دانلود مقالات ISI درباره اختلال سلوک، اختلال رفتاری + ترجمه فارسی

اختلال سلوک Conduct disorder مجموعه ی پایداری از رفتارهایی است که با گذشت زمان شکل می گیرد و غالبا مشخصه ی آن پرخاشگری و تجاوز به حقوق دیگران است. اختلال سلوک با بسیاری از اختلالات دیگر از جمله اختلال نقص توجه بیش فعالی افسردگی و اختلالات یادگیری همراه است. اختلال سلوک تحت تأثیر عوامل مختلفی نظیر؛ تعارض مزمن با والدین، معلمان و همسالان پدید می آید و می تواند نتیجه آسیب های فیزیکی و یا بیماری و … باشد. این الگوهای رفتار در اکثر زمان ها وجود دارد. علاوه بر آن احتمال وجود این اختلال در خانواده هایی که والدین آنها دارای رفتار ضد اجتماعی، خلقی و روان پریشی هستند، بیشتر است. طبقه بندی تطبیقی اختلال سلوک: در سال 1980، DSM IIIمقولة اختلال سلوک را معرفی کرد و آن را به چهار نوع اجتماعی شده، اجتماعی نشده، پرخاشگرانه و غیر پرخاشگرانه تقسیم بندی نمود. در سال 1987، این تقارن سیستماتیک طبقه بندی، در سومین ویرایش تجدید نظر شده DSMحذف و سه مقولة پرخاشگری منفرد، پرخاشگری دسته جمعی و پرخاشگری نامتمایز ایجاد شد. در پرخاشگری نوع منفرد تظاهرات ضروری عبارتند از پرخاشگری و انزوای اجتماعی از همسالان که حاکی از اختلال کارکرد شدیدتر در کلیه سطوح ارتباطات بین فردی است. بیماران با پرخاشگری دسته جمعی به گروه وابسته هستند و اعمال ضد اجتماعی آنان لزوماً شامل رفتارهای پرخاشگرانه نمی شود. کودکانی که نشانه های مختلط را نشان می دهند، دریغ متمایز از دو نوع قبلی جای می گیرند. پیامد های اختلال سلوک: کودکان دارای اختلال سلوک بیشتر درگیر مبارزات همراه با خشونت فیزیکی می شوند و ممکن است دزدی کنند یا بدون وجود هر گونه احساس پشیمانی یا گناه دروغ بگویند. اینگونه کودکان معمولاً از پیروی از قوانین امتناع می کنند و یا بتدریج اقدام به شکستن قوانین می کنند. گاهی شبها را بیرون از منزل سپری می کنند و در طول روز نیز از مدرسه فرار می کنند. نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک نیز بدلیل سوء مصرف مواد و یا مقاربت جنسی ممکن است سلامتی و ایمنی خود را در معرض خطر قرار دهند. درمان: معالجة اختلال سلوک به دلیل ثبات اختلال و پیش آگهی ضعیف آن باید یک تلاش دائمی باشد. برای درمان رفتار ضد اجتماعی از روش های مختلفی استفاده شده است که شامل اشکال مختلف درمان فردی و گروهی، رفتار درمانی، درمان آسایشگاهی، دارو درمانی، جراحی روانی و انواعی از درمان های ابتکاری اجتماعی است. در حال حاضر هیچ درمانی حاکی از بهبود اختلال سلوک و تغییر پیش آگهی ضعیف آن نبوده است. البته این نکته را باید مورد توجه قرار داد که فقدان درمان های موثر ناشی از کمبود تلاش و تحقیق در این زمینه نیست. بیشتر درمان ها از طریق تغییر جنبة خاصی از کارکرد یا فرایندهای درونی کودک به فرد توجه دارند.