دانلود مقالات ISI درباره بی اختیاری مدفوع + ترجمه فارسی

بی اختیاری مدفوع خروج غیر اردای مواد مدفوعی برای حداقل یک ماه در فردی با سن حداقل 4 سال است. شیوع این بیماری در ایالات متحده آمریکا 0. 5 تا 11 درصد است. اکثر بیماران را زنان بالای 65 سال تشکیل می‌دهند. بروز بالاتری از بی‌اختیاری در بین زنان حامله مشاهده می‌شود. نیمی از افراد مبتلا به این بیماری از بی اختیاری ادراری نیز رنج می‌برند. اکثر موارد ابتلا به این بیماری در نتیجه‌ی آسیب به کف لگن، یا در زمان حاملگی و یا در زمان زایمان ایجاد می‌شود. عوامل خطر در زمان زایمان که می‌تواند منجر به این عارضه گردد شامل لیبر طولانی مدت، استفاده از فورسپس و نیاز به اپیزیوتومی می‌باشد. بزرگسالان ممکن است این مشکل را درزمانی که به اسهال مبتلا می شوند، تجربه کنند. دربعضی ازافراد این بیماری گاهی عود می کند و یا حالت مزمن این بیماری را تجربه می کنند. بیماران مبتلا بطورناگهانی متوجه اجابت مزاج می شوند و نمی توانند خود را به دستشویی برسانند. درنوع دیگری ازبیماری، بی اختیاری مدفوع با فشار و بدون اطلاع بیمار صورت می گیرد. این نوع بیماری بی اختیاری بی اراده نامیده می شود. بی اختیاری مدفوع ممکن است با مشکلات دیگری مانند موارد زیرهمراه باشد: اسهال، یبوست، گاز و نفخ. عوارض بی اختیاری مدفوع ممکن است شامل موارد زیر باشد: 1- ناراحتی عاطفی: از دست دادن عزت همراه با از دست دادن کنترل بر فعالیت های بدن می تواند منجر به خجالت، شرم، سرخوردگی، خشم و افسردگی شود. این برای افراد مبتلا به بی اختیاری مدفوع رایج است که سعی می کند مشکلی را پنهان کند یا از تعاملات اجتماعی اجتناب کند. 2- تحریک پوست: پوست اطراف مقعد حساس و ظریف است. تماس تکراری با مدفوع می تواند منجر به درد و خارش شود و به طور بالقوه به زخم منجر می شود که نیاز به درمان پزشکی دارد. درمان: درمان دارویی بی اخیتاری نسبت به مدفوع شامل داروهایی است که باعث افزایش حجم و توده‌ی مدفوع می‌شوند که در نتیجه‌ی آن حس رفع افزایش می‌یابد. این روش درمانی شامل استفاده از مکمل‌هایی نظیر فیبر، لوپرامید (لوپرامید یک داروی ترکیبی بر پایه پیپریدین و از انواع مخدر ضد اسهال می‌باشد)، دیفنوکسیلات و متصل شونده‌ها به اسیدهای صفراوی می‌باشد. این مواد مدفوع را سخت کرده و فرکانس حرکات روده را به تاخیر می‌اندازد و در بیماران با علائم کم تا خفیف کمک کننده است. علاوه ‌بر این به بیماران می‌توان نوعی درمان فیزیکی به نام بیوفیدبک را پیشنهاد کرد. این درمان به تقویت قدرت عضلات اسفنکتر خارجی کمک می‌کند. در این روش به بیماران آموزش داده می‌شود که از زور زدن غیر لازم به هنگام دفع و در نتیجه آسیب عضلات اسفنکتر جلوگیری شود. درصد موفقیت بیوفیدبک متفاوت بوده و به انگیزه‌ی بیمار بستگی دارد. بیوفیدبک یک روش بدون ریسک و امن می‌باشد و بیشتر بیماران پیشرفت خوبی با انجام این روش خواهند داشت. به همین دلیل این روش باید جزو توصیه‌های اولیه به تمامی بیماران با بی اختیاری مدفوع باشد. روش درمانی دیگر برای این بیماری اسفنکترو پلاستی نام دارد. در این روش عضله‌ی اسفنکتر خارجی مقعد و بافت زخم شده‌ی همراه با تمام عضلات قابل شناسایی اسفنکتر داخلی از قدام خود، از بافت چربی و بافت همبند جدا می‌شوند و سپس یک ترمیم همپوشانی با تلاش برای ایجاد دوباره‌ی حلقه عضلانی و حفظ فعالیت آن انجام می‌پذیرد.