دانلود مقالات ISI درباره کولین + ترجمه فارسی

کولین یک ماده مغذی محلول در آب می‌باشد که به‌تازگی مورد‌توجه متخصصان قرار‌گرفته است. کولین در‌واقع همانند ویتامین‌هایB از‌جمله فولیک و ریبوفلاوین بوده و به ساخت غشای‌سلولی کمک‌می‌کند و مواد‌مغذی را به‌طرف داخل و خارج منتقل‌می‌سازد. کولین یک متیل‌دونور است، یعنی برای انجام فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی از‌جمله سوخت‌وساز بدن، انتقال چربی‌ها، متیلاسیون و سنتز انتقال‌دهنده‌های عصبی(نوروترانسمیترها) به آن نیازداریم. هرچند این ماده مغذی تا مدت زمان زیادی ناشناخته باقی‌مانده بود اما نقش حیاتی فوق‌العاده‌ای را در‌ بدن ایفا‌می‌نماید و به رشد‌مغزی، رشد‌عضلانی و سیستم حرکتی، عملکرد طبیعی سیستم‌عصبی و سوخت‌وساز مناسب چربی‌های خوراکی و کلسترول کمک می‌نماید. کولین با توانا ساختن مسیر سیستم سم‌زدایی، عملکرد کبد را بهبود می‌بخشد. بدن به‌مقدار زیادی از مولکول‌های حلّال نیاز‌دارد تا به سموم بچسبد و ایجاد یک ماده محلول‌‌نماید تا این سموم به‌راحتی از‌طریق مجاری‌ادراری و صفراوی (به‌شکل ادرار و مدفوع) از بدن خارج شوند. کولین خواستار کمک به تثبیت تمامّیت سلول‌ها است و غشاهای سلولی بدن را زیرنظر‌ دارد تا مطمئن‌شود که آنها به‌درستی کار‌می‌کنند. کولین با چندین روش به ارتباط بین سلول‌ها کمک‌می‌کند. به‌همین‌‌دلیل تحقیقات اخیر درمورد کولین روی بیماری‌های شناختی و عصبی خاص، مانند زوال‌عقل (دمانس) متمرکز شده‌اند. یافته‌های اخیر محققان نشان‌داده‌اند که وقتی به مردی‌که دچار سکته‌ مغزی شده بود برای درمان، دوز مناسبی سیستی‌کولین (که از مشتقات کولین است) داده‌اند، پس‌از مدتی بهبود قابل‌توجهی در عملکرد شناختی، هیجانی و رفتاری وی مشاهده‌شد و پس‌از ۶ماه دریافت سیستی‌کولین، عملکرد قابل‌توجهی در‌افرادی‌که دچار سکته‌مغزی شده بودند مشاهده‌گردید و با ادامه مصرف آن تا ۱۲ماه، این اثرات بیشتر شدند و ادامه این تجویز، توانایی آن‌را دارد که بیماران را به بهبودی کامل نیز برساند. بدن مقدار کمی کولین در کبد می سازد ولی ما باید کولین را بیشتر را از غذاها دریافت کنیم. حقیقت این است که دقیقا نمی دانیم چقدر بیشتر. با این حال توصیه می شود آقایان در سنین 14 سال به بالا روزانه 550 میلی گرم، خانم های غیر باردار در سنین 19 به بالا 425 میلی گرم و خانم های باردار 450 گرم در روز کولین دریافت کنند. کمبود کولین می تواند باعث بروز بیماری کبدی غیر الکلی شود. این تجمع چربی در کلیه می تواند به مرور تبدیل به وضعیتی بدتر به نام استئاتوهپاتیت غیرالکلی شود که می تواند باعث التهاب و آسیب های فراوان به سلول های کبد شود. این وضعیت حتی می تواند باعث افزایش خطر سیروز یا سرطان کبد هم بشود.