دانلود مقالات ISI درباره پرولاپس اعضاء لگن + ترجمه فارسی

پرولاپس اعضاء لگن، جابجایی به سمت پایین ساختمانهایی است که بطور طبیعی به کاف واژن چسبیده اند. این جابجایی در نتیجه نقص در ساختمانهای حمایتی لگن ایجاد می شود. به همین دلیل ممکن است به عنوان هرنی نیز تلقی شود. پرولاپس ارگانهای لگن یک مشکل شایع است و درصد بالایی از زنان را با گذشت زمان درگیر می کند. با وجود آنکه مورتالیته ندارد اما موربیدیتی زیادی به همراه دارد. زنان در کشورهای پیشرفته که به مراقبت های بهداشتی مدرن دسترسی دارند از درمان پرولاپس سود می برند. درمان پرولاپس اعضاء لگن و علائم همراه آن موضوع مهمی در ژنیکولوژی می باشد ودرمان موفق ودائمی پرولاپس با بازسازی آناتومی طبیعی و برگشت ماکزیمم عملکرد فیزیولوژیک توانایی جراح را آزمایش می کند. مرور کوتاه بر تاریخچه درمانهای پرولاپس به درک درمانهای مدرن و عقیده کنونی راجع به پرولاپس کمک می کند. در نوشته هایHippocrates 8 Galen اشاره شده است، که پرولاپس از زمانهای قدیم شناخته شده است. درمان های قبلی شامل: تامپون، ماساژ، ورزش وپک کردن بوده است. بعضی از بیماران از پاهایشان به مدت 24 ساعت آویزان می شدند تا پرولاپس بهبود یابد. Castro توصیه کرده بود که پرولاپس با یک آهن داغ درمان شود تا سوزانده شود. احتمالا" اولین پیشرفت در درمان پرولاپس استفاده از پساری بوده است. این وسیله مانند یک شلوار عمل کرده است ودر نیمه قرن 19 پساری وسیله بسیار محبوب بوده است. اولین تلاش های جراحی برای بهبود پرولاپس، بسیار ابتدایی بودند. این تلاش ها شامل: دوختن دولبیامینوربه یکدیگر ویا برداشتن قسمتی از اپی تلیوم واژن برای تنگ کردن واژن بوده است. پرولاپس، اگر چه اغلب بعنوان پدیده ای صرفاً مکانیکی توصیف شده است ولی همراه با مشکلات عملی قابل ملاحظه ای است. بی اختیاری ادرار دراثرفشار یا اختلالات ادرار کردن و مشکلات دفع مدفوع همگی با پرولاپس همراهند. این اختلالات عملکردی محصول ساده تغییر ساختارهای حمایت کننده مثانه و تخمدان نبوده، بلکه در ارتباط با عصب گیری و عضلات مجاری ادراری و گوارشی نیز هستند. این فصل مروری بر جنبه های ساختمانی و عملی پرولاپس دارد که برای شناخت و درمان این حالات ضروری است. لگن در قعر حفره شکمی لگنی قرار داشته و کف لگن کانال موجود در لگن استخوانی را مسدود می کند. کف لگن لایه نگهدارنده ای را تشکیل می دهد که مانع سقوط احشا شکمی و لگنی از سوراخ موجود در لگن استخوانی می گردد. جراحی می تواند نقش ساختمانی آن را با فشردن دستش از میان یک برش شکمی به سمت پایین و براحشا شکمی و لگنی از سوراخ موجود در لگن استخوانی می گردد. جراح می تواند نقش ساختمانی آن را با فشردن دستش از میان برش شکمی به سمت پایین و بر احشاء لگنی بهتر درک کند. همگی ساختمانهایی که مانع عبور دست از کانال لگنی می شوند،تشکیل دهنده کف لگن هستند. علاوه بر این نقش نگهدارنده و محافظتی، کف لگن درعین حال که ذخیره و تخلیه شدن ادرار و مدفوع را کنترل می کند باید آمادگی حاملگی و زایمان را داشته باشد. برای شناخت