دانلود مقالات ISI درباره پرتودرمانی یا رادیوتراپی + ترجمه فارسی

پرتودرمانی یا رادیوتراپی (Radiation therapy) یکی از مهم‌ترین شاخه‌های فیزیک پزشکی است. پرتودرمانی به درمان بیماری با استفاده از پرتوهای نافذ مانند پرتوهای ایکس و آلفا و بتا و گاما که یا از دستگاه تابیده می‌شوند یا از داروهای حاوی مواد نشاندار شده ساطع می‌شوند گویند. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به سرطان، پرتودرمانی را به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود تجربه کرده اند. شیمی درمانی و پرتودرمانی از رایج ترین روش های درمان سرطان محسوب می شوند. همچنین از پرتودرمانی برای درمان بیماری های خوش خیم و برخی بیماری های تیروئید و یا برخی از بیماری های خونی استفاده می شود. هدف از انجام پرتو درمانی (رادیو تراپی)، رساندن مقدار معینی از انرژی به سلول‌های سرطانی است که انتقال این انرژی باعث یونش اتم‌های تشکیل دهنده سلول و در نهایت تخریب آنها شود. پرتو درمانی ممکن است به سلول‌های سالم هم آسیب برساند، بنابراین در پرتو درمانی کنترل درستی دوز وارده به حجم هدف، حیاتی‌ترین برنامه در کنترل کیفی واحد پرتودرمانی است، یعنی دوز تابشی به شکلی باید کنترل شود که با کمترین آسیب به بافت‌های سالم، بتواند بیشترین تخریب را در سلول‌های سرطانی داشته باشد. پرتودرمانی گاهی به‌صورت خارجی (وقتی دستگاه بیرون از بدن سلول‌های سرطانی را هدف بگیرد) انجام می‌شود و گاهی به‌صورت داخلی (وقتی منبع تشعشع درون بدن در نزدیکی سلول‌های سرطانی قرار بگیرد). از هر دو شکل آن در درمان بیماران استفاده می‌شود. در این روش در اثر آسیب DNA، سلول‌های ناحیه درمان (بافت هدف) تخریب و ادامه رشد و تقسیم غیر ممکن می‌شود. اگرچه پرتو علاوه بر سلول‌های سرطانی به سلول‌های سالم نیز آسیب می‌رساند ولی اکثر سلول‌های سالم بهبودی خود را دوباره بدست می‌آورند. هدف از پرتو درمانی از بین بردن حداکثر سلول‌های سرطانی با حداقل آسیب به بافت‌های سالم است. کاربرد اصلی پرتو درمانی در معالجه یا تقلیل امراض سرطانی می‌باشد. مشکلاتی که به عنوان عوارض پرتو درمانی در حین درمان ممکن است پیش آیند، گرچه ناخوشایند می باشند، ولی غالبا عوارض حاد یا خطرناک نبوده و با گذشت زمان از بین می روند (چند هفته پس از اتمام درمان). بروز عوارض، به نحوه درمان و منطقه درمانی و میزان تحمل بدن بیمار و مقادیر پرتو (دوز رادیوتراپی) بستگی دارد. بسیاری از بیماران در حین درمان هیچ گونه عوارض جانبی ندارند و به راحتی به فعالیت های روزمره زندگی خود می پردازند. البته ممکن است عوارض عمومی نیز در جریان پرتو درمانی پیش آیند، مثل احساس خستگی، رخوت و افسردگی. برخی از عوارضی که در این بیماران ظاهر می شوند اصولا مربوط به عوارض کلی سرطان می باشد. به هر صورت مراقبت از بیمارانی که رادیوتراپی می شوند شامل مراقبت های عمومی، مراقبت های اختصاصی و مراقبت های روانی می گردد. پرتودهی ممکن است توسط دستگاهی خارج از بدن ( رادیوتراپی خارجی ) یا توسط منبع پرتو در داخل بدن ( رادیوتراپی داخلی ) یا توسط مواد رادیواکتیو باز درداخل بدن انجام شود ( رادیوتراپی سیستمیک ). نوع پرتودهی به نوع تومور، تحمل بافت های سالم اطراف محل آن، مسافتی که پرتو باید در داخل بدن طی کند همچنین به سلامت عمومی بیمار، تاریخچه بیماری و اینکه آیا بیمار از روشهای دیگر درمان استفاده خواهد کرد یا نه و مجموعه ای عوامل دیگر بستگی دارد. دربیشتر بیماران از روش پرتودرمانی خارجی و در تعداری از بیماران از سه روش پرتو درمانی خارجی، داخلی، سیستمیک همراه با هم یا جداگانه استفاده میشود.