دانلود مقالات ISI درباره کسپاز یا کاسپاز + ترجمه فارسی

کسپاز(به انگلیسی: caspase) که آبشار یا کاسپاز نیز ترجمه شده خانواده ای از پروتئازهای آسپارتات می باشند که دارای سیستئین هستند و در آپپتوسیس (مرگ برنامه ریزی شده سلولی ) نقش اصلی را ایفا می کنند. آنها همدیگر رادر یک توالی تعریف شده فعال و غیر فعال می کنند . اتصال یک لیگاند، Fas، مربوط به سلولهای T سایتوتوکسیک) cytotoxic (Tcellبه رسپتورFas (که CD95 نیز نامیده می شود) باعث فعال شدن داخل سلولی پروتئین آداپتور یا FADD (دومین مرگ وابسته به Fas) می شود. بدنبال این اتصالات، فعال شدن پیش کسپاز 8 (procaspase 8 ) منجر به فعال شدن کسپاز 8 (caspase 8 ) می شود. کسپاز 8 باعث آزاد شدن سیتوکروم C از میتوکندری و فعال شدن چندین کسپاز سلولی متفاوت دیگر می شود. در مورد کسپازها دو مسیر وجود دارد در مورد سلولهای نوع I (در تیموسیتها و فیبروبلاستها)، کسپاز 8 مستقیما باعث فعال شدن کسپاز 3 می شود. در سلولهای نوع II، از قبیل هپاتوسیتها، کسپاز 8 باعث جدا شدن Bid که عضوی از خانواده Bcl-2 است می شود. گروهی از پروتئاز های سیستئینی هستند که از عوامل اصلی آپوپتوزیس محسوب می شودو به صورت گروهی در اغلب سلول ها به فرم غیر فعال وجود دارند. این آنزیم ها در روندی به فرم فعال تبدیل می شوند القا اپوپتوزیس توسط رسپتور ها ی مرگ سلولی منجر به فعال شدن کاسپاز های آغاز گر مثل کاسپاز 8 و10 می شود و این کاسپاز ها منجر به فعال شدن کاسپازهای دیگری مثل 3یا6 وسایر کاسپاز ها می گردند. ژنوم انسان و موش دارای 13 ژن برای کسپاز (caspase) است (ژنهای 1-12 و 14). کسپازهای 3 و 6-10 انسان در آپپتوسیس نقش دارند، و بقیه در التهاب مؤثرند. مسیر متداول مرگ سلولی از طریق مرگ سلولی برنامه ریزی شده بوسیله p53 هدایت می شود. پروتئین p53 در چرخه سلولی در مناطق کنترل وضعیت (check point) در صورت وجود جهش یا آسیب در DNA باعث ممانعت از تکثیر سلول یا مرگ سلول می شوند. در بیش از 50 درصد سرطانهای دنیا جهش در پروتئین p53 یافت شده است. از این رو p53 از جمله مهمترین اهداف ژن درمانی تومور به حساب می آید. از دیگر تنظیم کننده های آپوپتوسیس اعضاء خانواده bcl-2 می باشند. (اسم bcl از سلولهای B لنفوما آمده که در آن یک تومور بدخیم از لنفوسیتهای B منشا می گیرد که دلیل آن وجود جهش در ژن آن می باشد. ویژگی عمومی کاسپاز ها 1- پرتئازهای اختصاصی هستند. 2- منجر به تجزیه پروتئین بعد از ریشه آسپارتیت می شوند. 3- توالی 3 اسید آمینه قبل از آسپارتیت تعیین کننده سوبسترای اختصاصی آنها است. 4- عمل آنها تنظیم کننده مرگ سلولی است لذا به عنوان کلیدهای مرگ سلولی محسوب می شود. 5- کاسپاز ها در ساختمان خود دارای پروتئین هایی هستند که یک دومین اختصاصی برای اتصال پروتئین –پروتئین می باشند ونقش مهمی در فعال سازی کاسپاز ها دارد. کاسپازها در بیشتر سلول های جانوری به صورت زیموژن غیر فعال حضور دارند و بنابراین در زمان فعال شدن آپوپتوز، نیازی به سنتز کاسپازها نمی باشد. به این پیش سازهای غیر فعال پروکاسپاز گفته می شود. زیموژن ها پیش سازهای غیر فعال آنزیم ها می باشند که می توانند در اثر پردازش هایی به آنزیم فعال تبدیل شوند. کاسپازهایی که در آپوپتوز نقش دارند، دو دسته اند: کاسپازهای آغاز کننده و کاسپازهای اجرا کننده این دو دسته ساختار کلی مشابهی دارند که شامل زیر واحدهای بزرگ و کوچک است. این دو زیر واحد در پروکاسپازها روی یک زنجیره پلی پپتید قرار دارند و پس از پردازش پروتئازی، از هم جدا می شوند. زیر واحد های بزرگ در کاسپازها فعالیت پروتئازی کاسپاز را بر عهده دارند و نقش زیر واحد های کوچک شناسایی سوبسترای آنزیم می باشد. پروکاسپازهای اجرا کننده در سلول از ابتدا تشکیل دیمر می دهند و در آنها دو زیر واحد بزرگ و دو زیر واحد کوچک وجود دارد. در مقابل، کاسپازهای آغاز کننده در حالت پروکاسپاز به صورت مونومر هستند و با فعال شدن دیمر می شوند. کاسپازهای آغاز کننده از طریق پرودومین های خود با پروتئین های دیگر و با یکدیگر برهمکنش برقرار می کنند. همان طور که دانستید فعال شدن کاسپازهای اجرا کننده مانند کاسپازهای 3، 6 و 7 در اثر برش توسط پروتئازهای فرادست که خود معمولا کاسپاز می باشند، صورت می گیرد. این برش در یک لوپ سطحی پروتئین بین زیر واحدهای بزرگ و کوچک باعث تغییر صورت بندی و فعال شدن کاسپاز اجرا کننده می شود. هر کاسپاز فعال می تواند کاسپازهای بعدی را با برش های پروتئازی در یک فرآیند آبشاری فعال کند. معمولا نخستین کاسپازهای اجرا کننده توسط کاسپازهای آغاز کننده فعال می شوند.