دانلود مقالات ISI درباره لنفوسیت + ترجمه فارسی

لنفوسیتها(به انگلیسی: Lymphocyte) نوعی از گلبول‌های سفید خون هستند که در سیستم ایمنی مهره داران نقش دارد. بر اساس ظاهر آن‌ها زیر میکروسکوپ آن‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کنند: لنفوسیت‌های بزرگ و گرانولار و لنفوسیت‌های کوچک. اکثر لنفوسیت‌های بزرگ همان سلول‌های NK هستند. لنفوسیت‌های کوچک از سلول‌های T و سلول‌های B تشکیل گردیده‌اند. بدن یک فرد طبیعی هزار میلیارد سلول لنفوییدی دارد، و بافت لنفوییدی تشکیل دهنده حدود ۲درصد از وزن بدن است. لنفوسیت‌ها به طور معمول بین ۸ تا ۱۲ میکرون قطر دارند (لنفوسیت‌های کوچک ۶ میکرون و لنفوسیت‌های بزرگ ۹ تا ۱۵ میکرون). هسته آن‌ها گرد، بیضی شکل، فرورفته است و ۹۰ درصد حجم سلول را به خود اختصاص می‌دهد (به غیر از سلول‌های بزرگ) نفوسیت‌ها نشان‌دهنده جزء سلولى اختصاصى سیستم ایمنى مى‌باشند. این سلول‌ها ویژگى خود را به‌واسطه وجود رسپتورهاى آنتى‌ژنى تخصیص یافته در سطح غشاء سلولى خود به‌دست آورده‌اند. منشاء ژنتیکى و یا سوماتیک این رسپتورها ناشناخته باقى مانده است. دو گروه لنفوسیت‌ وجود داردکه هرکدام به زیرگروهائى تقسیم مى‌شود: - لنفوسیت‌ T: تمایز این سلول‌ها وابسته به تیموس است، که یا به‌واسطه عبور از تیموس و یا عمل فاکتورهاى هومورال اتفاق مى‌افتد. این سلول‌ها مسئول ایمنى سلولى هستند که منشاء آن واکنش‌هاى افزایش حساسیت تأخیرى است و توسط تغییرات بلاستیک ناشى از فاگوسیت‌ها شناخته مى‌شوند. لنفوسیت‌هاى T داراى آنتى‌ژن‌هاى سطحى متمایزکننده هستند. آنها هیچ ایمونوگلوبولینى را ترشح و یا حمل نمى‌کنند و از نقطه ایمونولوژیک با تماس مستقیم سلولى عمل مى‌کنند. با توجه به طول عمر لنفوسیت‌ها در بین آنها دو دسته را مى‌توان بازشناخت. یک دسته طول عمر کوتاهى دارند که متوسط آن ۴ تا ۵ روز است و دسته دیگر آنهائى که طول عمر طولانى‌ترى دارند و به‌عنوان لنفوسیت‌هاى خاطره از آنها یاد مى‌شود. اینها نقش مهمى در بروز پاسخ‌هاى ثانویه به واکسن‌هاى یادآور ایفاء مى‌کنند. لنفوسیت‌هاى T در تماس با آنتى‌ژن فعال شده و تغییر شکل بلاستیک پیدا مى‌کنند و در اثر تقسیم سلول‌هاى دختر را ایجاد مى‌نمایند. این سلول‌ها مسئول واکنش‌هاى ایمونولوژیکى هستند که اصطلاحاً ایمنى سلولى نامیده مى‌شود. زمانى که لنفوسیت‌هاى T توسط آنتى‌ژن تحریک شوند، واکنش‌هاى متابولیک ویژه‌اى را آغاز مى‌کنند و انواع مختلفى از مواد واسطه‌اى فعال از نظر بیولوژیک را تولید مى‌کنند. این مواد مجموعاً لنفوکین نامیده مى‌شوند. از بین این مواد فعال بیولوژیک مى‌توان به