دانلود مقالات ISI درباره مایکوباکتریوم توبرکلوزیس + ترجمه فارسی

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (به انگلیسی: Mycobacterium tuberculosis) گونه‌ای بیماری‌زا در جنس مایکوباکتریوم است. این باکتری، عامل بیماری سل است. مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، اولین بار در سال ۱۸۸۲ توسط رابرت کخ کشف شد. به خاطر این کشف، که در سال ۱۹۰۵ جایزه نوبل را دریافت کرد. نام دیگر مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، باسیل کخ است. این باکتری به دلیل داشتن موم (واکس) در دیواره سلولی، نسبت به رنگ آمیزی گرم مقاوم است. به همین دلیل، برای رنگ آمیزی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از روش زیل نلسون استفاده می‌شود. به این باکتری‌ها، اسید فاست می‌گویند. مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از نظر فیزیولوژی، میکروبی هوازی است که برای رشد خود به مقدار زیادی اکسیژن نیاز دارد. مهمترین روش‌های تشخیصی بالینی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس شامل تست پوستی توبرکولین، رنگ آمیزی اسید فست (زیل-نلسون) و عکس برداری اشعه ایکس از قفسه سینه است. ژنوم مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در سال ۱۹۹۸، تعیین توالی شد. مایکوباکتریوم توبرکلوزیس برای رشد خود نیاز به اکسیژن دارد. این باکتری به دلیل داشتن مقدار زیادی چربی در دیواره سلولی نمی تواند هیچ نوع رنگ باکتریولوژیکی را در خود نگه دارد. به همین دلیل، این باکتری، نه گرم منفی است و نه گرم مثبت. از این رو، از رنگ آمیزی زیل-نلسون (رنگ آمیزی اسید فست) استفاده می شود. تقسیم باکتری هر 15 تا 20 ساعت صورت می پذیرد که نسبت به سایر باکتری ها بسیار کند است. به عنوان مثال اشرشیا کولی هر 20 دقیقه تقسیم می شود. باکتری، باسیلی کوچک است که می تواند در برابر مواد گندزدای ضعیف مقاومت کند و در شرایط خشک به مدت چندین هفته زنده بماند. دیواره سلولی غیرعادی باکتری که غنی از چربی ها (مانند اسید مایکولیک) است مسئول مقاومت باکتری و یکی از شاخص های اصلی بیماریزایی است. هنگامیکه باکتری توسط ماکروفاژهای آلوئولار بلعیده می شود، ماکروفاژها نمی توانند باکتری را هضم کنند زیرا باکتری مانع از ادغام فاگوزوم با لیزوزوم می شود. مایکوباکتریوم توبرکلوزیس یک پاتوژن مهم انسانی است که هر سال موارد زیادی عفونت و همچنین مرگ را باعث می شود. تشخیص توبرکلوزیس عمدتا بر اساس ویژگی های بالینی- هیستوپاتولوژی و نشان دادن باسیل های اسید فاست و جدا کردن مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از نمونه های بالینی است. این تکنیک ها محدودیت هایی را در رابطه با سرعت و اختصاصیت دارند. بیماری‌زائی: عفونت اولیه: عمدتاّ از راه تنفس و آیروسل‌ها ( قطرات ریز معلق در هوا مثلا ناشی از سرفه یا عطسه ) وارد ریه می‌شود. باکتری باعث درگیری ماکروفاژهای موجود در ریه می‌شود. سپس توسط مجاری لنفاوی به خون منتقل می‌شود. انتقال به خون باعث تحریک CD4 و CD8 Th می‌شود. که این تحریک باعث فعالیت سیستم ایمنی و سپس حذف باکتری از خون می‌شود. در این فرآیند میزان زیادی آنتی بادی ترشح می‌شود که باعث ایجاد توبرکول‌های باکتریال در قسمت میانی و تحتانی ریه می‌شود. عفونت ثانویه: با ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن (مثلا با افزایش سن، سوء تغذیه و یا بیماری‌هائی مثل ایدز) باکتری نهفته بر اثر پاسخ ایمنی (مثلا به شکل توبرکول) مجددا فعال می شود. ویژگی مهم عفونت با این باکتری پنیری شدن نمای بافت است. ۵٪ مبتلایان به عفونت اولیه مبتلا به عفونت ثانویه می‌شوند.