دانلود مقالات ISI درباره مراقبت سلامت + ترجمه فارسی

مراقبت سلامت حفظ یا بهبود سلامت از طریق تشخیص، درمان، و پیشگیری، بیماری، تروما، و دیگر معلولیت‌ها در انسانهاست. مراقبت بهداشتی از سوی بهداشتکاران در، کایروپرکتیک، پزشک، دندان‌پزشکی، مامایی، پرستار، پزشکی، بینایی‌سنجی، داروسازی، روان‌شناسی، و دیگر علوم بهداشتی ارائه می‌شود. این مراقبت شامل کار انجام شده حین ارائهٔ مراقبت اولیه، ثانویه و ثالثه و نیز بهداشت عمومی است. به طور کلی پنج شیوهٔ اصلی برای تأمین مالی سیستم‌های مراقبت سلامت وجود دارد: مالیات ایالت، شهرداری یا شهرستان بیمه اجتماعی بیمه سلامت داوطلبانه یا خصوصی پرداخت‌های شخصی کمک مالی به خیریه‌های سلامت در بیشتر کشورها تأمین مالی خدمات مراقبتی سلامت ترکیبی از همهٔ پنج مدل است. خدمات درمانی در ایران و ارزش خدمات بخش‌های پزشکی در سال ۲۰۰۲ تقریباً ۲۴میلیارد دلار آمریکا بود؛ و پیش بینی شده بود تا سال ۲۰۰۷ به ۳۱ میلیارد دلار آمریکا افزایش یابد. ایران با جمعیت تقریباً ۷۰میلیون نفری یکی از کشورهای پرجمعیت خاورمیانه‌است. ایران در مواجهه با مشکلات معمول کشورهای از نظر جمعیت شناسی جوان منطقه‌است که تاکنون همگام با رشد، درخواستهای زیادی برای خدمات عمومی متنوع داشته‌است. جمعیت به زودی به سن کافی برای تشکیل خانوادهٔ جدید می‌رسند که سطح رشد جمعیت و بعد از آن نیاز به زیربنای سلامت عمومی و خدمات را افزایش می‌دهد. انتظار می‌رود تمام هزینه‌های خدمات درمان از ۲۴٫۳هزار میلیارد دلار در سال ۲۰۰۸ به ۵۰هزار میلیارد تا سال ۲۰۱۳ افزایش داشته باشند که نشان دهنده افزایش درخواست در خدمات پزشکی می‌باشد. کل هزینه‌های درمانی ایران در سال ۲۰۰۵ برار با ۲۰/۴ درصد از تولید ناخالص ملی بود. ۷۳ درصد از ایرانیان تحت پوشش بیمه درمانی می‌باشند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در آخرین گزارش خود عملکرد سطح سیستم بهداشتی در ایران را پنجاه و هشتمین سطح بهداشتی و عملکرد کلی سیستم سلامتی در ایران را رتبه ۹۳ را در میان دولتهای جهان اعلام کرد. وضعیت بهداشتی در ایران نسبت به دو دهه قبل بهبود یافته‌است. ایران به واسطه برپایی شبکه وسیع خدمات بهداشتی اولیه توانست خدمات پیشگیری بهداشت عمومی را عرضه کند، در نتیجه سطح مرگ و میر مادر و کودک به طور قابل توجهی کاهش یافته و جالب اینکه متوسط طول عمر زندگی از زمان تولد افزایش یافته‌است. مرگ و میر نوزادان و کودکان زیر ۵ سال در سال ۲۰۰۰ در مقایسه با سال ۱۹۷۰ که از هر ۱۰۰۰ نوزاد ۱۲۲ نفر و از ۱۰۰۰ کودک زیر ۵ سال ۱۹۱ نفر می‌مردند، به ترتیب ۲۸٫۶ و ۳۵٫۶ از هزار تولد زنده کاهش یافته‌است. دسترسی به ایمن‌سازی کودکان در اکثریت جمعیت شهری و روستایی امکان‌پذیر است.