دانلود مقالات ISI درباره الکترومیوگرافی + ترجمه فارسی

الکترومیوگرافی(به انگلیسی: EMG، electromyography) یا نوار عضله نوعی آزمایش است که به توسط آن فعالیت الکتریکی عضله بررسی میشود. این ازمایش معمولا به توسط متخصصین داخلی اعصاب (نورولوژیست ها) انجام شده و نتیجه آن به پزشک معالج گزارش میشود. عضله همیشه در حال تولید الکتریسیته است ولی میزان این تولید متغیر است. در حین استراحت و یا موقعی که عضله منقبض میشود مقادیر متفاوتی الکتریسیته در عضله بوجود میاید. روش انجام الکترومیوگرافی به این صورت است که ابتدا سوزن های بسیار ظریفی از طریق پوست به داخل عضله مورد نظر فرستاده میشود. این سورن های فلزی میتوانند الکتریسیته تولید شده در عضله را دریافت کرده و آن را از طریق سیم هایی به یک دستگاه خاص منتقل کنند. دستگاه ذکر شده امواج الکتریکی جمع آوری شده را تقویت و سپس ثبت میکند. الکترومیوگرافی یا EMG، روشی است که در آن پاسخ یا فعالیت الکتریکی عضله را در پاسخ به تحریک عصب عضله اندازه‌گیری می‌کنند. این تست برای کمک به تشخیص اختلالات عصبی‌عضلانی به کار می‌رود. در حین انجام این تست، یک یا چند سوزن کوچک (که الکترود نامیده می‌شوند) از طریق پوست، وارد عضله می‌شوند. سپس، فعالیت الکتریکی عضله که به‌وسیله الکترودها برداشت می‌شوند، روی مانیتوری که فعالیت الکتریکی را به صورت امواج نشان می‌دهند، نمایش داده می‌شود. این امواج با کمک یک دستگاه تقویت کننده صوتی هم قابل شنیدن می‌شوند. دستگاه الکترومیوگرافی فعالیت الکتریکی عضله را حین استراحت، انقباض خفیف و انقباض شدید اندازه‌گیری می‌کند. بافت عضله به‌طورطبیعی در حین استراحت سیگنال‌های الکتریکی تولید نمی‌کند، اما وقتی الکترودها جایگذاری می‌شوند، دوره کوتاهی از فعالیت روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اما پس از آن، دیگر سیگنالی نباید وجود داشته باشد. پس از جایگذاری الکترودها، از شما خواسته می‌شود که عضله خود را منقبض کنید، مثلا با بلندکردن یا خم کردن پای خود. پتانسیل عمل (اندازه و شکل امواج) که روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اطلاعاتی را در مورد توانایی عضله برای پاسخ، در زمان تحریک عصب، به پزشک می‌دهد. هنگامی که عضله با شدت بیشتری منقبض می‌شود، تعداد بیشتری فیبرهای عضلانی فعال شده و پتانسیل عمل بیشتری تولید می‌کند. نورون‌های حرکتی، سیگنال‌های الکتریکیِ عامل انقباض عضلات را منتقل می‌کنند. EMG این سیگنال‌ها را به تصویر، صدا یا معیارهای متعدد قابل تفسیر برای متخصص تبدیل می‌کند. در این روش تشخیصی، از ابزارهای کوچکی به‌نام الکترود به‌منظور انتقال یا شناسایی سیگنال‌های الکتریکی استفاده می‌شود. طی EMG سوزنی، یک الکترود سوزنی به‌طور مستقیم به داخل عضله وارد شده و فعالیت الکتریکی عضله‌ی مذکور را ثبت می‌کند. در تست هدایت عصبی به‌عنوان بخش دیگری از EMG، از الکترودهای متصل‌شده به پوست (الکترودهای سطحی) برای اندازه‌گیری سرعت و نیروی سیگنال‌های هدایتی بین دو یا چند نقطه استفاده می‌شود. نتایج EMG قابلیت شناسایی انواع اختلالات عملکردی اعصاب، عضلات یا اختلالات هدایت سیگنال از عصب به عضله را داراست. موارد استفاده پزشک در صورت مشاهده‌ی هرگونه علائم اختلالات عصبی یا عضلانی اعم از موارد زیر، انجام الکترومیوگرافی را توصیه می‌کند: گزگز و حس خارش یا سوزش بی‌حسی ضعف عضلانی کرامپ یا درد عضلانی انواع خاصی از درد اندام‌ها نتایج EMG اغلب برای تشخیص یا رد احتمال موارد زیر ضروری است: اختلالات عضلانی مانند دیستروفی عضلانی یا پلی‌میوسیتیس بیماری‌هایی هم‌چون میاستنی گراویس که ارتباط بین عصب و عضله را تحت تأثیر قرار می‌دهند ناهنجاری‌های عصبی خارج از نخاع (اعصاب محیطی) مانند سندرم تونل کارپال یا نوروپاتی‌های محیطی اختلالاتی مانند اسکلروز آمیوتروفیک جانبی یا پولیو (فلج‌شدگی) که نورون‌های حرکتی مغز یا نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهند ناهنجاری‌هایی مثل فتق دیسک ستون‌فقرات که بر روی ریشه‌ی اعصاب اثر می‌گذارند قبل از انجام الکترومیوگرافی • قبل از انجام الکترومیوگرافی، پزشک در مورد نحوه انجام کار برای شما توضیح داده و شما این فرصت را دارید که هر سوالی را که می‌خواهید، از وی بپرسید. • به‌طور کلی، برای انجام این روش، نیازی به ناشتا بودن نیست. در بعضی موارد، سیگار‌کشیدن و نوشیدن مایعات کافئینه، مانند قهوه، چای، و کولا، از 2 تا 3 ساعت قبل از انجام تست، محدود می‌شود. • در مورد تمامی داروهایی که مصرف می‌کنید، پزشک خود را مطلع فرمایید، حتی داروهایی که نیاز به نسخه پزشک ندارند یا مکمل‌های گیاهی. • اگر ضربان‌ساز قلبی دارید، به پزشک خود بگویید. • به شما لباسی داده می‌شود تا نواحی مورد آزمایش به راحتی در دسترس قرار گیرند. • از چند روز قبل از انجام الکترومیوگرافی، از کاربرد روغن‌ها یا لوسیون‌ها روی پوست خود بپرهیزید یا حداقل استفاده آنها را از روز قبل متوقف کنید.