دانلود مقالات ISI درباره نوروپلاستی + ترجمه فارسی

نوروپلاستی(به انگلیسی: Neuroplasticity) نوعی پدیده و قابلیت در مغز و سیستم عصبی است که براساس تغییرات ساختاری و سازگاری و واکنش نسبت به محرک های محیطی عمل می کند. قرار گرفتن در ترافیک به معنای تماس با حجم وسیعی از آلاینده هاست که می تواند شامل هر چیزی، از ذرات ریز کربن و فلزات گرفته تا فیبرهای مونوکسید کربن و هیدروکربن باشد که تقریبا تمامی آنها به نوعی مغز را تحت تاثیر قرار می دهند. نورون ها سلول های عصبی هستند که تکانه های سیستم عصبی مرکزی را منتقل می کنند. آلودگی هوا به طرز چشمگیری سد میان مغز و خون، قشر مخ و سلول های «گِلیال» را از بین می برد و به ناهنجاری های مادام العمر منجر می شود. تماس با آلودگی هوای ناشی از ترافیک تاثیر شدیدی بر «IQ» کودکان خردسال نیز می گذارد. علاوه بر IQ، ضایعات مغزی نیز مشاهده شده اند. ذرات معلق، مونوکسید کربن، دی اکسید سولفور و دی اکسید نیتروژن همگی در آلودگی هوای ناشی از ترافیک یافت می شوند و خطر ابتلاع به صرع را در کل جامعه افزایش می دهند. درواقعواژه‌ای است که به هردوی انعطاف‌پذیری سیناپسی و غیرسیناپسی اطلاق می‌شود و مربوط به تغییرات در مسیرهای عصبی و سیناپس‌ها است که در اثر تغییرات در رفتار، فرایندهای محیطی و عصبی به وجود می‌آید. مانند آنچه در آسیب جسمی ایجاد می‌شود. نوروپلاستیسیتی این باور قبلی را که مغز را یک عضو ایستا (به انگلیسی: Static) می‌داند را عوض کرده و بیان می‌دارد چطور و چگونه مغز در طول زندگی تغییر می‌کند. نوروپلاستیسیتی در سطوح مختلف رخ می‌دهد؛ از تغییرات سلولی در اثر یادگیری گرفته تا تغییرات در مقیاس بزرگ مانند remapping در پاسخ به آسیب. نقش نوروپلاستیسیتی به طور وسیع در رشد سالم، یادگیری، حافظه و بهبودی یافتن از آسیب شناخته شده است. با توجه به ناتوانى عمومى سیستم عصبی مرکزی( CNS )جهت ترمیم، قدرت بهبودى و جبران مغز قابل ملاحظه است. در صورتى که بیمار از آسیب اولیه مغزى جان سالم به در برد، اغلب بازگشت قابل توجه عملکرد مغز مشهود است. مطالعات نوروفیزیولوژیک اخیر نشان داده است که سیستم عصبى مرکزى توانایى تطابق و یا بهبودى نسبت به ضایعات تروماتیک وارده را دارد. خاصیت انعطاف پذیرى سیستم عصبى مرکزى به خوبى شناخته شده است این خاصیت به توانایى سیستم عصبى مرکزى در تحت تأثیر قرار گرفتن و تغییرات تدریجى براى افزایش عملکرد اطلاق مى گردد. مطالعات ثابت کرده است که هر گاه یک سیستم آسیب دیده وادار به عمل شود، میزان بهبودى بیشتر و سریع تر است. این مسأله در حیوانات آزمایشگاهى تحقیق شده است. حیواناتى که داراى ضایعه و همى پارزى در اندامها بوده اند، وقتى که مجبور به استفاده از اندام آسیب دیده به جاى اندام سالم گردیده اند روند بهبودى رضایت بخش تر بوده است. مکانیسمهاى اختصاصى بهبود عصبى مکانیسمهاى متعددى براى بهبود عملکرد عصبى در طى چندین هفته بعد ازآسیب تروماتیک یا عروقى به سیستم عصبى، نشان داده شده که عبارتند از: 1- بازگشت کارآیى سیناپسى 2- افزایش کارآیى سیناپسى 3- افزایش حساسیت بعد از قطع عصب 4- تداوم افزایش عصب دهى 5- بسیج شدن و به کارگیرى سیناپسهاى خاموش 6- جوانه زدن به صورت ترمیمى و کولترال. در نوع ترمیمى از طریق جوانه زدن آکسون آسیب دیده بر روى یک سلول هدف مجاور صورت مى گیرد و جوانه زدن کولترال از طریق نورون سالم انجام مى شود، تا سلولى که آورانهایش را از دست داده عصبى کند. 7- عمل جانشینى. از نظر تئورى، در صورت حذف فعالیت یک مسیر عصبى،مسیر عصبى دیگر مى تواند وظیفه آن را انجام دهد. این نظریه براى توضیح برگشت عمل اندامها به دنبال ضایعات مسیرهاى حرکتى یا حسى مرکزى، مطرح شده است. 8- جایگزینى رفتارى. بیمار ممکن است جهت جبران یک نقص نورولوژیک از روشهاى مخصوصى استفاده کند. مثلاً بسیارى از بیماران وقتى عضله دلتوئید فلج است، مى توانند بازوى خود را با چرخاندن اسکاپولا از بدن دور کنند. در مورد مکانیسم اختصاصى بهبود عصبى باید گفت که در اکثر مواقع احتمالا بیش از یک مکانیسم دخالت دارد. اگرچه سلول های مغز قادر به تقسیم شدن و افزایش تعداد سلول(برخلاف سلول های پوست)نیستند،اما در عوض بعد از آسیب به علت تروما و اختلالات عروقی، توانایی خاصی از جهت سازماندهی مجدد دارند که به آن نروپلاستیسیتی (انعطاف پذیری عصبی) می گویند. مطالعات مختلف نشان داده است که هرگاه یک سیستم مغزی آسیب دیده، وادار به به فعالیت گردد،بهبودی و کارایی آن افزایش می یابد. بنابراین نقش فیزیوتراپی به علت همین پدیده انعطاف پذیری سیستم عصبی بیشتر اهمیت می یابد.