و فهم کف لگن و پرولاپس تناسلی شناخت راهبردهای مکانیکی که روند تکامل به منظور ممانعت از نزول احشاء لگنی ایجاد کرده است و همچنین روند ایجاد پرولایس تناسلی،ضروری است. همانگونه که Victory Bonney اشاره می کند،پدیده پرولاپس شبیه مانوری است که یک پرستاراطاق عمل برای برگرداندن یک انگشت بداخل فرو رفته دستکش،جراحی بکار می برد (شکل2). فشردن هوا بداخل دستکش انگشت بداخل رفته را به بیرون می راند و به همان طریق افزایش فشار داخل شکمی واژن و رکتوم را در جهت پرولابه شدن به پایین تحت فشار قرار می دهد. این وزن رحم نیست که در ایجاد پرولاپس اهمیت دارد،بلکه نیروهایی هستند که بواسطه افزایش فشار داخل شکمی بر کف لگن وارد می شود. اثرات زایمان واژینال بر پرولاپس احشاء لگنی اگر پذیرفته شده که زایمان واژینال احتمال ایجاد پرولاپس احشاء لگنی را افزایش می دهد. شدت این اثر بطور دقیق اندازه گیری نشده است. با بررسی مطالعه ای که توسط Timonen و همکارانش در اسکاندیناوی انجام شده می توان عقیده اثر زایمان بر افزایش بروز پرولاپس احشاء را کسب کرد. آنها اطلاعات مربوط به زایمان را در 1422 بیمار جراحی شده بخاطر پرولاپس در بیمارستانشان طی سالهای 65-1955 را با اطلاعات زایمانی ملی در فنلاند مقایسه کردند. تنها 4% زنان مبتلا به پرولاپس هرگز زایمان نکرده بودند در حالیکه در جمعیت فنلاندی ها 13/3% زنان هر گز زایمان نداشتند. علاوه بر این اندازه بزرگترین نوزاد متولد شده توسط زنانی که بعداً مبتلا به پرولاپس شده اند را مورد بررسی قرار دادند و آنرا با اطلاعات مربوط به وزن تولید در فنلاند (تعداد 52955) طی دوره زمانی مشابهی (58-1957) مقایسه کردند. این اطلاعات توجه را به میزان تاثیر زایمان واژینال بر پرولاپس احشاء لگنی معطوف می کند. افتادگی های مثانه و رکتوم و همچنین خود رحم از مشکلات قابل بحث و عمده در زنان می باشد که از علل ایجاد آن می توان از حاملگی، زایمان، اختلالات ژنتیک، ورزشهای سنگین و افزایش وزن و سن را نام برد. مکانیزم ایجاد آن نیز همانند بی اختیاری ادراری می باشد که شامل کاهش الاستیسیته (قابلیت ارتجاعی) مخاط واژینال و اختلال کلاژن در بافت همبند واژن می باشد که به نوبه خود باعث Sagging یا افتادگی مثانه به سمت مدخل واژن در دیواره قدامی واژن و یا افتادگی مقعد در دیواره خلفی واژن می گردد. علت دیگر این مشکل ضعف فاسیای داخل لگنی می باشد که آن هم به نوبه خود به علت کاهش کلاژن در بافت مذکور می باشد. خود دهانه رحم هم در اثر عوامل ذکر شده دچار کاهش بافت کلاژن می شود و همچنین لیگامنت های نگهدارنده آن که دچار ضعف و کاهش الاستیسیته می گردد که به نوبه خود باعث پرولاپس یا افتادگی جسم رحم می شود. در درجات شدید افتادگی ها، روش درمانی جراحی ارجح است اما در درجات ضعیف به متوسط درمان با لیزر متد بسیار جذاب و مورد پسند بیماران می باشد که در ۲ الی ۳ جلسه قابل انجام بوده و نتایج بسیار رضایت بخشی داشته است. این درمان به کمک Prolaplase امکان پذیر است که بسیار جدید بوده و در سال ۲۰۱۴ تکنیک آن به دنیا عرضه شده است.