دانلود مقالات ISI درباره تهویه مکانیکی + ترجمه فارسی

تهویه مکانیکی(به انگلیسی: Mechanical ventilation) یعنی استفاده از دستگاه مکانیکی ـ که ونتیلاتور نامیده می شود ـ جهت ورود هوای حاوی اکسیژن به ریه ها و همچنین خروج دی اکسید کربن از دستگاه تنفسی. این دستگاه تبادل گازهای تنفسی را به طور خود به خود بین دستگاه تنفس و محیط خارج انجام می دهد. دستگاهی است که کار تنفس را برای بیمارانی که به‌طور موقت یا دائم دچار مشکلات تنفسی هستند انجام می‌دهد. به عبارت دیگر در ریه می‌دمد و درنگ می‌کند و بازدم خودبخود انجام می‌شود. آغاز تهویهٔ مصنوعی با لوله‌گذاری تراشه فراهم می‌شود. پس از آن با استفاده از دستگاه‌های پیشرفته که امروزه تحت کنترل ریز پردازندهها هستند تنفس مصنوعی برای بیمار شروع می‌شود. دلیل استفاده از تهویه مکانیکی درانجام جراحی زمانی که فرد به حدی بیمار می شود که نمی تواند بطور عادی نفس بکشد. در بیشتر جراحی ها و بیهوشی های عمومی نیز از ونتیلاتور استفاده می شود. چون در این گونه موارد فرد در خواب کامل(بیهوشی) به سرمی برد بنابراین ذهنیتی از این دستگاه در این شرایط ندارد. در واقع ونتیلاتور تنفس بیمار را در طی عمل جراحی فراهم می کند. ولی پس از عمل و در اتاق ریکاوری بیمار می تواند تنفس عادی خود را داشته باشد. در برخی موارد شخص تنها می تواند با کمک ونتیلاتور نفس بکشد و بدون ان تنفس نرمالی ندارد. و ممکن است پس از عمل بیمار تا مدت زیادی به دستگاه نیاز داشته باشد که این مورد در عمل های جراحی سخت مانند عمل های قلب وریه پیش می اید. در برخی موارد که فرد دچار التهاب ریه می شود. در صورتی که بیماری او شدید باشد احتمال دارد که نتواند بخودی خود نفس بکشد. ونتیلاتور در این زمان به یاری بیمار می اید. لوله های پلاستیکی تنفسی در ونتیلاتورها می تواند از طریق دهان یا بینی بیمار وارد شود. در اغلب مواقع راهی برای دانستن این مطلب که بیماربرای چه مدتی به ونتیلاتور نیازدارد وجود ندارد. امروزه انواع گوناگونی از وِنتیلاتورها در دسترسند. انتخاب وِنتیلاتور بستگی به شدت روند بیماری، طول مدت حمایت تهویه‌ای، سطح هشیاری بیمار، امکانات بیمارستان و. . . دارد. پس ماشین‌های تهویهٔ مصنوعی به دو نوع دسته‌بندی می‌شوند: ۱. ونتیلاتورهای فشار منفی نخستین ماشین‌های تهویهٔ مصنوعی‌ای که اولین بار در همه‌گیری فلج اطفال طرح‌ریزی و ساخته شدند و مورد استفاده قرار گرفتند. این وِنتیلاتورها به‌شکل محفظه‌ای هستند که تمامی اطراف قفسهٔ سینه یا بدن (به‌جز سر و گردن) را می‌پوشانند. در زمان دَم، هوای درون محفظه تخلیه شده، منجر به ایجاد فشار منفی در درون محفظه گردیده، پس از آن موجب کشیده شدن دیوارهٔ قفسهٔ سینه به بیرون و اتساع آن می‌شود. مزایا 1. نیاز نداشتن به وجود راه هواییِ مصنوعی و پیشامدهای پس از آن. 2. اصلاح اکسیژناسیون در بیماران دارای تنفس ارادی همراه با کاهش کیفیت و کارایی تنفس مانند بیماری‌های مزمن انسدادیِ ریه. 3. کاهش نیاز به استفاده از شل کنندهٔ عضلانی. 4. کاهش کار تنفس در درمان متناوب برای حمایت از تهویه به‌صورتی که عضلات تهویه‌ای بتوانند استراحت کنند. معایب 1. استریل کردن و حفظ استانداردهای بهداشتی با آن سخت است. 2. موجب کاهش تحرک بیمار و زمینهٔ ابتلاء به عوارض ناشی از بی‌حرکتی می‌شود. 3. فشار منفی ایجادشده در زیر محفظه موجب بروز عوارض برروی سایر سیستم‌ها (دستگاه‌های) بدن می‌شود. 4. انجام مراقبت‌های پرستاری از بیمار در زیر وِنتیلاتور مشکل است. 5. در هر نوع نارسایی تنفسی نمی‌توان از آن استفاده کرد. 6. نوع جلیقه‌ایِ آن می‌تواند موجب زخم فشاری شود. ۲. ونتیلاتورهای فشار مثبت وِنتیلاتورهای فشار مثبت در زمان دَم، گاز را با فشاری بیشتر از فشار اتمسفر به درون ریه‌ها به جریان انداخته، یک فشار آلوئولی مثبت ایجاد می‌کند و موجب گستردگی و اتساع قفسهٔ سینه می‌شوند. در این نوع تهویه، تعبیه و قراردادن راه هواییِ مصنوعی یا همان لولهٔ تراشه یا تراکستومی کاف‌دار، ضروری است تا جریان هوا با حجم موردنظر به‌طور کامل در زمان دَم با فشار مثبت وارد ریه‌ها شود. این نوع وِنتیلاتورها چهار فاز اصلی دارند که بایستی کامل گردد تا یک سیکل وِنتیلاتوری برای بیمار فراهم آید: 1. دَم 2. تغییر دَم به بازدم 3. بازدم 4. تغییر از بازدم به دَم انواع ونتیلاتورهای فشار مثبت 1. ونتیلاتورهای فشار ثابت 2. ونتیلاتورهای حجم ثابت 3. ونتیلاتورها ی زمان ثابت 4. ونتیلاتورهای فرکانس بالا ونتیلاتورهای فشار ثابت این ونتیلاتورها حجم جاریِ تحویلی را زمانی پایان می‌دهند که فشار راه‌های هواییِ بیمار به حد ازپیش تنظیم‌شده برسد؛ بنابراین، با تنظیم مقادیر بالاترِ فشار برروی دستگاه، می‌توان حجم بیشتری را به ریه‌ها رساند. فشار راه‌های هوای بیمار در این نوع تهویه ثابت (برابر با فشار تنظیمی برروی دستگاه) و حجم متغیر است.