فاکتور نفوذپذیرى مویرگی، فاکتور کموتاکتیک، فاکتور فعال‌سازى ماکروفاژ، فاکتور ستوتوکسیک و همچنین اینترفرون اشاره کرد. - لنفوسیت‌هاى B) ‌B از Bone Barrow گرفته شده است): در انسان تنها منشأ آنها مغز استخوان مى‌باشد و طول عمر کوتاهى در حدود ۴ تا ۵ روز دارند. در پاسخ به‌ تحریک آنتى‌ژنى تکثیر مى‌یابند و تولید آنتى‌بادى‌هاى اختصاصى مى‌کنند. این سلول‌ها به پلاسماسل متمایز مى‌شوند که بسیار تخصص یافته مى‌باشند و ایمونوگلوبولین با قطعه انتهائى تشکیل شده است که در دیواره سلولى لنفوسیت قرار مى‌گیرد. در موقعیت مقتضى پلاسماسل‌ها انواع مختلفى از ایمونوگلوبولین مثل IgD،IgA-IgG-IgM و IgE را ترشح و آزاد مى‌کنند. این آنتى‌بادى‌هاى سرمى اعمال حفاظتى مهم و زیادى را برعهده دارند: خنثى‌سازى ویروس‌ها، لیز یا اپسونیزه کرده میکروب‌هاى خاصى که به این ترتیب تأثیر فاگوسیتوز را افزایش مى‌دهند. گاهى اوقات در کنار و به‌همراه سیستم کمپلمات عمل مى‌کنند. غلظت پلاسمائى IgD و IgE بسیار پائین است. مطالعات اخیر نشان مى‌دهد که یک لنفوسیت هم‌زمان IgM و IgD را سنتز مى‌کند. دوگانگى سیستم ایمنى و پاسخ‌هاى ایمونولوژیک ارتباط نزدیک بین این دو سیستم را رد نمى‌کند. تأثیر مستقیم متقابل بین لنفوسیت T و B از طریق فاکتورهاى آنتى‌ژنى اختصاصى آنتى‌ژن با الحاق به فاکتور محلولى که توسط لنفوسیت T تولید مى‌شود، ارتباطى را بین این سلول‌ها ایجاد مى‌کند و از این طریق اتصال آن را به سطح ماکروفاژ تسهیل مى‌کند و بعد از این مرحله ماکروفاژ آنتى‌ژن را به لنفوسیت عرضه مى‌کند. نقش واسطه‌هاى محلولى که اختصاصى آنتى‌ژن نیستند این مواد قادر هستند اثرات تنظیمى مثبت بر لنفوسیت‌هاى B اعمال کرده و تمایز آنها را به پلاسماسل بالغ تحریک کنند. (اثر کمک‌کنندگی) در حال حاضر دو مورد از مهم‌ترین فاکتورها شناخته شده‌اند: - فاکتور آلوژنیک (AEF)، که باعث تکثیر سلول‌هاى B مى‌شود. - TRF منجر به تمایز سلول‌هاى B به سلول‌هاى ترشح‌کننده آنتى‌بادی، یعنى پلاسماسل مى‌شود. در مقابل عمل لنفوسیت‌هاى T کمک‌کننده، لنفوسیت‌هاى T سرکوب‌کننده موجب توقف عمل گروه‌هاى ویژه‌اى از سلول‌هاى T و B که در بعضى افراد منجر به تضادهاى ایمنى خاصى مى‌شوند، مى‌گردند. به‌این‌ترتیب آنها داراى یک اثر تنظیمى منفى هستند که بر پروسه‌هاى تمایز لنفوسیت‌هاى B و یا پیش‌سازهاى سلول‌هاى سیتوتوکسک اعمال مى‌شود. این کار را مستقیماً و یا با دخالت در فعالیت لنفوسیت‌هاى T کمک‌کننده که نقش‌ آنها تسهیل این تمایز است، انجام مى‌دهند. . علاوه بر این، این سلول‌ها ممکن است عمل ترشحى پلاسماسل‌هاى بالغ را مهار کنند.