دانلود مقالات ISI درباره آنسفالوپاتی کبدی + ترجمه فارسی

انسفالوپاتی کبدی طیف وسیعی از اختلالات سیستم عصبی مرکزی را شامل می‌شود، این اختلال‌ها به دنبال آسیب‌های شدید کبدی، نارسایی‌های کبدی یا شنت‌های ورید پورت رخ می‌دهد. علت این اختلال ناتوانی جگر در تولید و دفع اوره از آمونیاک است. آمونیاک بر سیستم عصبی مرکزی اثر تضعیف کننده‌ای دارد. مراحل ابتدایی انسفالوپاتی کبدی با علایم کاهش هوشیاری، گیجی و بی‌قراری آغاز شده و در ادامه از دست دادن هوشیاری، تشنج و کُمای غیر قابل برگشت روی می‌دهد. انسفالوپاتی کبدی به دو نوع تقسیم می شود: 1- انسفالوپاتی کبدی حاد: الف) در زمینه نارسایی فولمینان کبدی رخ می دهد. ( هپاتیت حاد ویروسی، کبد چرب حاملگی، مصرف هپاتوتوکسین ها مثل استامینوفن، ایزونیازید و هالوتان و اسید والپروییک و سموم قارچی ). ب) ادم مغزی نقش مهمی در این نوع انسفالوپاتی دارد. پ) کوما شایع است. ت) مرگ و میر بسیار بالایی دارد. ۲- انسفالوپاتی کبدی مزمن: الف) در زمینه سیروز بروز می کند و اغلب برگشت پذیر است. ب) به صورت اختلال در چرخه خواب و بیداری و اختلالات رفتاری و اختلال عملکرد عصبی خود را نشان می دهد. پاتوژنز انسفالوپاتی کبدی در زمینه سیروز به طور غالب مستلزم برداشت ناکافی کبدی ترکیبات نیتراتی و یا سایر سموم خورده شده یا تشکیل شده در دستگاه گوارش است. آمونیاک مشتق شده از دآمیناسیون اسید آمینه و هیدرولیز باکتریایی ترکیبات نیتروژن دار در روده دلالت بر پاتوژنز انسفالوپاتی کبدی دارد. عوامل مستعدکننده انسفالوپاتی کبدی شامل: 1- افزایش بار نیتروژنی: خونریزی گوارشی، افزایش پروتیین غذایی، ازوتمی، یبوست. 2- عدم تعادل الکترولیتی و متابولیک: هیپوکالمی، آلکالوز، هایپوکسمی، هایپوناترمی، هایپوولمی. 3- داروها: خواب آورها ( سداتیوها) مثل بنزودیازپین ها – TCA ها، آرام بخش ها، دیورتیک ها، مخدرها 4- سایر مواد شامل: عفونت، جراحی، بیماری پیشرونده کبد، شانت های پورت به کیست. درمان: انسفالوپاتى حاد با کنترل عوامل زمینه‌ساز، عدم مصرف پروتئین در رژیم‌ روزانه، پاک‌کردن روده با مسهل‌ها و تنقیه، و تجویز آنتى‌بیوتیک‌ها (نئومایسین یا آمپى‌سیلین) یا لاکتولوز درمان مى‌شود. باید دست‌کم ۱۶۰۰ کیلوکالرى کربوهیدرات روزانه به‌علاوه ویتامین‌ها در مقادیر درمانى تجویز شود. حجم خون باید حفظ شود تا از ازتمى پیش‌کلیوى پیشگیرى کند. پس از آنکه بیمار به درمان اولیه پاسخ داد، پروتئین غذائى باید به میزان ۲۰ گرم در روز آغاز شود و تا حدى‌که براى بیمار قابل تحمل باشد هر ۲ تا ۵ روز حدود ۱۰ تا ۲۰ گرم افزایش پیدا کند. انسفالوپاتى مزمن با محدودیت پروتئین غذائی، پیشگیرى از یبوست، و حذف خواب‌آورها، مخدرها و آرام‌بخش‌ها درمان مى‌شود. براى جلوگیرى از کمبود پروتئین، نباید مصرف مزمن پروتئین به کمتر از ۵۰ گرم در روز برسد. پروتئین گیاهى در رژیم غذائى بهتر از پروتئین حیوانى تحمل مى‌شود. لاکتولوز، دى‌ساکاریدى که تحت تأثیر آنزیم‌هاى روده‌اى قرار نمى‌گیرد، بهترین دارو براى کنترل درازمدت محسوب مى‌شود. اثر لاکتولوز به pH کولون بستگى ندارد. لاکتیتول ترکیب مشابهى است که نظیر لاکتولوز کارآئى دارد و به‌نظر مى‌رسد که سریعتر اثر مى‌کند. مصرف پودر لاکتولوز راحت‌تر از شربت آن است.