دانلود مقالات ISI درباره آلبومین + ترجمه فارسی

آلبومین (به انگلیسی: Albumin) عموماً به گروهی از پروتئینهای محلول در آب گفته می‌شود اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهمترین پروتئین‌های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین‌هایی است که گلیکوزیله نمی‌شود. غلظت آلبومین موجود در خون انسان حدود ۳/۶–۵/۲ گرم بر دسی لیتر است و این مقدار درصورت نیاز بدن تا دوبرابر نیز افزایش می‌یابد و میزان سنتز روزانه آن به طور تقریبی ۱۴۰ گرم می‌باشد. آلبومین در کبد ساخته شده و میزان تولید آن حدود ۱۵ گرم در روز است. نیمه‌عمر آلبومین در بدن ۲۰ روز است و روزانه نزدیک به ۴٪ تخریب و جایگزین می‌گردد. پروتئین سفیده تخم مرغ، که آلبومین (Albumin) هم نامیده می شود: حاوی مقدار بیشتری پروتئین می باشد که یکی از کامل ترین پروتئین هاست و تقریباً فاقد چربی و کلسترول و کربوهیدرات استدرحالی‌که زرده تخم مرغ مقدار پروتئین کمتر اما چربی و کلسترول بیشتری دارد. البته واژه ی آلبومین به تمامی پروتئین های محلول در آب دلالت دارد. آلبومین در محلولهای کنسانتره نمکی نیز تا حد زیادی قابل حل بوده و در مقابل حرارت دچار انعقاد میشود. سفیده تخم مرغ،نمونه بارز این پروتئین می باشد،که هنگام پخته شدن کاملا بسته و حالت لخته شده پیدا میکند. پروتئین آلبومین از لحاظ سرعت هضم مابین پروتئین وی(زود جذب) و پروتئین کازئین (دیر جذب) قرار دارد. هم چنین فراوانترین پروتئین موجود در خون انسان می باشد. تخم مرغ همانطور که همه می دانند یکی از اصلیترین و پر مصرف ترین مواد در بین همه ی بدنسازان می باشد. چه حرفه ای چه آماتور همه حداقل روزی ۲ عدد سفیده را باید مصرف کنند. پروتئینی که در تخم مرغ می باشد بسیار مهم و مفید است و جزو خالص ترین پروتتین هاست. این پروتئین تقریبا زود هضم می باشد. آلبومین پروتئین اصلی خون است. پروتئین ساده و فاقد کربوهیدرات است. در pH فیزیولوژیک بار منفی دارد (سریع‌ترین حرکت الکتروفورزی را بعد از پرآلبومین به قطب آند دارد). وظیفه آن حفظ فشار اسمزی خون است؛ بنابراین هنگام دهیراتاسیون که آلبومین کاهش می‌یابد ما شاهد خیز یا ادم خواهیم بود. آلبومین با ظرفیت ۲ به بیلی روبین متصل می‌شود (سولفونامیدها با بیلی روبین برای اتصال به آلبومین رقابت کرده و باعث افزایش بیلی روبین می‌شوند و سپس موجب عبور آن از سدخونی مغزی و آنسفالوپاتی کرنیکتروس در کودکان می‌شود) آلبومین با ظرفیت ۱۰ به اسیدهای چرب متصل می‌شود. همچنین به یون‌های کلسیم، منیزیم و مس نیز متصل می‌شود. همچنین مقداری اسیدآمینه تریپتوفان پلاسمایی را نیز حمل می‌کند. آلبومین به آهن متصل نمی‌شود. درصدی نیز از هورمون‌های تیروئیدی با آلبومین در خون حمل می‌شوند. آلبومین به عنوان حامل مس می-باشد چون اتصال سست با این یون دارد بنابراین راحت مس خود را می‌دهد. در هنگام اسیدوز به علت اینکهH^+ افزایش می‌یابد سبب شکست اتصال کلسیم با آلبومین می‌شود و در نتیجه باعث افزایش 〖Ca〗^(۲+) می‌گردد ولی کلسیم توتال ثابت است. همچنین در بیماری‌های کبدی به علت اینکه کبد نقص دارد و نمی‌تواند آلبومین را سنتز کند میزان آن کاهش می‌یابد. در بیماری‌های کلیوی نیز چون نقص در باز جذب پروتئین‌ها وجود دارد مقادیر آن کاهش می‌یابد. کاهشی مشابه در سوءتغذیه به علت کمبود دریافت پروتئین مانند کواشیرکور دیده می‌شود، کاهش آن در التهاب به همراه افزایش کورتیزول نیز مشاهده می‌گردد، در حالت اخیر چرخه اوره فعالیت حداکثری خواهد داشت. نکته: در تمامی مواردی که میزان آلبومین خون کاهش می‌یابد کاهش کلسیم به همراه منیزیوم نیز دیده می‌شود ولی این کاهش اثری بر روی کلسیم یونیزه ندارد و مقدار آن همچنان ثابت است. افراد مبتلا به آنآلبومینی تنها خیز ملایمی را نشان می‌دهند، معتقدند در این موارد سایر پروتئین‌های پلاسمایی افزایش یافته تا کمبود آلبومین را جبران کنند. سالسیلات‌ها می‌توانند باعث آزاد شدن بیلی‌روبین از آلبومین شوند، لذا مصرف آسپرین در کودکانی که هیپربیلی‌روبینمی غیرکونژوگه دارند می‌تواند خطر کرینکتروس را افزایش دهد. در انسان، این پروتئین در خون وجود دارد یعنی جایی که عملکردهای بسیار مهم انتقال اسیدهای چرب ضروری از چربی‌ها به بافتهای عضلانی را انجام می‌دهد. عملکرد دیگر آن تنظیم فرآیند اسمزی است. همچنین، آلبومین انتقال انواع مواد مانند هورمونها، داروها و غیره را از طریق خون میسر می‌سازد. سرانجام، پروتئینهای مورد نیاز جهت ترمیم بافتها و حفظ رشد آنها را برای بدن فراهم می‌سازد. آلبومین جزء بسیار ضروری خون است. به همین دلیل است که کمبود آن می‌تواند منجر به بروز مشکلات بسیاری برای سلامت شود. جهت بررسی سطح آن در خون می‌توان از آزمایش خون استفاده کرد.