ناحیه‌ی مابین ریه‌ها و دیواره‌ی قفسه‌ی سینه و متعاقب آن، خوابیدن ریه (پنوموتوراکس) وجود دارد. روشی که ممکن است همزمان با الکترومیوگرافی انجام شود، بررسی هدایت عصب یا NCS است. در این روش، میزان و سرعت هدایت برانگیزش‌های الکتریکی در طول عصب، اندازه‌گیری می‌شود. بررسی هدایت عصب می‌تواند صدمه و تخریب عصب را تعیین کرده و اغلب همزمان با الکترومیوگرافی انجام می‌شود. هردو این روش‌ها، به تشخیص وجود، محل و گسترش بیماری‌هایی که اعصاب و عضلات را صدمه می‌زنند، کمک می‌کنند.