دانلود مقالات ISI درباره انتروکوک + ترجمه فارسی

انتروکوک (به انگلیسی: Enterococcus) یک سرده از لاکتوباسیلالس از شاخه فیرمیکوت‌ها هستند. انتروکوک‌ها٬ کوکسی‌های گرم مثبت بوده که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در روده انسان (مدفوع) عبارتند از: انتروکوک فکالیس (۹۰% تا ۹۵%) و انتروکوک فاسیوم (۵% تا ۱۰%). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس. عفونت بیمارستانی بوسیله انتروکوک یک معضل مهم در بسیاری از بیمارستان های سراسر دنیا است. درمان انتخابی عفونت های انتروکوکی بطور معمول، بکارگیری ترکیب هم افزائی یک پنی سیلین یا گلیکوپپتید همراه با یک آمینوگلیکوزید (جنتامیسین یا استرپتومایسین) می باشد. کارآئی این درمان ترکیبی با فراوانی سویه های انتروکوک مقاوم به چند دارو مورد تردید است. مطالعه ی با تعیین میزان کلونیزاسیون روده ای بوسیله انتروکوک مقاوم به آنتی بیوتیک در بیماران بستری شده و همچنین بیماران سرپائی انجام گرفته که این مطالعه با گرفتن نمونه مدفوع یا رکتال سوآب اجرا شده است. ایزوله های بدست آمده، بعنوان انتروکوک اثبات شده و تا سطح گونه شناسائی گردیدند. MIC آمپی سیلین، جنتامیسین و ونکومایسین با تکنیک رقیق سازی در آگار و یا E-test تعیین گردید. واکنش زنجیره ای پلیمراز جهت شناسایی ژن های vanA) و (vanB و همچنین (انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فیسیوم)، اجرا شد. یافته ها از میان 291 سویه انتروکوک بررسی شده، 240 (%82. 4) از سویه ها مقاوم به جنتامیسین و 84 (%28. 8) از سویه ها مقاوم به آمپی سیلین بودند. از میان آنها 12 (%14. 2) از سویه ها مقاومت سطح بالا به آمپی سیلین نشان دادند (MICs، ³256 mg/ml). 63 سویه انتروکوک مقاومت کامل (MICs، ³32 mg/ml) یا حد واسط ((MICs، 8-16 mg/ml به ونکومایسین داشتند. از میان آنها 15 سویه با مقاومت سطح بالا به ونکومایسین (MICs، ³256 mg/ml) و حامل ژن های vanB (3 سویه) / vanA (12 سویه) بودند. و نتیجه گیری فراوانی کلونیزاسیون روده ای انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک بویژه در میان بیماران بخش های پرخطر همچون هماتولوژی / انکولوژی و ICU معضل بزرگ پزشکی است که بهبود فرایندهای درمانی را پیشنهاد می ‌کندانتروکوک‌ها، بی هوازی اختیاری هستند و هاگ تولید نمی‌کنند. آن‌ها گستره بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم. انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند. اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با استرپتوکوک‌های گروه D طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: عفونت‌های مجرای ادراری، باکتریمی، اندوکاردیت و مننژیت. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از آمپی سیلین و وانکومایسین درمان کرد از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها بطور ذاتی به آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام (پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلوکوزیدها مقاوم هستند. در دو دهه گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود.