دانلود مقالات ISI درباره داروهای ضدروان‌پریشی + ترجمه فارسی

داروهای ضد روان پریشی (به انگلیسی: Antipsychotic)، یا آنتی سایکوتیک‌ها برای مدیریت و درمان رفتارهای جنون (مانند هذیان و توهم)، به خصوص در بیماری‌های اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی ساخته شده‌اند. این‌گونه داروها تأثیر آرام‌کننده یا آرام‌بخش زیادی دارند. بعضی از داروهای ضد روان‌پریشی مانند تورازین (Thorazine) توهم و هذیان بیمار را کاهش می‌دهند؛ ولی سایر داروهای ضد روان‌پریشی مانند کلوزاریل بیمار را سر حال می‌آورند و تقویت می‌کنند. تأثیر اصلی این‌گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده‌اند. کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین،ریسپریدون پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان‌پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده‌های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند. داروهای ضدروانپریشی رایج قدیمی‌تر (آنتی سایکوتیک‌های تیپیک): این داروها گاهی داروهای ضدروان‌پریشی نسل اول نامیده می‌شوند. داروهای ضد روان‌پریشی جدیدتر یا غیر رایج (آنتی سایکوتیک‌های آتیپیک): که گاهی داروهای ضدروانپریشی نسل دوم نامیده می‌شوند. عملکرد گمان می‌رود که عملکرد داروهای ضد روان‌پریشی از طریق تغییر تأثیر برخی از مواد شیمیایی در مغز، به نام دوپامین، سروتونین، نورآدرنالین و استیل کولین می‌باشد. این مواد شیمیایی موجب تغییر رفتار، خلق‌وخوی و احساسات می‌شوند. دوپامین ماده شیمیایی اصلی است که این داروها بر روی آن تأثیر دارند. این داروها با تغییر تأثیر این مواد شیمیایی در مغز، می‌توانند موجب سرکوب بیماری شده و یا از ایجاد اختلالات زیر در بیمار ممانعت کنند: ‌ هذیان (مانند شنیدن صدا) توهم (داشتن ایده‌هایی که بر اساس واقعیت نیستند. ) اختلال فکر نوسانات شدید خلقی که با اختلال دوقطبی مرتبط هستند. طول درمان طول درمان به عوامل مختلف بستگی دارد. برخی افراد ممکن است فقط برای چند هفته دارو آنتی سایکوتیک را مصرف کنند، اما در برخی دیگر ممکن است نیاز به مصرف درازمدت (به‌عنوان‌مثال برای اسکیزوفرنی) باشد. در صورت ابتلا به اسکیزوفرنی، حتی در صورت تسکین علائم، داروهای ضد روان‌پریشی معمولاً به‌صورت دراز‌مدت مصرف می‌شوند. هدف از ادامه مصرف دارو پیشگیری از عود، یا محدود کردن تعداد و شدت عود است. بااین‌حال، اگر شما یک‌ بار شاهد شیوع علائم اسکیزوفرنی بوده‌اید که از طریق درمان کاملاً متوقف‌ شده است، بهتر است که پس از ۲-۱ سال، مصرف دارو را قطع کنید. پزشک توصیه‌های لازم را به شما ارائه خواهد داد.