دانلود مقالات ISI درباره بیماری سلیاک + ترجمه فارسی

بیماری سلیاک(به انگلیسی: Celiac disease) یک اختلال خودایمنی روده باریک با زمینه ژنتیکی (ارثی) است. در این بیماری گوارشی پرزهای روده باریک آسیب دیده و در جذب مواد اختلال دارد. در صورتیکه بیماران مبتلا به سلیاک پروتئینی از دسته گلوتن(gliadin) که در برخی از غلات مانند گندم، جو، چاودار و گاه جوی دوسر وجود دارد را مصرف کنند دچار علایم عدم تحمل می‌شوند. ظاهراً ورود گلوتن به سلولهای پرزهای روده موجب پاسخ سیستم ایمنی می‌شود. واکنش التهابی ایجاد شده موجب تحلیل پرزهای روده (villous atrophy) وکاهش فعالیت آنزیمهای روده می‌شود. چون بخش عمده‌ای از جذب مواد غذایی در روده در پرزهای روده انجام می‌گیرد تخریب پرزها موجب سوء جذب می‌شود. اغلب موارد بیماری سلیاک، ژنتیکی هستند. بیماری سلیاک که تحت عنوان سلیاک اسپرو یا آنتروپاتی حساس به گلوتن نیز شناخته می‌شود، نسبتاً شایع است. برآورد شده است که ۱٫۸ میلیون آمریکایی دچار این اختلال هستند و باید رژیم غذایی فاقد گلوتن داشته باشند. علائم بیماری سلیاک می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. برخی از افراد هیچ نشانه‌ای ندارند، هر چند باز هم آسیب‌های روده در بدن آنها در حال توسعه است. در تشخیص بیماری سلیاک گاهی اوقات این بیماری با سندرم روده تحریک پذیر، بیماری کرون، و یا زخم معده اشتباه گرفته می‌شود. علائم گوارشی می‌توانند شامل موارد زیر باشند: درد و نفخ شکم استفراغ اسهال یبوست مدفوع بدبو و روشن مشکلات مغز و اعصاب نیز با بیماری سلیاک همراه است. این مشکلات شامل میگرن، افسردگی، اختلال عدم توجه و بیش فعالی (ADHD) و تشنج (صرع) مکرر می باشد. بیش تر افراد مبتلا به بیماری سلیاک دارای یک یا بیش از یک عدد از این مشکلات سلامتی متنوع هستند اما فاقد علایم معدی و روده ای می باشند. این نوع اختلال، اختلال سلیاک غیر کلاسیک نامیده می شود. محققان هم اکنون بر این باورند که بیماری سلیاک غیر کلاسیک شایع تر از نوع کلاسیک آن می باشد. اختلال سلیاک اغلب تشخیص داده نمی شود. زیرا بسیاری از علایم و نشانه های آن غیر اختصاصی می باشند. به عبارت دیگر این علایم و نشانه ها در بسیاری از بیماری های دیگر نیز وجود دارند. بیشتر افرادی که یک یا بیش از یک عدد از این مشکلات سلامتی غیراختصاصی را دارند به بیماری سلیاک مبتلا نمی باشند. به طور میانگین، یک بیماری سلیاک ۱۰ – ۶ سال پس از آغاز علایم شناسایی می شود. برخی افراد مبتلا به بیماری سلیاک خاموش (فاقد علایم) می باشند. با این وجود، افراد مبتلا به بیماری سلیاک خاموش دارای پروتئین های ایمنی در خون (آنتی بادی ها) که در بیماری سلیاک شایع است می باشند. همچنین این افراد دارای آسیب های التهابی در روده ی کوچک خود بوده که توسط بیوپسی قابل شناسایی است. اساس درمان بیماری سلیاک، رژیم غذایی فاقد گلوتن است که در آن کلیه مواد غذایی حاوی گلوتن حذف می‌شوند. در بیشتر افراد، رعایت رژیم ذکر شده سبب توقف علائم می‌شود، به دنبال رعایت رژیم بدون گلوتن، آسیب‌های ایجاد شده در روده کوچک ترمیم و از ایجاد آسیب‌های بیشتر پیش‌گیری می‌شود. ترمیم پرزهای روده کوچک از زمان آغاز رعایت رژیم فاقد گلوتن شروع می‌شود و زمان دوره بهبودی، به طور معمول 3 تا 6 ماه خواهد بود، که البته این دوره در بزرگسالان به 2 سال هم می‌رسد. رژیم فاقد گلوتن، نیاز همیشگی فرد مبتلا به سلیاک است. خوردن هر نوع ماده حاوی گلوتن به هر اندازه و هر مقدار، می‌تواند به روده کوچک آسیب برساند. در رژیم فاقد گلوتن، مصرف کلیه مواد غذایی حاوی گندم، جو، چاودارواحتمالاً جودوسر ممنوع است. بیشتر حبوبات، ماکارونی، غلات و اکثر غذاهای فراوری شده، دارای گلوتن هستند. با وجود محدودیت‌هایی که وجود دارد، بیماران مبتلا به سلیاک می‌توانند رژیمی متعادل با انواع غذاها، شامل نان و ماکارونی داشته باشند. برای مثال به جای آرد گندم از آرد سیب زمینی، برنج، سویا و آرد لوبیا استفاده کنند. لازم به ذکر است که برای مصرف جو دوسر نظریات متفاوتی وجود دارد، زیرا بعضی از افراد قادر به تحمل آنها هستند و بعضی دیگر نمی‌توانند آن را تحمل کنند. تحقیقات بیشتری برای تایید مصرف یا عدم مصرف جو دوسر توسط بیماران سلیاک ادامه دارد و تا تایید کامل این مطلب، بیماران می‌توانند طبق نظر پزشک یا مشاور تغذیه‌ای خود عمل کنند.