دانلود مقالات ISI درباره اریتروسیت ها + ترجمه فارسی

اریتروسیت ها(به انگلیسی: Erythrocytes) متداول‌ترین نوع یاخته‌های خونی است و در بدن مهره‌داران، نقش اصلی رساندن اکسیژن را، از ششها (یا آبشش‌ها) به بافت‌ها، بازی می‌کند. اریتروسیت ها در واقع سلول های قرمز خون، سلول های دیسک مانند، پهن و مقعر الطرفین هستند. شکل منحصربه فرد این سلول ها با عمل انتقال اکسیژن ارتباط داشته، به این ترتیب مساحت افزایش یافته ای را فراهم می سازد که از طریق آن گازهای تنفسی می توانند انتشار یابد. اریتروسیت ها فاقد هسته و میتوکندری هستند و انرژی شان را از طریق تنفس غیر هوازیکسب می کنند و عمر آنها حدود 120 روز می باشد. هر اریتروسیت حاوی مولکول هموگلوبین است که رنگ قرمزی به خون می بخشد. هر مولکول هموگلوبین از یک بخش پروتئینی به نام گلوبین و رنگدانه ای حاوی آهن به نام هم ترکیب شده است. گلبول‌های قرمز سکه مانند (مقعر الطرفین)، کوچک و فاقد هسته و سایر اندامک‌ها است. به همین جهت تنها منبع برای تأمین انرژی در آن فرایند گلیکولیز است. گلبول قرمز از حجمی بالغ بر ۹۰ تا ۹۵ میکرون برخوردار است. [۱] در شرایط طبیعی قطر آن‌ها به طور متوسط ۷٫۵ میکرون است. اگر اندازهٔ سلول کوچک‌تر از ۶ میکرون باشد میکروسیت و اگر بزرگ‌تر از ۹ میکرون باشد، ماکروسیت نامیده می‌شود. حضور گویچه‌های قرمز با اندازه‌های مختلف در خون را آنیزوسیتوزیس (Anisicytosis) و حضورشان با اشکال مختلف در خون را پوی‌کیلوسیتوزیس (Poikilocytosis) می‌نامند که در حالات مرضی دیده می‌شوند. تعداد گویچه‌های قرمز در حالت طبیعی در خون زنان ۳٫۶ تا ۵٫۵ میلیون و در خون مردان ۴٫۱ تا ۶ میلیون در هر میکرولیتر می‌باشد. نسبت حجم سلول‌های خون به کل خون بر حسب درصد را هماتوکریت می‌نامند. این نسبت در زنان و مردان سالم و بالغ به ترتیب برابر ۴۵–۳۵ و ۵۰–۴۰ درصد است. زایش اریتروسیت ها: در دوران جنینی گلبول های قرمز ابتدا در کیسه ی زرده و سپس در کبد طحال، گره های لنفی و مغز استخوان ها ساخته میشوند. از 5 سالگی به بعد تولید گلبول های قرمز فقط در مغز استخوان ها انجام میشود. عامل تنظیم کننده ی تولید گلبول های قرمز اریتروپویتین است. مرگ اریتروسیت ها: عمر گلبول های قرمز پس از ورود به خون حدود 120 روز یا 4 ماه است با افزایش سن آنها آنزیم های آنها کاهش یافته و غشای آنها شکننده تر می شوند. این گلبول ها در هنگام عبور از مویگ های باریک کبد و طحال آسیب می بینند و از بین می روند. هموگلوبین ازاد شده به وسیله ی ماکروفاژ ها تجزیه می شود و آهن آن بار دیگر به مغز استخوان انتقال می یابد و برای ساخته شدن گلبول های قرمز جدیدی به کار می رود. گلوبین نیز وارد چرخه های متابولیک پروتئین ها می شود. بیلی روبین که ماده اصلی صفراست با تجزیه هموگلوبین ها توسط ماکروفاژ ها به وجود می آید. سیتوپلاسم گویچه‌های قرمز اسفنجی بوده و به وسیلهٔ غشاء پلاسمی قابل ارتجاعی احاطه شده تا این سلول بتواند تغییر شکل بدهد و از مویرگ‌های باریک عبور کند. در سیتوپلاسم گلبول رنگدانه‌ای به نام هموگلوبین وجود دارد که پروتئینی آهندار است. گلبول قرمز به وسیلهٔ هموگلوبین خود در جاهایی که تراکم اکسیژن زیاد باشد این آهن با اکسیژن ترکیب شده و اُکسی هموگلوبین را تشکیل می‌دهد و در جایی که تراکم اکسیژن کم باشد تجزیه شده و اکسیژن آزاد می‌کند. این خاصیت هموگلوبین در جابه‌جایی اکسیژن از شش‌ها به بافت‌ها بسیار سودمند است. عمر هر گلبول قرمز حدود چهار ماه است. بعد از این مدت گلبول در کبد تجزیه می‌شود و آهن موجود در کبد اندوخته می‌شود تراکم گلبول قرمز و عمر آن ۱۲۰ روز است. همچنین محل تولید آن در جنین کیسه زرد، کبد، طحال، گره لنفاوی و مغز استخوان است. بعد از تولد تا پنج سالگی تمام مغز استخوان های بدن. در فرد بالای پنج سال فقط در مغز استخوان های پهن و استخوانهای دراز متصل به تنه است.