دانلود مقالات ISI درباره فرزندآوری و پرورش فرزند + ترجمه فارسی

فرزندآوری و پرورش فرزند پرورش (پرورش کودک) فرایند تقویت و حمایت از پیشرفت فیزیکی، عاطفی، اجتماعی و فکری کودک از نوزادی تا بزرگسالی است. پرورش به جنبه‌های رشد و نمو و تربیت کودک منهای رابطه ژنتیکی با پدر و مادر توجه دارد. معمولاً والدین بیولوژیک وظیفه پرورش کودک را به عهده دارند، علاوه بر این دولتها و انجمن‌ها نیز در این مورد نقش بازی می‌کنند. در مورد کودکان یتیم یا رها شده وظیفه مراقبت از کودکان را به سرپرستان غیر هم خون یا پرورشگاه می‌سپارند. محققان دانشگاه سیمون فرازر در کانادا در مطالعه ای که در مجله PLOS One منتتشر شد، نشان دادند که طول تلومرها در زنانی که فرزندان بیشتری داشتند، بلندتر از زنانی بود که کودکان کمتری داشتند؛ به همین دلیل فرزندآوری بیشتر، پیری دیرتر را برای زنان به همراه دارد. مدتهای مدیدی روانشناسان رشد علاقمند بودند بدانند که رشد کودک چگونه از والدین متاثر می شود. یافتن رابطه مستقیم علت و معلولی در اینباره میان رفتارهای خاص والدین و کودک بسیار سخت است. کودکانی که در محیط کاملا متفاوتی رشد کرده اند گاهی رفتارها و شخصیت بسیار مشابهی نشان می دهند و در مقابل کودکانی نیز هستند که با وجود رشد در یک محیط شخصیت های کاملا متفاوتی از یکدیگر بروز می دهند. با وجود این چالش ها، محققان ارتباط قانع کننده بین سبک های تربیتی و اثرات این سبک در کودکان کشف کرده اند. در اوایل دهه 1960، روانشناس دیانا Baumrind ( Baumrind، 1967) یک مطالعه بر روی بیش از 100 کودک پیش دبستانی انجام داد. با استفاده از مشاهدات عینی، مصاحبه با پدر و مادر و روش پژوهش های دیگر، او چهار وجه مهم از نحوه تربیت فرزندان را مشخص کرد: روشهای انضباطی روشهای حمایت کننده و ملایم سبک های ارتباطی روشهای مبتنی بر انتظار درک و خودکنترلی بر اساس این ابعاد، Baumrind پیشنهاد کرد که اکثر پدر و مادرها یکی از سه سبک تربیتی را بروز می دهند. تحقیقات بیشتر Maccoby و مارتین(1983) علاوه بر سه سبک اول، روش تربیتی چهارمی را نیز پیشنهاد کردند. انواع پرورش دیانا بامریند، کارشناس روانشناسی رشد، پرورش کودک در اوان کودکی را به سه نوع تقسیم می‌کند: مقتدرانه، مستبدانه و آزادانه. به این روش‌ها روش چهارمی به نام روش غیردرگیر نیز اضافه شده‌است. این چهار سبک با پذیرش و مسوولیت از یک سو و تقاضا و کنترل از سوی دیگر سر و کار دارد. سبک‌های پرورشی مستبدانه می‌تواند بسیار سفت و سخت باشد. در این روش مجموعه‌ای دقیق از قوانین و انتظارات وجود دارد و در مقابل نیاز به اطاعت محض است. اغلب، هر گونه سرپیچی از قواعد، تنبیهی را در پی خواهد داشت تا از حرف‌شنوی اطمینان حاصل شود. اغلب هیچ توضیحی برای این گوشمالی داده نمی‌شود مگر این که کودک مشکل دارد. «چون من این جوری گفتم» یک پاسخ کلیشه‌ای مستبدانه به کودک است. این رفتار مستبدانه بیشتر در خانواده‌های طبقه کارگر وجود دارد تا طبقه متوسط. دایانا بامریند در سال ۱۹۸۳ نشان داد که کودکان بزرگ شده در یک خانه به سبک استبدادی کمتر شادند. ایشان بدخلق‌تر و مستعدتر برای استرس هستند. فرزند پروری مقتدرانه متکی بر توان‌بخشی مثبت و استفاده نادر از مجازات است. اولیاء آگاهی بیشتری نسبت به احساسات و توانایی‌های کودک دارند و از پیشرفت استقلال کودک در محدوده مناسب حمایت می‌کنند. فضای بده-بستان بر روابط بین کودک و والدین حاکم است. کنترل و حمایت هم‌زمان در سبک پرورش مقتدرانه تمرین می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که این سبک مفیدترین روش پرورش کودک است. سبک پرورش آزادنه براساس مسامحه بوده روش محبوب طبقه متوسط است. در این دست خانواده‌ها، برای آزادی و استقلال کودک ارزش قائل می‌شوند و والدین به استدلال و توضیح تکیه می‌کنند. گرایش کمی به مجازات یا قوانین در این سبک از فرزند پروری وجود دارد و گفته می‌شود که بچه‌ها آزاد از محدودیت‌های خارجی هستند. در روش پرورشی غیردرگیر، پدر و مادرها اغلب از نظر عاطفی و گاهی اوقات حتی از لحاظ جسمی در خانه حضور ندارد. والدین به دلیل نداشتن ارتباط با کودکان از انتظارات ایشان آگاه نیستند و تنها لوازم مورد نیاز برای زیست کودک را تهیه می‌کنند. در این خانواده‌ها اغلب فاصله‌های زیادی میان فرزند و والدین وجود دارد. کودکان در این نوع خانواده‌ها دچار انحراف می‌شوند. کودکان چنین خانواده‌هایی در رفتارهای اجتماعی، عملکرد تحصیلی، رشد روانی و رفتاری دچار مشکل می‌شوند. هیچ نسخه یکتایی برای پرورش کودکان برای همه خانواده‌ها وجود ندارد. روشی که برای یک خانواده ممکن است خوب باشد الزاماً برای دیگری مفید نیست. بسیاری از روش‌های پرورشی امروزی بین روش‌های مقتدرانه تا آزادانه قرار می‌گیرند. پرورش بسته به نوع مکان انجام آن متفاوت است. نوع پرورش والدین در یک خانواده ممکن است با پرورش در خانوادهٔ دیگر متفاوت باشد.